lat

BREVIARIUM ROMANUM

10 ianuarius 2020
Pro O.P.: B. Annæ ab Angelis Monteagudo, virginis, monialis, pro commemoratione


Arequipæ (Peruvia) nata, patre hispano matreque indigena, in monasterio S. Catharinæ Senensis est educata eodemque undevigesimum annum agens redire voluit ad religiosam vitam amplectendam, parentibus adversantibus. Agnomine ‘ab Angelis’ accepto, officiis functa est sacristanæ, magistræ novitiarum et priorissæ.

Orationi dedita necnon caritati, et intra et extra monasterium, dono consilii fuit ditata et zelo apostolico prædita. Post septuaginta ferme annos in Dei servitio peractos obiit die 10 ianuarii 1686, octogesimum quintum annum agens, et fuit in monasterio deposita. Ioannes Paulus II eam die 2 februarii 1985 in Beatorum numerum rettulit.

AD LAUDES MATUTINAS ET AD OFFICIUM LECTIONIS

V. Deus, in adiutórium meum inténde.
R. Dómine, ad adiuvándum me festína.

Glória Patri et Fílio et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper
et in sǽcula sæculórum. Amen. Allelúia.

HYMNUS

Aptáta, virgo, lámpade
ad núptias ingréssa es
ætérni regis glóriæ,
quem laudant turbæ cǽlicæ.

Grata convíva súperis,
cælésti sponso iúngeris
ampléxu casti fœderis,
pudóris dives méritis.

Normam vivéndi ínstrue,
nos prece tua cónfove,
possímus ut resístere
hostis nostri versútiæ.

Exémplar vitæ vírginum,
María roget Fílium,
ut eius adiutórium
nos iuvet per exsílium.

Sit Deitáti glória
per infiníta sǽcula
pro vírginis victória,
qua gaudet cæli cúria. Amen.

PSALMODIA

Ant. 1 Ne in ira tua corrípias me, Dómine.

Psalmus 37 (38)
Obsecratio peccatoris in extremo periculo constituti

Stabant omnes noti eius a longe. (Lc 23, 49)

I (2-5)

2 Dómine, ne in furóre tuo árguas me, *
      neque in ira tua corrípias me,

3 quóniam sagíttæ tuæ infíxæ sunt mihi, *
      et descéndit super me manus tua. –

4 Non est sánitas in carne mea a fácie indignatiónis tuæ, *
      non est pax óssibus meis a fácie peccatórum meórum.

5 Quóniam iniquitátes meæ supergréssæ sunt caput meum *
      et sicut onus grave gravant me nimis.

Glória Patri et Fílio *
    et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
    et in sǽcula sæculórum. Amen.

Ant. 1 Ne in ira tua corrípias me, Dómine.

Ant. 2 Dómine, ante te omne desidérium meum.

II (6-13)

6 Putruérunt et corrúpti sunt livóres mei *
      a fácie insipiéntiæ meæ.

7 Inclinátus sum et incurvátus nimis; *
      tota die contristátus ingrediébar. –

8 Quóniam lumbi mei impléti sunt ardóribus, *
      et non est sánitas in carne mea.

9 Afflíctus sum et humiliátus sum nimis, *
      rugiébam a gémitu cordis mei. –

10 Dómine, ante te omne desidérium meum, *
       et gémitus meus a te non est abscónditus.

11 Palpitávit cor meum, derelíquit me virtus mea, *
       et lumen oculórum meórum, et ipsum non est mecum. –

12 Amíci mei et próximi mei procul a plaga mea stetérunt, *
       et propínqui mei de longe stetérunt.

13 Et láqueos posuérunt, qui quærébant ánimam meam, †
       et, qui requirébant mala mihi, locúti sunt insídias *
       et dolos tota die meditabántur.

Glória Patri et Fílio *
    et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
    et in sǽcula sæculórum. Amen.

Ant. 2 Dómine, ante te omne desidérium meum.

Ant. 3 Iniquitátem meam annuntiábo tibi; ne derelínquas me, Dómine, salus mea.

III (14-23)

14 Ego autem tamquam surdus non audiébam *
       et sicut mutus non apériens os suum;

15 et factus sum sicut homo non áudiens *
       et non habens in ore suo redargutiónes. –

16 Quóniam in te, Dómine, sperávi, *
       tu exáudies, Dómine Deus meus.

17 Quia dixi: "Nequándo supergáudeant mihi; *
       dum commovéntur pedes mei, magnificántur super me." –

18 Quóniam ego in lapsum parátus sum, *
       et dolor meus in conspéctu meo semper.

19 Quóniam iniquitátem meam annuntiábo *
       et sollícitus sum de peccáto meo. –

20 Inimíci autem mei vivunt et confirmáti sunt, *
       et multiplicáti sunt, qui odérunt me iníque.

21 Retribuéntes mala pro bonis detrahébant mihi *
       pro eo quod sequébar bonitátem. –

22 Ne derelínquas me, Dómine; *
       Deus meus, ne discésseris a me.
    Festína in adiutórium meum, *
       Dómine, salus mea.

Glória Patri et Fílio *
    et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
    et in sǽcula sæculórum. Amen.

Ant. 3 Iniquitátem meam annuntiábo tibi; ne derelínquas me, Dómine, salus mea.

V. Fílius Dei venit et dedit nobis sensum.
R. Ut cognoscámus verum Deum.

LECTIO PRIOR

De libro Isaíæ prophétæ

63, 19b – 64, 11
Imploratur visitatio divina

     Utinam dirúmperes cælos et descénderes! A fácie tua montes deflúerent.
     Sicut ignis succéndit sarménta, aquam ebullíre facit ignis, ut notum fácias nomen tuum inimícis tuis, a fácie tua gentes turbéntur, cum féceris mirabília, quæ non sperabámus. Descendísti, et a fácie tua montes defluxérunt. A sǽculo non audiérunt, neque aures percepérunt; óculus non vidit Deum, absque te, qui operarétur pro sperántibus in eum.
     Occúrris lætánti, faciénti iustítiam et his, qui in viis tuis recordántur tui. Ecce tu irátus es, et peccávimus; in ipsis a sǽculo nos salvábimur. Et facti sumus ut immúndus omnes nos, et quasi pannus inquinátus univérsæ iustítiæ nostræ; et marcúimus quasi fólium univérsi, et iniquitátes nostræ quasi ventus abstulérunt nos. Non est qui ínvocet nomen tuum, qui consúrgat et adhǽreat tibi, quia abscondísti fáciem tuam a nobis et dissolvísti nos in manu iniquitátis nostræ.
     Et nunc, Dómine, pater noster es tu, nos vero lutum; et fictor noster tu, et ópera mánuum tuárum omnes nos. Ne irascáris, Dómine, nimis et ne ultra memíneris iniquitátis; ecce, réspice: pópulus tuus omnes nos. Urbes sanctitátis tuæ factæ sunt in desértum, Sion desérta facta est, Ierúsalem desoláta est. Domus sanctitátis nostræ et glóriæ nostræ, ubi laudavérunt te patres nostri, facta est in exustiónem ignis, et ómnia desiderabília nostra versa sunt in ruínas. Numquid super his continébis te, Dómine, tacébis et afflíges nos veheménter?

RESPONSORIUM

Srov. Is 56, 1; Mic 4, 9; Iz 43, 3

R. Ierúsalem, cito véniet salus tua: quare mæróre consúmeris? numquid consiliárius non est tibi, quia innovávit te dolor? * Salvábo te, et liberábo te, noli timére.
V. Ego enim sum Dóminus Deus tuus, Sanctus Israel, Redémptor tuus. * Salvábo te, et liberábo te, noli timére.

LECTIO ALTERA

De la oración fúnebre de la beata Ana de los Ángeles por el P. Juan Alonso de Cereceda, S.J., presbítero

(20 enero 1686, Lima 1686: en italiano en SRC, S. Hist., n. 54, Beatif. S. D. Annæ an Angelis Monteagudo, Summ. Add., 1943, pp. 13.14.16.21.22.25-26.26.30)

El coro era su morada

     Recibióel nombre de Ana en la fuente bautismal. Se la llamódichosa por la ilustre ascendencia de su padre, de la muy noble familia de los Monteagudo, pero más dichosa por su estado de religiosa y de monja.
     Fue devotísima de las almas del purgatorio y libróinnumerables almas de sus penas mediante sufragios.
     Soportócon gran paciencia y alegría las penitencias que Dios manda en las enfermedades. Pasódiez años en cama totalmente paralizada sin poderse mover y quedóciega durante los últimos años. Sufrióasimismo otras enfermedades, se llenótoda de llagas y la atormentócontinuamente el mal de hígado.
     Acompañóestas penitencias y dolores con la oración: fragua en la que forjósiempre todas sus virtudes. Cuando aún gozaba de salud, el coro era su morada: ya en la oración vocal dedicada a múltiples devociones, ya en la mental, mediante la cual su espíritu se elevaba hacia Dios y se encontraba con Dios y se veía favorecida por Dios; por todo ello se produjo en ella una confianza filial, comprobada con repetidas experiencias del favor divino para con ella.
     Al principio algunos no aprobaban su comportamiento Espíritual porque en su temperamento ingenuo y sincero contaba algunas cosas que le sucedían con las almas. Pero se abandonóen las manos de Dios con corazón siempre sereno y Dios hizo de modo que todos los que trataron con ella tuvieron un alto concepto de su virtud, especialmente los señores obispos que examinaron su espíritu y lo aprobaron como tan singular.
     La caridad la empujaba a descubrir en bien del prójimo los favores y revelaciones del cielo que su humildad habría escondido. Indagaba los secretos de los corazones y hablaba sobre ellos, respondiendo a los secretos sin que se hubieran manifestado.
     Quedándose ciega tantos años antes de morir, empleaba todo el tiempo en amar y bendecir al Señor, como sucediócon Isaac, que por voluntad de Dios quedóciego para dedicarse a bendecir a Dios y a sus hijos (Gen 27). En estos últimos días no se escuchaba de ella sino repetir, encendida en el fuego de su amor: “Oh Dios mío, lo dicho: dicho. Vos conmigo y yo con Vos; yo con Vos y Vos conmigo”.
     Ésta es la voz de su más amada esposa (Cant 2, 16).

RESPONSORIUM

1 Cor 13, 13; 14, 1.3

R. Buscad el amor; pero aspirad también a los dones Espírituales, especialmente a la profecía. El que profetiza habla a los hombres para su edificación, exhortación y consolación. * La más grande es el amor.
V. En una palabra: quedan la fe, la esperanza, el amor: estas tres. * La más grande es el amor.

Vel alia:

De la homilía en la beatificación de la beata Ana de los Ángeles, del papa Juan Pablo II

(ASOP 1985, 60-62)

Realizóen su vida el programa dominicano

     He aquí el espléndido mensaje de la fiesta de hoy. El mensaje de la luz y de la vida, el mensaje de la verdad y del amor. En el contenido de este mensaje reconocemos también a esta hija elegida de vuestra tierra que hoy puedo proclamar beata de la Iglesia: sor Ana de los Ángeles Monteagudo.
     En ella admiramos sobre todo a la cristiana ejemplar, la contemplativa, monja dominica del célebre monasterio de Santa Catalina, monumento de arte y de piedad, del que los arequipeños se sienten con razón orgullosos. Ella realizóen su vida el programa dominicano de la luz, de la verdad, del amor y de la vida, concentrado en la conocida frase: “contemplar y transmitir lo contemplado”.
     Sor Ana de los Ángeles realizóeste programa con una intensa, austera, radical entrega a la vida monástica, según el estilo de la Orden de Santo Domingo, en la contemplación del misterio de Cristo, Verdad y Sabiduría de Dios. Pero a la vez su vida tuvo una singular irradiación apostólica. Fue maestra Espíritual y fiel ejecutora de las normas de la Iglesia, que urgían la reforma de los monasterios. Sabía acoger a todos los que dependían de ella, encaminándolos por los senderos del perdón y de la vida de gracia. Se hizo notar por su presencia escondida más alláde los muros del convento por la fama de su santidad. A los obispos y sacerdotes ayudócon su oración y su consejo; a los caminantes y peregrinos, que venían a ella, los acompañaba con su plegaria.
     Su larga vida se consumócasi por entero dentro de los muros del monasterio de Santa Catalina: desde su tierna edad como educanda y más tarde como religiosa y superiora. En sus últimos años se consumó en una dolorosa identificación con el misterio de Cristo crucificado.
     Ciertamente sor Ana se ha guiado en su vida por esta máxima de san Juan Evangelista: “Si Dios nos amóde esta manera, también nosotros debemos amarnos unos a otros” (1 Io 4, 11).
     En la escuela del divino Maestro se fue modelando su corazón hasta aprender la mansedumbre y humildad de Cristo, según las palabras del Evangelio: “Tomad sobre vosotros mi yugo y aprended de mí que soy manso y humilde de corazón... Porque mi yugo es suave y mi carga ligera” (Mt 11, 29-30).
     Imitando su caridad y el sentido eclesial de su patrona, Catalina de Siena, tuvo un corazón anso y humilde, abierto a las necesidades de todos, especialmente de los más pobres.
     Todos encontraron en ella un amor verdadero. Los pobres y humildes hallaron acogida eficaz; los ricos comprensión, que no escatimaba la exigencia de la conversión; los pastores encontraron oración y consejo; los enfermos alivio; los tristes consuelo; los viajeros hospitalidad; los perseguidos perdón; los moribundos la oración ardiente.
     En la caridad orante y efectiva de sor Ana estuvieron presentes de una manera especial los difuntos, las almas del purgatorio, que ella llamaba: “sus amigas”. De esta forma, iluminando la piedad ancestral por los difuntos con la doctrina de la Iglesia, siguiendo el ejemplo de san Nicolás de Tolentino, de quien era devota, extendiósu caridad a los difuntos con la plegaria y los sufragios.
     Por esto, recordando estos detalles entrañables de la vida de la nueva beata, su penitencia y su limosna, su oración continua y ardiente por todos, hemos recordado las palabras del libro de Tobías: “Buena es la oración con ayuno; y mejor es la limosna con justicia que la riqueza con iniquidad. Mejor es hacer limosna que atesorar oro... Los que hacen limosna tendrán larga vida” (Tob 12, 8-9). Como ella, que murióen edad avanzada, cargada de virtudes y méritos.
     Hoy la Iglesia de Arequipa y de todo el Perúdesea adorar a Dios de una manera especial por los beneficios que él ha concedido al Pueblo de Dios mediante el servicio de una humilde religiosa: sor Ana de los Ángeles. Obrando así, la Iglesia cumple la invitación del libro de Tobías, proclamada en la liturgia de hoy: “Manifestad a todos los hombres las acciones de Dios, dignas de honra, y no seáis remisos en confesarle. Bueno es mantener oculto el secreto del Rey y también es bueno proclamar y publicar las obras gloriosas de Dios” (Tob 12, 6-7).
     De esta manera, aquel misterio de la gracia de Dios, escondido en el seno de la Iglesia de vuestra tierra, se hace manifiesto y se revela: ¡es sor Ana de los Ángeles, la beata de la Iglesia!
     La santidad del hombre es obra de Dios. Nunca serásuficiente manifestarle gratitud por esta obra. Cuando veneramos sus obras, las obras de Dios, veneramos y adoramos sobre todo a él mismo, el Dios santísimo. Y entre todas las obras de Dios, la más grande es la santidad de una criatura: la santidad del hombre.

RESPONSORIUM

Phil 2, 2.3.5; 1 Th 5, 14-15

R. Tened entre vosotros los sentimientos propios de una vida en Cristo Jesús; dejaos guiar por la humildad, y considerad siempre superiores a los demás; * no os encerréis en vuestros intereses, sino buscad todos el interés de los demás.
V. Os exhortamos a que animéis a los tímidos, sostengáis a los débiles, seáis comprensivos con todos. Esmeraos siempre en haceros el bien unos a otros y a todos. * No os encerréis en vuestros intereses, sino buscad todos el interés de los demás.

PSALMODIA

Ant. 1 Cor contrítum et humiliátum, Deus, non despícies.

Psalmus 50 (51)
Miserere mei, Deus

Renovari spiritu mentis vestræ et induere novum hominem (Eph 4, 23-24).

3 Miserére mei, Deus, *
      secúndum misericórdiam tuam;
   et secúndum multitúdinem miseratiónum tuárum *
      dele iniquitátem meam.
4 Amplius lava me ab iniquitáte mea *
      et a peccáto meo munda me. –

5 Quóniam iniquitátem meam ego cognósco, *
      et peccátum meum contra me est semper. –
6 Tibi, tibi soli peccávi *
      et malum coram te feci,
   ut iustus inveniáris in senténtia tua *
      et æquus in iudício tuo. –

7 Ecce enim in iniquitáte generátus sum, *
      et in peccáto concépit me mater mea.
8 Ecce enim veritátem in corde dilexísti *
      et in occúlto sapiéntiam manifestásti mihi. –

9 Aspérges me hyssópo, et mundábor; *
       lavábis me, et super nivem dealbábor.
10 Audíre me fácies gáudium et lætítiam, *
       et exsultábunt ossa, quæ contrivísti. –

11 Avérte fáciem tuam a peccátis meis *
       et omnes iniquitátes meas dele.
12 Cor mundum crea in me, Deus, *
       et spíritum firmum ínnova in viscéribus meis. –

13 Ne proícias me a fácie tua *
       et spíritum sanctum tuum ne áuferas a me.
14 Redde mihi lætítiam salutáris tui *
       et spíritu promptíssimo confírma me. –

15 Docébo iníquos vias tuas, *
       et ímpii ad te converténtur.
16 Líbera me de sanguínibus, Deus, Deus salútis meæ, *
       et exsultábit lingua mea iustítiam tuam. –

17 Dómine, lábia mea apéries, *
       et os meum annuntiábit laudem tuam.
18 Non enim sacrifício delectáris, *
       holocáustum, si ófferam, non placébit.
19 Sacrifícium Deo spíritus contribulátus, *
       cor contrítum et humiliátum, Deus, non despícies. –

20 Benígne fac, Dómine, in bona voluntáte tua Sion, *
       ut ædificéntur muri Ierúsalem.
21 Tunc acceptábis sacrifícium iustítiæ, †
       oblatiónes et holocáusta; *
       tunc impónent super altáre tuum vítulos.

Glória Patri et Fílio *
    et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
    et in sǽcula sæculórum. Amen.

Ant. 1 Cor contrítum et humiliátum, Deus, non despícies.

Ant. 2 Cum irátus fúeris, Dómine, misericórdiæ recordáberis.

Canticum
Deus apparet ad iudicandum
Hab 3, 2-4. 13a. 15-19
Levate capita vestra, quóniam appropinquat redemptio vestra (Lc 21, 28).

2 Dómine, audívi auditiónem tuam, *
      et tímui, Dómine, opus tuum.
   In médio annórum vivífica illud, *
      in médio annórum notum fácies.
   Cum irátus fúeris, *
      misericórdiæ recordáberis. –

3 Deus a Theman véniet, *
      et Sanctus de monte Pharan.
4 Operit cælos glóriæ eius, *
       et laudis eius plena est terra.
    Splendor eius ut lux erit, †
       rádii ex mánibus eius: *
       ibi abscóndita est fortitúdo eius. –

13 Egréssus es in salútem pópuli tui, *
       in salútem cum christo tuo. –

15 Viam fecísti in mari equis tuis, *
       in luto aquárum multárum. –

16 Audívi, et conturbátus est venter meus, *
       ad vocem contremuérunt lábia mea.
    Ingréditur putrédo in óssibus meis, *
       et subter me vacíllant gressus mei.
    Conquiéscam in die tribulatiónis, *
       ut ascéndat super pópulum, qui invádit nos. –

17 Ficus enim non florébit, *
       et non erit fructus in víneis;
    mentiétur opus olívæ, *
       et arva non áfferent cibum;
    abscíssum est de ovíli pecus, *
       et non est arméntum in præsépibus. –

18 Ego autem in Dómino gaudébo *
       et exsultábo in Deo salvatóre meo.
19 Dóminus Deus fortitúdo mea,†
       et ponet pedes meos quasi cervórum *
       et super excélsa mea dedúcet me.

Glória Patri et Fílio *
    et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
    et in sǽcula sæculórum. Amen.

Ant. 2 Cum irátus fúeris, Dómine, misericórdiæ recordáberis.

Ant. 3 Lauda, Ierúsalem, Dóminum.

Psalmus 147 (147B), 12-20
Instauratio Ierusalem

Veni, ostendam tibi sponsam uxorem Agni. (Ap 21, 9)

12 Lauda, Ierúsalem, Dóminum; *
      colláuda Deum tuum, Sion. –

13 Quóniam confortávit seras portárum tuárum, *
      benedíxit fíliis tuis in te.
14 Qui ponit fines tuos pacem *
      et ádipe fruménti sátiat te.
15 Qui emíttit elóquium suum terræ, *
      velóciter currit verbum eius.
16 Qui dat nivem sicut lanam, *
      pruínam sicut cínerem spargit. –

17 Mittit crystállum suam sicut buccéllas; *
      ante fáciem frígoris eius quis sustinébit?
18 Emíttet verbum suum et liquefáciet ea, *
      flabit spíritus eius, et fluent aquæ.
19 Qui annúntiat verbum suum Iacob, *
      iustítias et iudícia sua Israel.
20 Non fecit táliter omni natióni, *
      et iudícia sua non manifestávit eis.

Glória Patri et Fílio *
    et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
    et in sǽcula sæculórum. Amen.

Ant. 3 Lauda, Ierúsalem, Dóminum.

LECTIO BREVIS

Cant 8, 7
Aquæ multæ non potuérunt exstínguere caritátem, nec flúmina óbruent illam; si déderit homo omnem substántiam domus suæ pro dilectióne, quasi nihil despícient eum.

RESPONSORIUM BREVE
V. Tibi dixit cor meum: * Quæsívi vultum tuum.
R. Tibi dixit cor meum: * Quæsívi vultum tuum.
V. Vultum tuum, Dómine, requíram.
R. Quæsívi vultum tuum.
V. Glória Patri et Fílio * et Spirítui Sancto.
R. Tibi dixit cor meum: * Quæsívi vultum tuum.

BENEDICTUS

Ad Benedictus, ant. Mi porción es el Señor; bueno es el Señor para el alma que lo busca.

Vel: Revístete de la belleza de una gloria eterna pues el Señor ha manifestado en ti su gloria.

De Messia eiusque præcursore

Lc 1, 68-79

68 Benedíctus Dóminus Deus Israel, *
      quia visitávit et fecit redemptiónem plebi suæ

69 et eréxit cornu salútis nobis *
      in domo David púeri sui,

70 sicut locútus est per os sanctórum, *
      qui a sǽculo sunt, prophetárum eius,

71 salútem ex inimícis nostris *
      et de manu ómnium, qui odérunt nos;

72 ad faciéndam misericórdiam cum pátribus nostris *
      et memorári testaménti sui sancti,

73 iusiurándum, quod iurávit ad Abraham patrem nostrum, *
      datúrum se nobis,

74 ut sine timóre, de manu inimicórum liberáti, *
      serviámus illi

75 in sanctitáte et iustítia coram ipso *
      ómnibus diébus nostris.

76 Et tu, puer, prophéta Altíssimi vocáberis: *
      præíbis enim ante fáciem Dómini paráre vias eius,

77 ad dandam sciéntiam salútis plebi eius *
      in remissiónem peccatórum eórum,

78 per víscera misericórdiæ Dei nostri, *
      in quibus visitábit nos óriens ex alto,

79 illumináre his, qui in ténebris et in umbra mortis sedent *
      ad dirigéndos pedes nostros in viam pacis.

Glória Patri et Fílio *
    et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
    et in sǽcula sæculórum. Amen.

Ad Benedictus, ant. Mi porción es el Señor; bueno es el Señor para el alma que lo busca.

Vel: Revístete de la belleza de una gloria eterna pues el Señor ha manifestado en ti su gloria.

PRECES
Christo, vírginum sponso et corónæ, lætis vócibus iubilémus et devóte eum exorémus, dicéntes:
     Iesu, coróna vírginum, audi nos.

Christe, quem sanctæ vírgines ut únicum sponsum dilexérunt,
concéde ut nihil a tua caritáte nos séparet.
Qui Maríam, matrem tuam, regínam vírginum coronásti,
da nos, eius intercessióne, cordis puritáte tibi iúgiter famulári.
Per intercessiónem ancillárum tuárum, quæ íntegro et indivíso corde semper de te sollícitæ fuérunt, ut essent sanctæ córpore et spíritu,
præsta ut figúra huius mundi, quæ prǽterit, nos a te numquam ábstrahat.
Dómine Iesu, sponse, quem vírgines sapiéntes adventúrum exspectábant,
concéde nobis, ut in spe vigilántes te præstolémur.
Per intercessiónem sanctæ N., quæ virgo fuit sápiens et de número prudéntum,
præsta nobis innocéntiam vitæ et sapiéntiam.

Pater noster, qui es in cælis,
sanctificétur nomen tuum;
advéniat regnum tuum;
fiat volúntas tua, sicut in cælo et in terra.
Panem nostrum cotidiánum da nobis hódie;
et dimítte nobis débita nostra,
sicut et nos dimíttimus debitóribus nostris;
et ne nos indúcas in tentatiónem;
sed líbera nos a malo.

Pater noster.....


ORATIO
Deus, qui beátæ Annæ vírgini contemplatiónis, pæniténtiæ et caritátis erga próximum de tua bonitáte largítus es dona, eius nobis intercessióne et exémplo concéde ut, maiestátem tuam sacrifício laudis adorántes, quæ tibi sunt plácita per témporum signa alácriter dinóscere valeámus. Per Dóminum nostrum Iesum Christum, Fílium tuum, qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti, Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.

    Deinde, si præest sacerdos vel diaconus, populum dimittit, dicens:

Dóminus vobíscum.
R. Et cum spíritu tuo.
Benedícat vos omnípotens Deus,
Pater, et Fílius, et Spíritus Sanctus.
R. Amen.

    Vel alia formula benedictionis, sicut in Missa.
    Et, si fit dimissio, sequitur invitatio:

Ite in pace. 
R. Deo grátias. 

    Absente sacerdote vel diacono, et in recitatione a solo, sic concluditur:

Dóminus nos benedícat,
et ab omni malo deféndat,
et ad vitam perdúcat ætérnam.
R. Amen.

Breviarium Romanum

textus in versione electronica © 2000-2023 Ing. Karel Mracek Dr.h.c. (fr. Pavel, diaconus, CZ)