lat

BREVIARIUM ROMANUM

15 iunius 2015
PER ANNUM, hebd. XI
Hebdomada III


AD OFFICIUM LECTIONIS

V. Deus, in adiutórium meum inténde.
R. Dómine, ad adiuvándum me festína.

Glória Patri et Fílio et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper
et in sǽcula sæculórum. Amen. Allelúia.

HYMNUS

Noctu vel summo mane:

Somno reféctis ártubus,
spreto cubíli, súrgimus:
nobis, Pater, canéntibus
adésse te depóscimus.

Te lingua primum cóncinat,
te mentis ardor ámbiat,
ut áctuum sequéntium
tu, sancte, sis exórdium.

Cedant tenébræ lúmini
et nox diúrno síderi,
ut culpa, quam nox íntulit,
lucis labáscat múnere.

Precámur ídem súpplices
noxas ut omnes ámputes,
et ore te canéntium
laudéris in perpétuum.

Præsta, Pater piíssime,
Patríque compar Unice,
cum Spíritu Paráclito
regnans per omne sǽculum. Amen.

Diurno tempore:

Ætérna lux, divínitas,
in unitáte Trínitas,
te confitémur débiles,
te deprecámur súpplices.

Summum Paréntem crédimus
Natúmque Patris únicum,
et caritátis vínculum
qui iungit illos Spíritum.

O véritas, o cáritas,
o finis et felícitas,
speráre fac et crédere,
amáre fac et cónsequi.

Qui finis et exórdium
rerúmque fons es ómnium,
tu solus es solácium,
tu certa spes credéntium.

Qui cuncta solus éfficis
cunctísque solus súfficis,
tu sola lux es ómnibus
et prǽmium sperántibus.

Christum rogámus et Patrem,
Christi Patrísque Spíritum;
unum potens per ómnia,
fove precántes, Trínitas. Amen.

PSALMODIA

Ant. 1 Deus noster maniféste véniet, et non silébit.

Psalmus 49 (50)
Vera in Dominum pietas

Non veni solvere legem, sed adimplere. (Cf.Mt 5, 17)

I

1 Deus deórum Dóminus locútus est *
      et vocávit terram a solis ortu usque ad occásum.

2 Ex Sion speciósa decóre Deus illúxit, *
3    Deus noster véniet et non silébit:
   ignis consúmens est in conspéctu eius *
      et in circúitu eius tempéstas válida. –

4 Advocábit cælum desúrsum *
      et terram discérnere pópulum suum:

5 „Congregáte mihi sanctos meos, *
      qui disposuérunt testaméntum meum in sacrifício.“

6 Et annuntiábunt cæli iustítiam eius, *
      quóniam Deus iudex est.

Glória Patri et Fílio *
    et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
    et in sǽcula sæculórum. Amen.

Ant. 1 Deus noster maniféste véniet, et non silébit.

Ant. 2 Immola Deo sacrifícium laudis.

II

7 „Audi, pópulus meus, et loquar; †
      Israel, et testificábor advérsum te: *
      Deus, Deus tuus ego sum.

8 Non in sacrifíciis tuis árguam te; *
      holocáusta enim tua in conspéctu meo sunt semper.

9 Non accípiam de domo tua vítulos, *
       neque de grégibus tuis hircos. –

10 Quóniam meæ sunt omnes feræ silvárum, *
       iumentórum mille in móntibus.

11 Cognóvi ómnia volatília cæli, *
       et, quod movétur in agro, meum est.

12 Si esuríero non dicam tibi; *
       meus est enim orbis terræ et plenitúdo eius. –

13 Numquid manducábo carnes taurórum *
       aut sánguinem hircórum potábo?

14 Immola Deo sacrifícium laudis *
       et redde Altíssimo vota tua;

15 et ínvoca me in die tribulatiónis: *
       éruam te, et honorificábis me.“

Glória Patri et Fílio *
    et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
    et in sǽcula sæculórum. Amen.

Ant. 2 Immola Deo sacrifícium laudis.

Ant. 3 Misericórdiam vólui, et non sacrifícium: et sciéntiam Dei plus quam holocáusta.

III

16 Peccatóri autem dixit Deus: †
       „Quare tu enárras præcépta mea *
       et assúmis testaméntum meum in os tuum?

17 Tu vero odísti disciplínam *
       et proiecísti sermónes meos retrórsum. –

18 Si vidébas furem, currébas cum eo; *
       et cum adúlteris erat pórtio tua.

19 Os tuum dimittébas ad malítiam, *
       et lingua tua concinnábat dolos. –

20 Sedens advérsus fratrem tuum loquebáris *
       et advérsus fílium matris tuæ proferébas oppróbrium.

21 Hæc fecísti, et tácui. †
       Existimásti quod eram tui símilis. *
       Arguam te et státuam illa contra fáciem tuam. –

22 Intellégite hæc, qui obliviscímini Deum, *
       nequándo rápiam, et non sit qui erípiat.

23 Qui immolábit sacrifícium laudis, honorificábit me, †
       et, qui immaculátus est in via, *
       osténdam illi salutáre Dei.“

Glória Patri et Fílio *
    et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
    et in sǽcula sæculórum. Amen.

Ant. 3 Misericórdiam vólui, et non sacrifícium: et sciéntiam Dei plus quam holocáusta.

V. Audi, pópule meus, et loquar.
R. Deus, Deus tuus ego sum.

LECTIO PRIOR

De libro Iúdicum

4, 1-24
Debora et Barac

     In diébus illis: Addidérunt fílii Israel fácere malum in conspéctu Dómini post mortem Aod, et trádidit illos Dóminus in manu Iabin regis Chánaan, qui regnávit in Asor. Habuítque ducem exércitus sui nómine Sísaram: ipse autem habitábat in Hároseth géntium. Clamaverúntque fílii Israel ad Dóminum; nongéntos enim habébat falcátos currus et per vigínti annos veheménter opprésserat eos.
     Erat autem Débora prophétis uxor Lápidoth, quæ iudicábat Israel in illo témpore. Et sedébat sub palma Déboræ inter Rama et Bethel in monte Ephraim; ascendebántque ad eam fílii Israel in iudícium. Quæ misit et vocávit Barac fílium Abínoem de Cedes Néphthali dixítque ad eum: «Præcépit tibi Dóminus Deus Israel: Vade et duc exércitum in montem Thabor, tollésque tecum decem mília pugnatórum de fíliis Néphthali et de fíliis Zábulon. Ego autem ducam ad te in loco torréntis Cison Sísaram príncipem exércitus Iabin et currus eius atque omnem multitúdinem et tradam eum in manu tua». Dixítque ad eam Barac: «Si venis mecum, vadam; si nolúeris veníre mecum, non pergam». Quæ dixit ad eum: «Ibo quidem tecum; sed in hac via non erit tibi glória, quia in manu mulíeris tradet Dóminus Sísaram».
     Surréxit ítaque Débora et perréxit cum Barac in Cedes. Qui, accítis Zábulon et Néphthali in Cedes, ascéndit cum decem mílibus pugnatórum habens Déboram in comitátu suo. Haber autem Cinǽus recésserat a céteris Cinǽis frátribus suis fíliis Hobab cognáti Móysi et teténdit tabernáculum usque ad quercum in Saánanim iuxta Cedes.
     Nuntiatúmque est Sísaræ quod ascendísset Barac fílius Abínoem in montem Thabor, et congregávit omnes nongéntos falcátos currus omnémque exércitum, qui cum eo erat, de Hároseth géntium ad torréntem Cison.
     Dixítque Débora ad Barac: «Surge: hæc est enim dies, in qua trádidit Dóminus Sísaram in manus tuas. En ipse ductor est tuus». Descéndit ítaque Barac de monte Thabor, et decem mília pugnatórum cum eo. Perterruítque Dóminus Sísaram et omnes currus eius universámque multitúdinem in ore gládii ad conspéctum Barac, in tantum ut Sísara de curru desíliens pédibus fúgeret, et Barac persequerétur fugiéntes currus et exércitum usque ad Hároseth géntium, et omnis hóstium multitúdo usque ad interneciónem cáderet.
     Sísara autem fúgiens pervénit ad tentórium Iahel uxóris Haber Cinǽi; erat enim pax inter Iabin regem Asor et domum Haber Cinǽi. Egréssa ígitur Iahel in occúrsum Sísaræ dixit ad eum: «Intra ad me, dómine mi; intra, ne tímeas». Qui ingréssus tabernáculum eius et opértus ab ea panno, dixit ad eam: «Da mihi, óbsecro, páululum aquæ, quia sítio». Quæ apéruit utrem lactis et dedit ei bíbere et opéruit illum. Dixítque Sísara ad eam: «Sta ante óstium tabernáculi et, cum vénerit áliquis intérrogans te et dicens: “Numquid hic est áliquis?”, respondébis: “Nullus est”». Tulit porro Iahel uxor Haber clavum tabernáculi assúmens páriter málleum; et ingréssa abscóndite et cum siléntio, pósuit supra tempus cápitis eius clavum, percussúmque málleo defíxit in cérebrum usque ad terram; qui sopórem morti sócians defécit et mórtuus est. Et ecce Barac sequens Sísaram veniébat; egressáque Iahel in occúrsum eius dixit ei: «Veni, et osténdam tibi virum, quem quæris». Qui, cum intrásset ad eam, vidit Sísaram iacéntem mórtuum et clavum infíxum in témpore eius.
     Humiliávit ergo Deus in die illo Iabin regem Chánaan coram fíliis Israel, qui crescébant quotídie et forti manu opprimébant Iabin regem Chánaan, donec delérent eum.

RESPONSORIUM

1 Cor 1, 27b. 29; 2 Cor 12, 9a; 1 Cor 1, 28b

R. Infírma mundi elégit Deus, ut confúndat fórtia, ut non gloriétur omnis caro in conspéctu Dei. * Nam virtus in infirmitáte perfícitur.
V. Ea quæ non sunt elégit Deus, ut ea quæ sunt destrúeret. * Nam virtus in infirmitáte perfícitur.

LECTIO ALTERA

Ex Tractátu sancti Cypriáni epíscopi et mártyris De domínica oratióne

(Nn. 8-9: CSEL 3, 271-272)

Publica est nobis et communis oratio

     Ante ómnia pacis Doctor atque unitátis Magíster singillátim nóluit et privátim precem fíeri, ut quis cum precátur pro se tantum precétur. Non dícimus: Pater meus, qui es in cælis, nec: Panem meum da mihi hódie, nec dimítti sibi tantum unusquísque débitum póstulat aut ut in tentatiónem non inducátur atque a malo liberétur pro se solo rogat. Pública est nobis et commúnis orátio, et quando orámus, non pro uno sed pro pópulo toto orámus, quia totus pópulus unum sumus.
     Deus pacis et concórdiæ Magíster, qui dócuit unitátem, sic oráre unum pro ómnibus vóluit, quómodo in uno omnes ipse portávit. Hanc oratiónis legem servavérunt tres púeri in camíno ignis inclúsi consonántes in prece et spíritus consensióne concórdes; declárat Scriptúræ divínæ fides et, dum docet quómodo oráverint tales, dat exémplum quod imitári in précibus debeámus, ut tales esse possímus. Tunc, inquit, illi tres tamquam ex uno ore hymnum canébant et benedicébant Deum. Loquebántur quasi ex uno ore, et nondum illos Christus docúerat oráre.
     Et idcírco orántibus fuit impetrábilis et éfficax sermo, quia promerebátur Dóminum pacífica et simplex et spiritális orátio. Sic et Apóstolos cum discípulis post ascénsum Dómini invenímus orásse. Erant, inquit, perseverántes omnes unánimes in oratióne cum muliéribus et María, quæ fúerat mater Iesu, et frátribus eius. Perseverábant in oratióne unánimes, oratiónis suæ et instántia simul et concórdia declarántes, quia Deus, qui inhabitáre facit unánimes in domo, non admíttit in divínam et ætérnam domum nisi eos apud quos est unánimis orátio.
     Quália autem sunt, fratres dilectíssimi, oratiónis domínicæ sacraménta, quam multa, quam magna, bréviter in sermóne collécta sed in virtúte spiritáliter copiósa, ut nihil omníno prætermíssum sit quod non in précibus atque oratiónibus nostris cæléstis doctrínæ compéndio comprehendátur. Sic, ait, adoráte: Pater noster, qui es in cælis.
     Homo novus, renátus et Deo suo per eius grátiam restitútus, Pater primo in loco dicit, quia fílius esse iam cœpit. In sua, inquit, própria venit, et sui eum non recepérunt. Quotquot eum recepérunt dedit illis potestátem ut fílii Dei fíerent, qui crédunt in nómine eius. Qui ergo crédidit in nómine eius et factus est Dei fílius, hinc debet incípere ut et grátias agat et profiteátur se Dei fílium, dum nóminat Patrem sibi esse in cælis Deum.

RESPONSORIUM

Ps 21 (22), 23; 56 (57), 10

R. Narrábo nomen tuum frátribus meis; * In médio ecclésiæ laudábo te.
V. Confitébor tibi in pópulis, Dómine, et psalmum dicam tibi in natiónibus. * In médio ecclésiæ laudábo te.

ORATIO

Orémus:
Deus, in te sperántium fortitúdo, invocatiónibus nostris adésto propítius, et, quia sine te nihil potest mortális infírmitas, grátiæ tuæ præsta semper auxílium, ut, in exsequéndis mandátis tuis, et voluntáte tibi et actióne placeámus. Per Dóminum nostrum Iesum Christum, Fílium tuum, qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti, Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.

    Deinde, saltem in celebratione communi, additur acclamatio:

Benedicámus Dómino.
R. Deo grátias.

    Si Officium lectionis dicitur immediate ante aliam Horam, tunc initio prædicti Officii præponi potest hymnus huic Horæ congruus; in fine vero omittuntur oratio et acclamatio Benedicámus Dómino., atque initio sequentis Horæ omittitur versus introductorius cum Glória Patri.

Breviarium Romanum

textus in versione electronica © 2000-2023 Ing. Karel Mracek Dr.h.c. (fr. Pavel, diaconus, CZ)