lat

BREVIARIUM ROMANUM

24 november 2022
Pro OP: Ss. Ignatii Clementis Delgado, episcopi, Vincentii le Quang Liem a Pace, presbyteri, Dominici Pham Trong (An) Kham, laici, et sociorum, martyrum in Vietnam, memoria


Hanc 117 sanctorum martyrum catervam Ioannes Paulus II sollemniter canonizavit die 19 iunii 1988 eosdemque anno 1990 patronos nationis quæ dicitur Viet-Nam declaravit. Ibi enim pro Christi nomine crudelissime occisi sunt sæc. XVIII-XIX. Ex illis 96 Vietnamitæ exstant, 11 Hispani et 10 Galli; 58 autem ex Missionibus Exteris Parisiensibus proveniunt, 59 vero Familiæ Dominicanæ sunt sodales.

Inter istos fratres nostros, quidam fuerunt episcopi, nempe: Ignatius Clemens Delgado († 1838), Dominicus Henares († 1838), Iosephus Maria Díaz Sanjurjo († 1857), Melchior García-Sampedro († 1858), Valentinus Berrio-Ochoa († 1861), Hieronymus Hermosilla († 1861);

alii vero presbyteri: Franciscus Gil de Federich († 1745), Matthæus Alonso Leciniana († 1745), Hiacynthus Castañeda († 1773), Vincentius Le Quang Liêm a Pace († 1773), Vincentius Dô Yên († 1838), Iosephus Fernández († 1838), Dominicus Nguyên Van Hahn (Diêu) († 1838), Petrus Nguyên Van Tu (†1838), Dominicus Tuóc († 1839), Thomas Dinh Viêt Du († 1839), Dominicus Nguyên Van (Doàn) Xuyên († 1839), Josephus Dô Quang Hien († 1840), Dominicus (Doâi) Trach († 1840), Dominicus Mâu († 1858), Ioseph Tuân († 1861), Petrus Almató († 1861);

alii Fraternitatis sacerdotalis S. Dominici sodales extiterunt: Augustinus Schoeffler († 1851), Dominicus Câm († 1859), Thomas Khuông († 1861);

nonnulli denique Laici dominicani fuerunt: Iosephus Hoàng Luong Canh († 1838), Iosephus Nguyên Dính Uyên († 1838), Thomas Nguyên Van Dê († 1839), Franciscus Xavierius Hà Trong Mâu (†1839), Augustinus Nguyên Van Mói († 1839), Dominicus Bùi Van Uy (†1839), Stephanus Nguyên Van Vinh († 1839), Thomas Toán († 1840). Dominicus Pham Trong (An) Kham († 1859), Iosephus Nguyên Duy Khang († 1861); ceteri 25 christifideles fuerunt ex Missionibus O.P. in Tunquino.

Qui omnes morte diversimode mulctati sunt: 75 capitis obtruncatione, 22 iugulatione, 6 combustione, 5 membrorum dilaceratione, 9 in carcere variis tormentis occisi sunt. Eorum corpora anonime sepulta sunt, eorum vero memoria in benedictione semper habita in populis viva perseverat: sperandum est fore ut eorum intercessione mundo pax et Ecclesiæ libertas donentur.

AD OFFICIUM LECTIONIS

V. Deus, in adiutórium meum inténde.
R. Dómine, ad adiuvándum me festína.

Glória Patri et Fílio et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper
et in sǽcula sæculórum. Amen. Allelúia.

HYMNUS

Textus congruus, vel de Communi plurimorum martyrum, vel sequens:

Fidéles Christi mártyres,
vos qui novo baptísmate
stolas in Agni sánguine
dealbástis intrépidi,

nunc ínvicem, caríssimi,
fratérne vos dilígitis,
unánimes cum Christo
per crucem et victóriam.

In Oriéntis fínibus
vitam donástis álacres:
horróres belli et lácrimas
ab omni gente péllite.

Benígni nos respícite
viatóres in hoc sǽculo:
iter nostrum dirígite
in rectis Christi sémitis.

Te comitémur, Dómine,
vivéntis Dei Fílium,
qui pandis in martýrio
virtútem tui Spíritus. Amen.

PSALMODIA

Ant. 1 Salvásti nos, Dómine, et in nómine tuo confitébimur in sǽculum.

Psalmus 43 (44)
Populi calamitates

In his omnibus superamus propter eum, qui dilexit nos. (Řím 8, 37)

I

2 Deus, áuribus nostris audívimus; †
      patres nostri annuntiavérunt nobis *
      opus, quod operátus es in diébus eórum, in diébus antíquis.

3 Tu manu tua gentes depulísti et plantásti illos *
      afflixísti pópulos et dilatásti eos. –

4 Nec enim in gládio suo possedérunt terram, *
      et bráchium eórum non salvávit eos;
   sed déxtera tua et bráchium tuum et illuminátio vultus tui, *
      quóniam complacuísti in eis. –

5 Tu es rex meus et Deus meus, *
      qui mandas salútes Iacob.

6 In te inimícos nostros proiécimus, *
      et in nómine tuo conculcávimus insurgéntes in nos. –

7 Non enim in arcu meo sperábo, *
      et gládius meus non salvábit me.

8 Tu autem salvásti nos de affligéntibus nos *
      et odiéntes nos confudísti.

9 In Deo gloriábimur tota die *
      et in nómine tuo confitébimur in sǽculum.

Glória Patri et Fílio *
    et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
    et in sǽcula sæculórum. Amen.

Ant. 1 Salvásti nos, Dómine, et in nómine tuo confitébimur in sǽculum.

Ant. 2 Parce, Dómine, et ne des hereditátem tuam in oppróbrium.

II

10 Nunc autem reppulísti et confudísti nos *
       et non egrediéris, Deus, cum virtútibus nostris.

11 Convertísti nos retrórsum coram inimícis nostris, *
       et, qui odérunt nos, diripuérunt sibi.

12 Dedísti nos tamquam oves ad vescéndum *
       et in géntibus dispersísti nos. –

13 Vendidísti pópulum tuum sine lucro, *
       nec dítior factus es in commutatióne eórum.

14 Posuísti nos oppróbrium vicínis nostris, *
       subsannatiónem et derísum his, qui sunt in circúitu nostro.

15 Posuísti nos similitúdinem in géntibus, *
       commotiónem cápitis in pópulis. –

16 Tota die verecúndia mea contra me est, *
       et confúsio faciéi meæ coopéruit me

17 a voce exprobrántis et obloquéntis, *
       a fácie inimíci et ultóris.

Glória Patri et Fílio *
    et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
    et in sǽcula sæculórum. Amen.

Ant. 2 Parce, Dómine, et ne des hereditátem tuam in oppróbrium.

Ant. 3 Exsúrge, Dómine, et rédime nos propter misericórdiam tuam.

III

18 Hæc ómnia venérunt super nos, nec oblíti sumus te; *
       et iníque non égimus in testaméntum tuum.

19 Et non recéssit retro cor nostrum, *
       nec declinavérunt gressus nostri a via tua;

20 sed humiliásti nos in loco vúlpium *
       et operuísti nos umbra mortis. –

21 Si oblíti fuérimus nomen Dei nostri *
       et si expandérimus manus nostras ad deum aliénum,

22 nonne Deus requíret ista? *
       Ipse enim novit abscóndita cordis.

23 Quóniam propter te mortificámur tota die, *
       æstimáti sumus sicut oves occisiónis. –

24 Evígila, quare obdórmis, Dómine? *
       Exsúrge et ne repéllas in finem.

25 Quare fáciem tuam avértis, *
       oblivísceris inópiæ nostræ et tribulatiónis nostræ?

26 Quóniam humiliáta est in púlvere ánima nostra, *
       conglutinátus est in terra venter noster.

27 Exsúrge, Dómine, ádiuva nos *
       et rédime nos propter misericórdiam tuam.

Glória Patri et Fílio *
    et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
    et in sǽcula sæculórum. Amen.

Ant. 3 Exsúrge, Dómine, et rédime nos propter misericórdiam tuam.

V. Dómine, ad quem íbimus?
R. Verba vitæ ætérnæ habes.

LECTIO PRIOR

De Epístola secúnda beáti Petri apóstoli

2,9-22
Denuntiatio peccatorum

     Caríssimi: Novit Dóminus pios de tentatióne erípere, iníquos vero in diem iudícii puniéndos reserváre, máxime autem eos, qui post carnem in concupiscéntia immundítiæ ámbulant dominationémque contémnunt.
     Audáces, supérbi, glórias non métuunt blasphemántes, ubi ángeli fortitúdine et virtúte cum sint maióres, non portant advérsum illas coram Dómino iudícium blasphémiæ. Hi vero velut irrationabília animália naturáliter génita in captiónem et in corruptiónem, in his, quæ ignórant, blasphemántes, in corruptióne sua et corrumpéntur invíti percipiéntes mercédem iniustítiæ; voluptátem existimántes diéi delícias, coinquinatiónes et máculæ delíciis affluéntes, in voluptátibus suis luxuriántes vobíscum, óculos habéntes plenos adúlteræ et incessábiles delícti, pelliciéntes ánimas instábiles, cor exercitátum avarítiæ habéntes, maledictiónis fílii, derelinquéntes rectam viam erravérunt, secúti viam Bálaam ex Bosor, qui mercédem iniquitátis amávit, correptiónem vero hábuit suæ prævaricatiónis; subiugále mutum in hóminis voce loquens prohíbuit prophétæ insipiéntiam. Hi sunt fontes sine aqua et nébulæ túrbine exagitátæ, quibus calígo tenebrárum reservátur. Supérba enim vanitátis loquéntes pellíciunt in concupiscéntiis carnis luxúriis illos, qui páululum effúgiunt eos, qui in erróre conversántur, libertátem illis promitténtes, cum ipsi servi sint corruptiónis; a quo enim quis superátus est, huius servus est.
     Si enim refugiéntes coinquinatiónes mundi in cognitióne Dómini nostri et salvatóris Iesu Christi his rursus implicáti superántur, facta sunt eis posterióra deterióra prióribus. Mélius enim erat illis non cognóscere viam iustítiæ quam post agnitiónem retrórsum convérti ab eo, quod illis tráditum est, sancto mandáto. Cóntigit enim eis illud veri provérbii: «Canis revérsus ad suum vómitum, et sus lota in volutábro luti».

RESPONSORIUM

Phil 4, 8a. 9b; 1 Cor 16, 13

R. Quæcúmque sunt vera, quæcúmque pudíca, quæcúmque iusta, hæc cogitáte: * Hæc ágite, et Deus pacis erit vobíscum.
V. Vigiláte, state in fide, viríliter ágite, confortámini. * Hæc ágite, et Deus pacis erit vobíscum.

LECTIO ALTERA

[***]

Ex epístulis sancti Francísci Gil de Federich, presbýteri et mártyris, ad avúnculum suum, de Tunquino (Vietnam) die 30 iúnii 1743

(Carta a su tío P. Fray Ildefonso Sans, OP, del 30 de junio 1743, in: L. Galmes, Francisco Gil de Federich, Barcelona 1988, pp. 166-168)

Omnes me Deo commendent quóniam debilis sum nimis in utroque homine

     Más escribo para que sepan que aún vivo, y así que me encomienden a Dios, que por participar especiales novedades, que aunque no faltan en este reino, así en lo temporal como en lo Espíritual; pues en lo tempora! continúan las guerras civiles y cada día se descubren nuevas rebeliones ocasionadas de la ambición ayudada de unas profecías, que no sé si hay alguna que sea de Dios, que el reinado se ha de mudar en otro linaje, y al que se ha de levantar por rey unos le llaman Chên Nhên, eso es, el verdadero, de que las profecías hablan, y otros Mành Nhên, que quiere decir hombre santo, y esta santidad no está en más virtud que en robar el reino o reinado: con esto hace ya siete años que se destruye este reino, asolándose pueblos, comarcas y provincias y nuestras cristiandades, con infinitas muertes y quemas.
     Tampoco en lo Espíritual faltan sus novedades, pues aunque con las guerras no se meten en perseguir universalmente la fe, y así los Padres pueden administrar y celebrar con solemnidad y concursos las fiestas, no faltan de cuando en cuando temores, como sucede ahora: por las voces dichas de la rebelión, los Padres han de ir más escondidos que antes, y evitar los concursos; ni tampoco faltan guerrillas, que hacen mal a la vina, pues algunos mandarines no dejan de perseguir la fe, como el año pasado en una Provincia el día de la Resurrección un padre jesuita perdió todo el recado y se escapó cuasi sin ropa, quedando presos diez y siete cristianos, que, traídos a esta corte, nueve de ellos murieron en la cárcel y los otros han sido condenados al establo de los elefantes por toda la vida. Este año en la Provincia Oriental, donde no sólo hay pocos cristianos, sino poquísima gente, han sido presas por la fe cinco personas, y las han traído ya a las cárceles de esta corte. En la Septentrional también han preso dos aldeas, las que se han compuesto con mucha suma de dinero con el mandarín que las prendió. A mi también el día 3 de marzo me llamaron a tribunal por la acusación y apelación dei sacrificulo que me prendió, y me preguntaron si quería pisar las imágenes, a lo que dije que no, y porque no quería responder a las preguntas de quien me había preso, me amenazaron darme de mazadas, aunque no fue más voces, quédandome en la mia de no responder. Y asi me mantengo aún en esta cárcel, hasta que Dios disponga otra cosa, administrando a los cristianos que acuden, y donde pueden muchos en los días de fiesta oír misa, sufriendo sólo la avaricia de éstos o sus impertinencias. Dios me dé su gracia para servírle como debo.
     Saludo a mi madre, tíos, canónigo y D. Antonio, Pedro, Antonio, Pona, Pepe, Maria, D. Alejandro, Piñol, y toda la demás parentela y amigos y conocidos, y specialiter a las Madres de la Concepción, Rosa y mosén Losa, con la madre Candia, Jacinto, tía Isabel y todas sus familias, y pido que me encomienden a Dios, pues estoy muy débil in utroque homine, y con esto Dios guarde a Usted, muchos años.

RESPONSORIUM

Hebr 12, 1-2; Cor 6, 4-5

R. Per patiéntiam currámus ad propósitum nobis certámen, * aspiciéntes in ducem fídei et consummatórem Iesum.
V. Exhibeámus nosmetípsos in multa patiéntia, in tribulatiónibus, in necessitátibus, in angústiis, in plagis, in carcéribus. * Aspiciéntes in ducem fídei et consummatórem Iesum.

Vel:

Ex epístula sancti Valentíni de Berrio Ochoa, epíscopi et mártyris, ad matrem suam, de Tunquíno (Vietnam) die 1 augústi 1860 dirécta

(Cartas y Escritos, ed. Jacinto Garrastachu, Bilbao 1966, pp. 238-239)

Caro nostra multoties recalcitrat sed gratia Iesu validior est carne et inferno

     Querida madrecita de mi corazón:
     Al principio de este año recibí su carta de usted. Oh, qué placer al ver la letra de mi madre! Mi corazón se ensanchó cuando supe que estaba usted hecha una viejecita vivaracha y que todavía hilaba con garbo.
     Con gusto supe que todos los días oía usted misa y que rogaba por todos a Jesús amado.
     Usted me pregunta por mi modo de vivir y qué comidas uso. Querida madrecita, yo vivo muy bien, hecho un señor Obispo y no falta nada para comer.
     Aquí no hay pan. Si tiene una torta de pan tierno, mandémela usted con un pajarito. ¡Oh, con qué placer comeremos el señor Obispo y los misioneros el pan hecho por las manos de nuestra viejecita!
     Maíz, hay aquí; pero lo comen crudo. También yo he comido por dos veces algunos granos de maíz crudo.
     Aquí abunda mucho la pesca de mar y río; por eso y porque lo manda en sus santas leyes nuestro Padre Santo Domingo, todos lo días como pesca y sólo alguna vez que otra carne.
     No tenga usted miedo, que no nos matará el hambre.
     Pero, ¿piensa usted que por ser Obispo andamos en coche? ¡Descalzos hacemos nuestros viajes de barrizal y barrizal y a la oscuridad de la noche! Con todo vivimos alegres. Una noche anduve seis leguas con barro por abajo y agua por arriba, habiendo medido muchas veces la tierra euan largo soy, y aunque era un señor Obispo, llegué a casa lleno de barro y agua. Pero los cristianos tienen gran caridad. Cuando llegué a casa, ya tenía preparada el agua caliente, me dieron un baño y quedé muy bien para celebrar la santa misa.
     Ay, ¡querido hijo mío!, dirá usted. ¡Qué triste es ese modo de vivir! No, viejecita mia, no es triste este modo de vivir; con salud, alegria y agilidad anda aquí la gente. Dios nos consuela en nuestros trabajos. Yo, sin embargo, de ser muchacho viejo, doy con garbo el salto en los barrizales. Madrecita, Valentín está hecho un muchacho del monte y las barbas de su cara harían temblar a los diablos mas viejos del infierno.
     Usted ruegue por mi a Jésus, y yo también en la santa misa todos los días me acuerdo de mis padres. Pido a Dios que en este mundo tenga usted qué vestir y qué comer y en el otro mundo tenga la gloria dei cielo.
     Ánimo, pues, madrecita, para llevar con paciencia los trabajos dei mundo. Nuestra carne muchas veces cocea, pero la gracia de Jesús tiene mas fuerza que la carne y el infierno; por eso siempre debemos pedirle esta gracia, poniendo por nuestros intercesores a María Santísima, al Patriarca San José, a Santa Mónica y a todos los santos y santas dei cielo.
     "Agur”, madrecita; recuerdos a todos mis parientes; yo beso a usted la mano.

RESPONSORIUM

Sap 3, 6-7a.9

R. Tamquam aurum in fornáce probábit eléctos Dóminus et quasi holocáusti hóstiam accépit illos; et in témpore visitatiónis illórum fulgébunt: * quóniam grátia et misericórdia est sanctis eius.
V. Qui confídunt in illo, intélligent veritátem, et fidéles in dilectióne acquiéscent illi. * Quóniam grátia et misericórdia est sanctis eius.

Vel:

Ex Epístula sancti Petri Almató, presbyteri et mártyris, ad patrem suum, de Tunquino (Vietnam) die 3 augústi 1859 dirécta

(Pedro Almató y Ribera, R.P., Martír de Tonkin, 1830-1861. Correspondencia familiar, ed. V. Gómez García, Valencia, 1987, pp. 62-63)

Noli flere si pro fide me captum et occisum noveris, immo gaude pro tam felici sorte

     Muy querido Padre:
     Supongo también que Usted ya me habrá llorado por muerto; razón bastante ha habido, y yo tampoco pensé poder vivir hasta el presente, ni tengo muchas esperanzas de sobrevivir a tan grande persecución. Hace casi un año que nuestros libertadores arribaron a esta costas, han construido fuertes, edificado casas, y muertos algunos cientos de Cochinchinos; ¿pero qué? ¿hemos conseguido ya la paz? ¡Ay amado Padre! La astuta política de Europa ha burlado completamente nuestras esperanzas. Pensábamos nosotros inocentes que sólo el zelo por la Religión llevaba las armas católicas a este Reino con el objeto de castigar a su Rey, y en caso que no diera la satisfacción debida, quitarle el Reino que la Francia dio a su Bisabuelo. En la actualidad aún no se ha obrado nada en bien de la Religión, y cuáles sean las miras de la Francia en la cuestión de Cochinchina, lo dirá el porvenir. Bien quisiera yo extenderme algo más sobre este punto, pero la brevedad de una carta no me lo permite.
     Los males que hemos sufrido hasta ahora son grandes; nuestras misiones en otro tiempo muy florecientes han perdido su verdor y hermosura. ¡Cuántos pueblos destruidos, cuántos cristianos robados, cuántos ministros dei Señor muertos o desterrados! Da verdaderamente ganas de llorar al ver que a unos los llevan al patíbulo, a otros los tienen sumidos en calabozos por mucho tiempo y a otros despues de haberles saqueado sus casas, se las derriban, dejándoles en la calle sin un pedazo de pan con que sustentar su vida. ¡Ay de nosotros qué hemo pecado!
     El número fijo de desterrados, ya catequistas, ya cristianos, no puedo decirlo a Usted por no tener a mano las listas; son muchos. Sin contar los dos Ylustrísimos Vicarios Apostólicos de quienes hablé ya a Usted en mi anterior, han sido martirizados, además, 19 sacerdotes del país, y varios catequistas y cristianos, de los cuales tampoco tengo el número fijo.
     Todo esto pertenece sólo a nuestras misiones en las que contábamos 200.000 cristianos. Sería para nosotros algún consuelo el poder prever el fin de tantos trabajos; pero la marcha de los negocios en el puerto del Turon no nos permite arriesgar ningún cálculo.
     En la actualidad me hallo con bastante salud, aunque no tan buena como fuera de desear, por las presentes circunstancias. Siete meses hace que estamos dos europeos ocultos en una pequeña casa, con cuevas debajo tierra, para escondernos en caso que los Mandarines quieran hacernos alguna visita. Si Usted supiera que me han cogido y martirizado por la fe, no llore, antes bien alégrese por la dicha que me ha cabido. Doy el "a Dios” a Usted, a mi Madre, a mi hermano y hermanas y a nuestros parientes y amigos, por si no les pudiese escribir otra. Encomiéndenme mucho al Señor y a la Virgen, para que me den las gracias necesarias para morir por su amor. A Dios, Padre mío.

RESPONSORIUM

Lc 6, 22. 23a; 1 Petr 3, 14a

R. Beáti éritis, cum vos óderint hómines, et eiécerint nomen vestrum tamquam malum propter Fílium hóminis;* gaudéte in illa die et exultáte; ecce enim merces vestra multa est in cælo.
V. Si patímini propter iustítiam, beáti. * Gaudéte in illa die et exultáte; ecce enim merces vestra multa est in cælo.

ORATIO

Orémus:
Deus, omnis paternitátis fons et orígo, qui beátos mártyres Ignátium et sócios eius cruci Fílii tui, usque ad sánguinis effusiónem, fidéles effecísti; eórum intercessióne concéde, ut amórem tuum inter fratres propagántes, fílii tui nominári et esse valeámus. Per Dóminum nostrum Iesum Christum, Fílium tuum, qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti, Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.

    Deinde, saltem in celebratione communi, additur acclamatio:

Benedicámus Dómino.
R. Deo grátias.

    Si Officium lectionis dicitur immediate ante aliam Horam, tunc initio prædicti Officii præponi potest hymnus huic Horæ congruus; in fine vero omittuntur oratio et acclamatio Benedicámus Dómino., atque initio sequentis Horæ omittitur versus introductorius cum Glória Patri.

Breviarium Romanum

textus in versione electronica © 2000-2023 Ing. Karel Mracek Dr.h.c. (fr. Pavel, diaconus, CZ)