lat

BREVIARIUM ROMANUM

14 october 2020
Pro O.P.: B. Mariæ Poussepin virginis, sodalis laicæ, pro commemoratione


In oppido Dourdan in Francia anno 1653 nata est. Pietate et moribus a matre et parocho sat instructa, cuidam beneficæ sodalitati nomen dedit et opificium patris, laneis tibialibus conficiendis, recte ac sedule est moderata.

Tertium Ordinem S. Dominici professa, anno 1696 suæ dilatavit spatia caritatis, sublevandi infirmos et pueros edocendi gratia, præsertim rusticos. ídeo in oppidum Sainville semet et sua bona contulit ut domus institueretur, postea in Congregationem aucta, Sororum a Caritate nuncupata, seu Dominicanarum a præsentatione S. Virginis. Divina providentia humiliter confisa, longævam vitam consummavit die 24 ianuarii anno 1744.

Eam Ioannes Paulus II, anno 1994, Beatam declaravit.

AD OFFICIUM LECTIONIS

V. Deus, in adiutórium meum inténde.
R. Dómine, ad adiuvándum me festína.

Glória Patri et Fílio et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper
et in sǽcula sæculórum. Amen. Allelúia.

HYMNUS

Dulci deprómat cármine
devóta plebs sollémnia,
dum in cælórum cúlmine
hæc virgo micat glória.

Virgo, quæ Christi láudibus
vacávit iam viríliter,
sanctórum nunc agmínibus
coniúngitur felíciter.

Vicit per pudicítiam
infírmæ carnis vítium;
sprevit mundi blandítiam
Christi sequens vestígium.

Per hanc nos, Christe, dírige
servans a cunctis hóstibus;
culpárum lapsus córrige
nos ímbuens virtútibus.

Iesu, tibi sit glória,
qui natus es de Vírgine,
cum Patre et almo Spíritu,
in sempitérna sǽcula. Amen.

PSALMODIA

Ant. 1 Bénedic, ánima mea, Dómino, et noli oblivísci omnes retributiónes eius.

Psalmus 102 (103)
Laus miserentis Domini

Per viscera misericordiæ Dei visitavit nos Oriens ex alto. (Cf. Lc 1, 78)

I

1 Bénedic, ánima mea, Dómino, *
      et ómnia, quæ intra me sunt, nómini sancto eius.

2 Bénedic, ánima mea, Dómino, *
      et noli oblivísci omnes retributiónes eius. –

3 Qui propitiátur ómnibus iniquitátibus tuis, *
      qui sanat omnes infirmitátes tuas;

4 qui rédimit de intéritu vitam tuam, *
      qui corónat te in misericórdia et miseratiónibus;

5 qui replet in bonis ætátem tuam: *
      renovábitur ut áquilæ iuvéntus tua. –

6 Fáciens iustítias Dóminus *
      et iudícium ómnibus iniúriam patiéntibus.

7 Notas fecit vias suas Móysi, *
      fíliis Israel adinventiónes suas.

Glória Patri et Fílio *
    et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
    et in sǽcula sæculórum. Amen.

Ant. 1 Bénedic, ánima mea, Dómino, et noli oblivísci omnes retributiónes eius.

Ant. 2 Quómodo miserétur pater filiórum, misértus est Dóminus timéntibus se.

II

8 Miserátor et miséricors Dóminus, *
      longánimis et multæ misericórdiæ.

9 Non in perpétuum conténdet, *
      neque in ætérnum irascétur.

10 Non secúndum peccáta nostra fecit nobis, *
      neque secúndum iniquitátes nostras retríbuit nobis. –

11 Quóniam, quantum exaltátur cælum a terra, *
      præváluit misericórdia eius super timéntes eum;

12 quantum distat ortus ab occidénte, *
      longe fecit a nobis iniquitátes nostras.

13 Quómodo miserétur pater filiórum, *
      misértus est Dóminus timéntibus se.

14 Quóniam ipse cognóvit figméntum nostrum, *
      recordátus est quóniam pulvis sumus.

15 Homo sicut fenum dies eius, *
      tamquam flos agri sic efflorébit.

16 Spirat ventus in illum, et non subsístet, *
      et non cognóscet eum ámplius locus eius.

Glória Patri et Fílio *
    et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
    et in sǽcula sæculórum. Amen.

Ant. 2 Quómodo miserétur pater filiórum, misértus est Dóminus timéntibus se.

Ant. 3 Benedícite Dómino, ómnia ópera eius.

III

17 Misericórdia autem Dómini ab ætérno †
      et usque in ætérnum super timéntes eum; *
      et iustítia illíus in fílios filiórum,

18 in eos, qui servant testaméntum eius *
      et mémores sunt mandatórum ipsíus ad faciéndum ea.

19 Dóminus in cælo parávit sedem suam, *
      et regnum ipsíus ómnibus dominábitur. –

20 Benedícite Dómino, omnes ángeli eius, †
      poténtes virtúte, faciéntes verbum illíus *
      in audiéndo vocem sermónum eius.

21 Benedícite Dómino, omnes virtútes eius, *
      minístri eius, qui fácitis voluntátem eius.

22 Benedícite Dómino, ómnia ópera eius, †
      in omni loco dominatiónis eius. *
      Bénedic, ánima mea, Dómino.

Glória Patri et Fílio *
    et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
    et in sǽcula sæculórum. Amen.

Ant. 3 Benedícite Dómino, ómnia ópera eius.

V. Viam mandatórum tuórum, Dómine, fac me intellégere.
R. Et exercébor in mirabílibus tuis.

LECTIO PRIOR

De libro Zacharíæ prophétæ

3, 1 – 4, 14
Promissiones Zorobabel principi et Iesu sacerdoti dicuntur

     «Osténdit mihi Iesum sacerdótem magnum stantem coram ángelo Dómini; et Satan stabat a dextris eius, ut adversarétur ei. Et dixit ángelus Dómini ad Satan: “Increpet Dóminus in te, Satan! Et íncrepet Dóminus in te, qui elégit Ierúsalem! Numquid non iste torris est érutus de igne?”. Et Iesus erat indútus véstibus sórdidis et stabat ante fáciem ángeli. Qui respóndit et ait ad eos, qui stabant coram se, dicens: “Auférte vestiménta sórdida ab eo”. Et dixit ad eum: “Ecce ábstuli a te iniquitátem tuam; índuam te mutatóriis”. Et dixit: “Pónite cídarim mundam super caput eius”. Et posuérunt cídarim mundam super caput eius et induérunt eum véstibus; et ángelus Dómini stabat.
     Et contestabátur ángelus Dómini Iesum dicens: “Hæc dicit Dóminus exercítuum: Si in viis meis ambuláveris et ministérium meum custodíeris, tu quoque iudicábis domum meam et custódies átria mea; et dabo tibi accéssum inter eos, qui nunc hic assístunt.
     Audi, Iesu sacérdos magne, tu et amíci tui, qui sedent coram te, quia viri portendéntes sunt: Ecce enim ego addúco servum meum Germen. Quia ecce lapis, quem dedi coram Iesu: super lápidem unum septem óculi sunt; ecce ego cælábo sculptúram eius, ait Dóminus exercítuum, et áuferam iniquitátem terræ illíus in die una. In die illa, oráculum Dómini exercítuum, vocábit vir amícum suum subter vitem et subter ficum”.
     Et revérsus est ángelus, qui loquebátur in me, et excitávit me quasi virum, qui excitátur de somno suo. Et dixit ad me: “Quid tu vides?”. Et dixi: “Vidi; et ecce candelábrum áureum totum, et ampúlla super caput ipsíus, et septem lucérnæ eius super illud, et septéna infusória lucérnis, quæ erant super caput eius. Et duæ olívæ super illud, una a dextris ampúllæ et una a sinístris eius”.
     Et respóndi et aio ad ángelum, qui loquebátur in me, dicens: “Quid sunt hæc, dómine mi?”. Et respóndit ángelus, qui loquebátur in me, et dixit ad me: “Numquid nescis quid sunt hæc?”. Et dixi: “Non, dómine mi”.
     Et respóndit et ait ad me dicens: “Hoc est verbum Dómini ad Zoróbabel dicens: Non in exércitu nec in róbore, sed in spíritu meo, dicit Dóminus exercítuum. Quis tu, mons magne, coram Zoróbabel? Eris in planum. Et edúcet lápidem primárium inter clamóres: Quam venústus! Et factum est verbum Dómini ad me dicens: Manus Zoróbabel fundavérunt domum istam et manus eius perfícient eam, et sciétis quia Dóminus exercítuum misit me ad vos. Quis enim despéxit diem initiórum parvórum? Et lætabúntur et vidébunt lápidem stánneum in manu Zoróbabel. Septem illæ óculi sunt Dómini, qui discúrrunt in univérsa terra”.
     Et respóndi et dixi ad eum: “Quid sunt duæ olívæ istæ ad déxteram candelábri et ad sinístram eius?”. Et respóndi secúndo et dixi ad eum: “Quid sunt duo rami olivárum, qui duábus fístulis áureis effúndunt ex se aurum?”. Et ait ad me dicens: “Numquid nescis quid sunt hæc?”. Et dixi: “Non, dómine mi”. Et dixit: “Isti sunt duo fílii ólei, qui assístunt Dominatóri univérsæ terræ”».

RESPONSORIUM

Ap 11, 4. cf. 3

R. Hi sunt duæ olívæ et duo candelábra, * In conspéctu Dómini terræ stantes.
V. Dabit Dóminus duóbus téstibus suis et prophetábunt. * In conspéctu Dómini terræ stantes.

LECTIO ALTERA

De la Vie de la bienheureuse Marie Poussepin

(B. Préteseille, Marie Poussepin ou l’exercice de la charité, Chambray-lès-Tours 1989, pp. 229-230)

Prudence et foi qui agissent par la charité

     Son portrait révélait déjà son merveilleux équilibre. On l’a constaté dans la surprenante facilitéavec laquelle elle réussissait à mener de front des tâches diverses, sans que les unes nuisent aux autres. De 1675 à 1691, elle fut tout aussi attentive à ses responsabilités dans la confrérie de charité qu’à la direction du foyer familial et au succès des transformations de son entreprise, sans aucune dispersion. On le voit aussi dans la multiplicitédes fonctions qu’elle devait assurer dans la marche de sa communauté à Sainville. En tout, chez elle, le bon sens prédomine: son esprit d’initiative ne dépasse jamais les limites du possibile. Elle ne rêve pas de solutions idéales; avec un sens aigu des réalités concrètes, elle s’en tient aux décisions qui seront efficaces. Ses acquisitions et constructions à Sainville le montrent. Elle a fait ce qu’il fallait et qui était nécessaire, mais rien au-delà : “Ni trop ni trop peu”, c’est sa formule. On retrouve cette profonde sagesse dans la discrétion spirituelle de ses Règlements et des Règles générales. Toujours la mesure équilibrée des prescriptions qui, sans rien rabattre de la perfection évangélique, savent ce qu’il en est de la fragilité humaine. Nul doute que tout cela se retrouve dans l’éminente prudence morale et surnaturelle qui a étéun de ses traits les plus marquants.
     Ce sont toutes ces riches qualités humaines qui ont étésaisies par la grâce de Dieu. En tout premier lieu, Marie Poussepin a étéune âme de foi. De son baptême à sa mort, il y a eu une croissance homogène et continue de la vie chrétienne, sans crise, et une foi vécue en toute circonstance. Tout chez elle a étévu et voulu à la lumière de la foi. Au départ sans doute, ce fut sans mérite. Son enfance et sa jeunesse ont baignédans l’ambiance chrétienne du foyer familial; son père, bon chrétien, marguillier dévouéde sa paroisse; sa mère, pleine de piétépour le Saint-Sacrement et la Sainte Vierge, toute donnée aux pauvres de la confrérie de la charité. Et puis il y a eu l’influence de son saint homme de curé, monsieur Legou, zéléet charitable. Marie Poussepin s’est laissée façonner par ce milieu favorable et elle y a correspondu. Ses très nombreux marrainages indiquent bien qu’on la regardait alors à Dourdan comme une jeune fille pieuse et édifiante.
     Mais vite, sa vie de foi a grandi par les oeuvres de la charité. C’est le mot de saint Paul: “la foi qui agit par la charité”, et ce sera le résuméde toute sa vie. Il faut certainement rattacher ses progrès dans une vie de foi personnelle à son entrée dans la confrérie de charité avec l’expérience du dévouement répétéaux malades pauvres. Selon l’esprit de saint Vincent de Paul, tout devait y être accompli pour l’amour de Jésus-Christ, le “Seigneur de la charité”, la charitéen exercice d’abord. Le même saint se plaisait à dire: “Aimons Dieu, mais que ce soit aux dépens de nos bras et à la sueur de nos visages”. Ce fut l’école de saintetéde Marie Poussepin. Elle s’y donna si pleinement que vite elle reç ut des grandes responsabilités dans la confrérie et qu’en 1691, quittant son commerce, elle s’y consacra totalement. Et c’est alors que le Tiers-Ordre dominicain est venu la fortifier dans cette voie. Les oeuvres de miséricorde y sont une obligation et, comme on l’a écrit, “ce qui attire chez les Prêcheurs, c’est qu’on s’y destine à sauver les autres en même temps que soi-même; la charité ardente et active, imaginée dans la personne de Jésus, fait l’unitéde la vocation des frères”. L’esprit du Tiers-Ordre est le même et on comprend pourquoi Marie Poussepin y a été attachée.

RESPONSORIUM

Io 14, 23

R. Si quis díligit me, sermónem meum servábit. * Et Pater meus díliget eum, et ad eum veniémus.
V. Et mansiónem apud eum faciémus. * Et Pater meus díliget eum, et ad eum veniémus.

ORATIO

Orémus:
Deus, Pater misericordiárum, qui beátam Maríam caritátis ardóre et assídua operositáte próvide decorásti, eius intercessióne nobis concéde, ut tuæ veritátis testes effécti, Christo in frátribus servíre valeámus. Qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti, Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.

    Deinde, saltem in celebratione communi, additur acclamatio:

Benedicámus Dómino.
R. Deo grátias.

    Si Officium lectionis dicitur immediate ante aliam Horam, tunc initio prædicti Officii præponi potest hymnus huic Horæ congruus; in fine vero omittuntur oratio et acclamatio Benedicámus Dómino., atque initio sequentis Horæ omittitur versus introductorius cum Glória Patri.

Breviarium Romanum

textus in versione electronica © 2000-2023 Ing. Karel Mracek Dr.h.c. (fr. Pavel, diaconus, CZ)