lat

BREVIARIUM ROMANUM

4 iulius 2015
Per OP: B. Catharinæ Jarrige virginis, pro commemoratione


Natu minima post sex germanos, Catharina nata est in pago qui dicitur Doumis, in Alvernia, anno 1754. Adulescentiam domi et rure deguit, opus denticulatum (francogallico sermone “dentelles” nuncupatum) conficiens, nonnisi vernaculari sermone usa. Sexaginta fere annos in civitate quæ Mauriac nuncupatur indesinenter ad opera misericordiæ incubuit pro pauperibus, ægrotis, orphanis, captivis atque in rudibus catechizandis. In tumultibus qui conversionem rei publicæ Francogallicæ notaverunt (1789-1799) multos adiuvit presbyteros qui Constitutioni civili de clero non adhæserunt: ipsa enim in agro Mauriacensi (Cantal) eis refugium et cibum subministrabat eademque panem et vinum pro sacrificio eucharistico; noctu eos, in silvis propter flumen quod Auze appellatur latitantes, ad familias deducebat ubi sacramenta administrandi opus esset. Magno animo et ingenio prǽdita, pericula vitabat, artificia inveniebat, discrimina suscipiebat. Anno 1794 iudicium pertulit et in carcerem inclusa est, sed cito liberata est tumultuante plebe: ceterum mortem spernebat, dicens se in patibulo saltationem facturam esse quæ “carmagnole” dicitur, quippe quæannis iuventutis ipsa doctissima fuisset in saltatione illa rustica facienda quæ vulgo “bourrée” appellabatur. In Tertium Ordinem prædicatorum recepta, sanctam Catharinam Senensem imitata est præcipue vehementi amore erga Eucharistiam ac pro eius ministros defendendos qui vexabantur, eademque in confessione fidei atque Ecclesiæ amore impavida perseveravit. Obiit die 4 iulii 1836 atque in Mauriacensi Ecclésia matrice sepulta est. Ioannes Paulus II inter Beatos eam adscripsit die 24 novembris 1996.

AD OFFICIUM LECTIONIS

V. Deus, in adiutórium meum inténde.
R. Dómine, ad adiuvándum me festína.

Glória Patri et Fílio et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper
et in sǽcula sæculórum. Amen. Allelúia.

HYMNUS

Dulci deprómat cármine
devóta plebs sollémnia,
dum in cælórum cúlmine
hæc virgo micat glória.

Virgo, quæ Christi láudibus
vacávit iam viríliter,
sanctórum nunc agmínibus
coniúngitur felíciter.

Vicit per pudicítiam
infírmæ carnis vítium;
sprevit mundi blandítiam
Christi sequens vestígium.

Per hanc nos, Christe, dírige
servans a cunctis hóstibus;
culpárum lapsus córrige
nos ímbuens virtútibus.

Iesu, tibi sit glória,
qui natus es de Vírgine,
cum Patre et almo Spíritu,
in sempitérna sǽcula. Amen.

PSALMODIA

Ant. 1 Qui humiliáverit se sicut párvulus, hic maior est in regno cælórum.

Psalmus 130 (131)
Quasi parvuli fiducia in Domino collocata

Discite a me, quia mitis sum et humilis corde. (Mt 11, 29)

1 Dómine, non est exaltátum cor meum, *
      neque eláti sunt óculi mei;
   neque ambulávi in magnis, *
      neque in mirabílibus super me. –

2 Vere pacátam et quiétam *
      feci ánimam meam;
   sicut ablactátus in sinu matris suæ, *
      sicut ablactátus, ita in me est ánima mea. –

3 Speret Israel in Dómino *
      ex hoc nunc et usque in sǽculum.

Glória Patri et Fílio *
    et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
    et in sǽcula sæculórum. Amen.

Ant. 1 Qui humiliáverit se sicut párvulus, hic maior est in regno cælórum.

Ant. 2 Deus meus, in simplicitáte cordis mei, lætus óbtuli univérsa.

Psalmus 131 (132)
Divina promissa domui David data

Dabit illi Dominus Deus sedem David patris eius. (Lc 1, 32)

I

1 Meménto, Dómine, David *
      et omnis mansuetúdinis eius,
2 quia iurávit Dómino, *
      votum vovit Poténti Iacob: –

3 „Non introíbo in tabernáculum domus meæ, *
      non ascéndam in lectum strati mei,
4 non dabo somnum óculis meis *
      et pálpebris meis dormitatiónem,
5 donec invéniam locum Dómino, *
      tabernáculum Poténti Iacob.“ –

6 Ecce audívimus eam esse in Ephratha, *
      invénimus eam in campis Iaar.
7 Ingrediámur in tabernáculum eius, *
      adorémus ad scabéllum pedum eius. –

8 Surge, Dómine, in réquiem tuam, *
      tu et arca fortitúdinis tuæ.
9 Sacerdótes tui induántur iustítiam, *
      et sancti tui exsúltent.
10 Propter David servum tuum *
      non avértas fáciem christi tui.

Glória Patri et Fílio *
    et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
    et in sǽcula sæculórum. Amen.

Ant. 2 Deus meus, in simplicitáte cordis mei, lætus óbtuli univérsa.

Ant. 3 Iurávit Dóminus David veritátem: firmávit regnum eius in ætérnum.

II

11 Iurávit Dóminus David veritátem *
      et non recédet ab ea:
   „De fructu ventris tui *
      ponam super sedem tuam.
12 Si custodíerint fílii tui testaméntum meum *
      et testimónia mea, quæ docébo eos,
   fílii eórum usque in sǽculum *
      sedébunt super sedem tuam.“ –

13 Quóniam elégit Dóminus Sion, *
      desiderávit eam in habitatiónem sibi:
14 „Hæc réquies mea in sǽculum sǽculi; *
      hic habitábo, quóniam desiderávi eam. –

15 Cibária eius benedícens benedícam, *
      páuperes eius saturábo pánibus.
16 Sacerdótes eius índuam salutári, *
      et sancti eius exsultatióne exsultábunt. –

17 Illic germináre fáciam cornu David, *
      parábo lucérnam christo meo.
18 Inimícos eius índuam confusióne, *
      super ipsum autem efflorébit diadéma eius.“

Glória Patri et Fílio *
    et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
    et in sǽcula sæculórum. Amen.

Ant. 3 Iurávit Dóminus David veritátem: firmávit regnum eius in ætérnum.

V. Veníte, et vidéte ópera Dómini.
R. Qui pósuit prodígia super terram.

LECTIO PRIOR

De libro secúndo Samuélis

11, 1-17.26-27
De peccato David

     Factum est verténte anno, eo témpore, quo solent reges ad bella procédere, misit David Ioab et servos suos cum eo et univérsum Israel, et vastavérunt fílios Ammon et obsedérunt Rabba; David autem remánsit in Ierúsalem.
     Et factum est véspere, ut súrgeret David de strato suo et deambuláret in solário domus régiæ. Vidítque de solário mulíerem se lavántem; erat autem múlier pulchra valde. Misit ergo rex et requisívit quæ esset múlier; nuntiatúmque ei est quod ipsa esset Bethsabée fília Elíam uxor Uríæ Hetthǽi. Missis ítaque David núntiis, tulit eam; quæ cum ingréssa esset ad illum, dormívit cum ea, quæ se sanctificáverat ab immundítia sua. Et revérsa est domum suam; cum autem concepísset, mittens nuntiávit David et ait: «Concépi».
     Misit autem David ad Ioab dicens: «Mitte ad me Uríam Hetthǽum». Misítque Ioab Uríam ad David, et venit Urías ad David. Quæsivítque David quam recte ágeret Ioab et pópulus, et quómodo administrarétur bellum; et dixit David ad Uríam: «Descénde in domum tuam et lava pedes tuos». Et egréssus est Urías de domo regis; secutúsque est eum cibus régius. Dormívit autem Urías ante portam domus régiæ cum áliis servis dómini sui et non descéndit ad domum suam.
     Nuntiatúmque est David a dicéntibus: «Non ivit Urías ad domum suam». Et ait David ad Uríam: «Numquid non de via venísti? Quare non descendísti ad domum tuam?». Et ait Urías ad David: «Arca et Israel et Iuda hábitant in papiliónibus, et dóminus meus Ioab et servi dómini mei super fáciem terræ manent; et ego ingrédiar domum meam, ut cómedam et bibam et dórmiam cum uxóre mea? Per salútem tuam et per salútem ánimæ tuæ, non fáciam rem hanc!». Ait ergo David ad Uríam: «Mane hic étiam hódie, et cras dimíttam te». Mansit Urías in Ierúsalem die illa et áltera. Vocávit enim eum David, ut coméderet coram se et bíberet, et inebriávit eum. Qui egréssus véspere dormívit in strato suo cum servis dómini sui et in domum suam non descéndit.
     Factum est ergo mane, et scripsit David epístulam ad Ioab misítque per manum Uríæ scribens in epístula: «Pónite Uríam in prima ácie, ubi fortíssimum est prœlium, et recédite ab eo, ut percússus intéreat». Igitur cum Ioab obsidéret urbem, pósuit Uríam in loco, quo sciébat viros esse fortíssimos. Egressíque viri de civitáte bellábant advérsum Ioab; et cecidérunt de pópulo, de servis David, et mórtuus est étiam Urías Hetthǽus.
     Audívit autem uxor Uríæ quod mórtuus esset Urías vir suus et planxit eum. Transactóque luctu, misit David et introdúxit eam domum suam, et facta est ei uxor peperítque ei fílium. Et displícuit, quod fécerat David, coram Dómino.

RESPONSORIUM

2 Sam 12, 9; Ex 20, 2. 13. 14

R. Uríam Hetthǽum percussísti gládio et uxórem illíus accepísti in uxórem tibi. * Quare ergo contempsísti verbum Dómini, ut fáceres malum in conspéctu eius?
V. Ego sum Dóminus Deus tuus, qui edúxi te de terra Ægýpti. Non occídes, non mœcháberis. * Quare ergo contempsísti verbum Dómini, ut fáceres malum in conspéctu eius?

LECTIO ALTERA

Dal “Dialogo della Divina Provvidenza” di S. Caterina da Siena, vergine e dottore della Chiesa

(c. 12; cf. versione in italiano corrente, ESD, 1989, pp. 56-58)

Offrire il vasello delle molte fatiche

     Ora hai veduto che Io, verità, ti ho mostrata la verità e la dottrina, grazie alle quali tu possa venire a grande perfezione, e conservarla.
     Tutto questo ti ho mostrato, perché mi domandavi di voler soffrire, e Affinché tu e gli altri miei servi sappiate in che modo dovete fare sacrificio di voi a me; sacrificio, io dico, esteriore e spirituale, uniti insieme, come è unito il vaso con l’acqua che il servo presenta al padrone. Poiché l’acqua senza il vaso non si potrebbe presentare, né il vaso senza l’acqua gli sarebbe gradito. Così vi dico che dovete offrire a me il vasello delle molte fatiche della vita, in qualunque modo io ve le conceda, non eleggendo voi né luogo né tempo né fatica a modo vostro, ma a modo mio. Questo vasello deve essere pieno: cioè soffrendo tutte le fatiche con affetto e con vera pazienza, sopportando i difetti del prossimo vostro, con odio e dispiacere del peccato. Allora queste fatiche, che ho paragonate ad un vasello, si trovano piene d’acqua della mia grazia, che dà vita all’ánima. Allora io ricevo questo presente dalle mie dolci spose, cioè da ogni ánima che mi serve. Ricevo, io dico, da loro i desideri angosciosi, le lacrime e i sospiri, le umili e continue orazioni; le quali sono tutte un mezzo che, per l’amore che io ho per loro, placano la mia ira sopra i miei nemici, sopra gli iniqui del mondo, che tanto mi offendono.
     Sopportate dunque virilmente fino alla morte: e questa sarà per me un segno che in verità voi mi amate. Non dovete volgere il capo indietro e mirare l’aratro, per timore di creatura alcuna, néper le tribolazioni; anzi, nelle tribolazioni godete. Il mondo si rallegra facendovi molta ingiuria, e voi siete contristati nel mondo per le ingiurie e offese che vedete fare a me, per le quali, offendendo me, offendono voi, essendo io una sola cosa con voi.
     Ti dico ancora che quanto più abbonda ora la tribolazione nel corpo mistico della santa Chiesa, tanto più ella abbonderà poi in dolcezza e in consolazione. La sua dolcezza sarà la riforma con santi e buoni pastori, i quali sono fiori di gloria, perché rendono gloria e lode al mio nome, spargendo odore di virtù, fondate in verità. Questa è la riforma dei fiori odoriferi dei miei ministri e pastori. Non è che abbia bisogno di essere riformato il frutto di questa Sposa, che non diminuisce, nési guasta mai, per i difetti dei suoi ministri.
     Dunque rallegratevi, tu, il padre dell’ánima tua e gli altri miei servi, nella presente amarezza, poiché Io, Verità eterna, ho promesso di darvi refrigerio, e dopo l’amarezza vi darò consolazione (mediante il molto soffrire) nella riforma della santa Chiesa.

RESPONSORIUM

Cant 5, 16; 8, 6

R. Forte come la morte è l’amore, tenace come gli inferi è la passione: * Le sue vampe sono vampe di fuoco, una fiamma del Signore.
V. Questo è il mio diletto, questo è il mio amico; * le sue vampe sono vampe di fuoco, una fiamma del Signore.

Vel alia:

De “La vie de Catinon-Menette”, par l’abbé Jean-Baptiste Serres

(Imprimerie Vaticane, Rome 19103, pp. 26-30.158-165.177)

Les pauvres sont les amis de Dieu

     Les pauvres sont les amis de Dieu: Catherine le savait. Aussi les aima-t-elle toute sa vie d’un amour de prédilection. Elle les regardait comme les enfants de Jésus-Christ et comme ses frères. Quoique très pauvre elle-même, Catherine fut toute sa vie la Providence des nécessiteux, parce que les riches, heureux d’un intermédiaire aussi intelligent que discret, faisaient à l’envie de la pieuse fille la dispensatrice de leur aumône. Les orphelins, les petits enfants pauvres étaient l’objet de sa plus tendre affection. Quand elle rencontrait un de ces petits ê tres déguenillés, grelottant dans les rues de Mauriac, elle le conduisait chez elle ou dans quelque maison charitable, et là elle le réchauffait, lui servait à manger, rapiéç ait les habits, lui donnait ce qu’elle avait, du pain, un bonnet, une chemise, une casquette, des sabots, et le renvoyait chez lui.
     Catinon-Menette lavait le linge des malades, préparait les remèdes, faisait de la charpie, allait puiser de l’eau pour les bains. Il n’était pas rare de rencontrer de ces hommes qui, même à l’heure suprême de paraître devant Dieu, blasphèment à la vue d’un prêtre. Dans ces cas difficiles, on avait recours à Catherine. “Où allez-vous donc, Menette?” lui demandaient ceux qui la voyaient passer d’un pas rapide et leste. “Je vais là-haut porter l’antienne”, disait-elle, avec son sourire naïf qui ne la quittait pas. Parler de confession à un malade, c’est ce qu’elle appelait porter l’antienne.
     La Révolution fut l’âge héroïque de la courageuse soeur. La dominicaine partageait le produit de sa charitéentre les nécessiteux et les ecclésiastiques (réfractaires) qui, poursuivis par les gendarmeries, fuyaient dans les forêts. Elle les avertissait quand leur vie était en péril. Elle leur portait à manger dans leurs retraites; quand ils devaient dire la messe, elle dressait la table qui servait d’autel, portait d’un lieu à l’autre les vases sacrés, les ornements sacerdotaux qu’elle avait apportés dans son tablier, et souvent même, servait le clerc. Elle franchissait souvent de nuit comme de jour la vallée d’Auze, couverte de forêts, où circulent quelques mauvais chemins mal tracés, boueux, servant de lit aux torrents et aux orages. “Mais, Menette”, lui disait-on, “vous n’aviez pas peur en voyageant ainsi la nuit toute seule dans les bois?” – “Oh, non” répondait-elle: “En partant de Mauriac, je mettais mon chapelet à la main, je faisais mon acte de contrition, et je m’en allais, et puis je n’étais pas seule”. – “Qui donc aviez-vous?” – “Le bon Dieu”.
     Un prêtre (Franç ois Filhol) donna son sang pour Jésus-Christ. Au milieu de la terreur générale, Catherine resta seule au pied de l’échafaud en prières pendant que le prêtre mourait, et malgréles rugissements de quelques coupe-tê tes, qui criaient qu’elle y passerait aussi. Plusieurs fois, en effet, elle fut mise en réclusion, non pas précisément à cause de sa charité pour les malheureux, mais parce qu’elle soutenait et secourait les prêtres. Rien ne la décourageait.
     Catherine fut pauvre jusqu’à mendier son pain; ignorante jusqu’à ne savoir pas mettre sur un bout de papier deux lettres de son alphabet. Il n’en est pas des oeuvres de Dieu comme des oeuvres de l’homme. Pour accomplir les choses humaines, il faut de la science et de l’or; mais pour sauver des âmes, secourir les malheureux, il ne faut qu’un peu de dévouement, un peu d’amour de Dieu.

RESPONSORIUM

Cf. Is 58, 7.6; Mt 25, 31.35

R. Partager son pain avec l’affamé, voilà le jeûne qui plaît à Dieu. * Ouvre ton coeur au pauvre: c’est ton frère.
V. Quand le Fils de l’homme viendra, il te dira: j’avais faim et tu m’as donné à manger. * Ouvre ton coeur au pauvre: c’est ton frère.

ORATIO

Orémus:
Seigneur, tu as donné à la bienheureuse Catherine un coeur ardent et une force intrépide pour offrir son aide aux prêtres et consoler les pauvres; accorde-nous, à sa prière, de pouvoir toujours te servir en nos frères avec une foi et une charité efficaces. Par Jésus. Per Dóminum nostrum Iesum Christum, Fílium tuum, qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti, Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.

    Deinde, saltem in celebratione communi, additur acclamatio:

Benedicámus Dómino.
R. Deo grátias.

    Si Officium lectionis dicitur immediate ante aliam Horam, tunc initio prædicti Officii præponi potest hymnus huic Horæ congruus; in fine vero omittuntur oratio et acclamatio Benedicámus Dómino., atque initio sequentis Horæ omittitur versus introductorius cum Glória Patri.

Breviarium Romanum

textus in versione electronica © 2000-2023 Ing. Karel Mracek Dr.h.c. (fr. Pavel, diaconus, CZ)