Do | II | III | IV | V | VI | Sa |
---|---|---|---|---|---|---|
1 | 2 | |||||
3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 |
10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
TEMPUS PASCHALE, hebd. V
S. Petri Chanell, presbyteri et martyris, memoria ad libitum
Pro O.P.: S. Ludovici Mariæ Grignion de Montfort, presbyteri, sodalis ordinis, memoria
Communia non applicare
horas componere
ordinarium
officum defunctorum
dedicationis ecclesiæ
BREVIARIUM ROMANUM
V. Deus, in adiutórium meum inténde.
R.
Dómine, ad adiuvándum me festína.
Glória Patri et Fílio et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper
et in sǽcula sæculórum. Amen. Allelúia.
HYMNUS
Christe, pastórum caput atque princeps,
géstiens huius celebráre festum,
débitas sacro pia turba psallit
cármine laudes,
Hunc tibi eléctum fáciens minístrum
ac sacerdótem sócians, dedísti
dux ut astáret pópulo fidélis
ac bonus altor.
Hic gregis ductor fuit atque forma,
lux erat cæco, mísero levámen,
próvidus cunctis pater omnibúsque
ómnia factus.
Christe, qui sanctis méritam corónam
reddis in cælis, dócili magístrum
fac sequi vita, similíque tandem
fine potíri.
Æqua laus summum célebret Paréntem
teque, Salvátor, pie rex, per ævum;
Spíritus Sancti résonet per omnem
glória mundum. Amen.
PSALMODIA
Ant. 1 Elóquium Dómini scutum est ómnium sperántium in eum. Allelúia.
Si Deus pro nobis, quis contra nos? (Rom 8, 31)
IV
31 Deus, impollúta via eius, †
elóquia Dómini igne examináta; *
protéctor est ómnium sperántium in se.
32 Quóniam quis Deus præter Dóminum? *
Aut quæ munítio præter Deum nostrum?
33 Deus, qui præcínxit me virtúte *
et pósuit immaculátam viam meam;
34 qui perfécit pedes meos tamquam cervórum *
et super excélsa státuit me;
35 qui docet manus meas ad prœlium, *
et tendunt arcum ǽreum bráchia mea.
Glória Patri et Fílio *
et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
et in sǽcula sæculórum. Amen.
Ant. 1 Elóquium Dómini scutum est ómnium sperántium in eum. Allelúia.
Ant. 2 Déxtera tua, Dómine, suscépit me. Allelúia.
36 Et dedísti mihi scutum salútis tuæ, †
et déxtera tua suscépit me, *
et exaudítio tua magnificávit me.
37 Dilatásti gressus meos subtus me, *
et non sunt infirmáta vestígia mea.
38 Persequébar inimícos meos et comprehendébam illos *
et non convertébar, donec defícerent.
39 Confringébam illos, nec póterant stare, *
cadébant subtus pedes meos.
40 Et præcinxísti me virtúte ad bellum *
et supplantásti insurgéntes in me subtus me. –
41 Et inimícos meos dedísti mihi dorsum *
et odiéntes me disperdidísti.
42 Clamavérunt, nec erat qui salvos fáceret, *
ad Dóminum, nec exaudívit eos.
43 Et commínui eos ut púlverem ante fáciem venti, *
ut lutum plateárum contrívi eos.
44 Eripuísti me de contradictiónibus pópuli, *
constituísti me in caput géntium.
Pópulus, quem non cognóvi, servívit mihi, *
45 in audítu auris obœdívit mihi.
46 Fílii aliéni blandíti sunt mihi, †
fílii aliéni inveteráti sunt, *
contremuérunt in ábditis suis.
Glória Patri et Fílio *
et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
et in sǽcula sæculórum. Amen.
Ant. 2 Déxtera tua, Dómine, suscépit me. Allelúia.
Ant. 3 Vivat Dóminus, et exaltétur Deus salútis meæ. Allelúia.
47 Vivit Dóminus et benedíctus Adiútor meus, *
et exaltétur Deus salútis meæ.
48 Deus qui das vindíctas mihi †
et subdis pópulos sub me, *
liberátor meus de inimícis meis iracúndis;
49 et ab insurgéntibus in me exáltas me, *
a viro iníquo éripis me. –
50 Proptérea confitébor tibi in natiónibus, Dómine, *
et nómini tuo psalmum dicam,
51 magníficans salútes regis sui †
et fáciens misericórdiam christo suo, *
David et sémini eius usque in sǽculum.
Glória Patri et Fílio *
et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
et in sǽcula sæculórum. Amen.
Ant. 3 Vivat Dóminus, et exaltétur Deus salútis meæ. Allelúia.
V.
Deus et Dóminum suscitávit, allelúia.
R.
Et nos suscitábit per virtútem suam, allelúia.
LECTIO PRIOR
De libro Apocalýpsis
Venit unus de septem ángelis habéntibus septem phíalas, plenas septem plagis novíssimis, et locútus est mecum dicens:
«Veni, osténdam tibi sponsam uxórem Agni». Et sústulit me in spíritu super montem magnum et altum et osténdit mihi
civitátem sanctam Ierúsalem descendéntem de cælo a Deo, habéntem claritátem Dei; lumen eius símile lápidi pretiosíssimo,
tamquam lápidi iáspidi, in modum crystálli; et habébat murum magnum et altum et habébat portas duódecim et super portas
ángelos duódecim et nómina inscrípta, quæ sunt duódecim tríbuum filiórum Israel. Ab oriénte portæ tres et ab aquilóne
portæ tres et ab austro portæ tres et ab occásu portæ tres; et murus civitátis habens fundaménta duódecim, et super
ipsis duódecim nómina duódecim apostolórum Agni.
Et qui loquebátur mecum, habébat mensúram arúndinem áuream, ut metirétur civitátem et portas eius et murum eius. Et
cívitas in quadro pósita est, et longitúdo eius tanta est quanta et latitúdo. Et mensus est civitátem arúndine per
stádia duódecim mília; longitúdo et latitúdo et altitúdo eius æquáles sunt. Et mensus est murum eius centum quadragínta
quáttuor cubitórum, mensúra hóminis, quæ est ángeli. Et erat structúra muri eius ex iáspide, ipsa vero cívitas aurum
mundum símile vitro mundo. Fundaménta muri civitátis omni lápide pretióso ornáta: fundaméntum primum iaspis, secúndus
sapphírus, tértius chalcedónius, quartus smarágdus, quintus sárdonyx, sextus sárdinus, séptimus chrysólithus, octávus
berýllus, nonus topázius, décimus chrysóprasus, undécimus hyacínthus, duodécimus amethýstus.
Et duódecim portæ duódecim margarítæ sunt, et síngulæ portæ erant ex síngulis margarítis. Et platéa civitátis aurum mundum tamquam vitrum perlúcidum.
Et templum non vidi in ea: Dóminus enim Deus omnípotens templum illíus est, et Agnus. Et cívitas non eget sole neque
luna, ut lúceant ei, nam cláritas Dei illuminávit eam, et lucérna eius est Agnus. Et ambulábunt gentes per lumen eius,
et reges terræ áfferunt glóriam suam in illam; et portæ eius non claudéntur per diem, nox enim non erit illic; et
áfferent glóriam et divítias géntium in illam. Nec intrábit in ea áliquid coinquinátum et fáciens abominatiónem et
mendácium, nisi qui scripti sunt in libro vitæ Agni.
RESPONSORIUM
LECTIO ALTERA
Ex Tractátu «De vera devotióne erga beátam Vírginem» sancti Ludovíci M. Grignion de Montfort presbýteri
Cum summa nostræ perfectiónis in eo consístat, ut Iesu Christo confórmes, eídem coniúncti atque consecráti efficiámur, máxima haud dubitánter
devótio ea est quæ magis perfécte Iesu Christo nos confórmes reddit atque ei iungit ac cónsecrat. Cum vero María inter omnes creatúras sit
Fílio suo pleníssime confórmis, idcírco præ céteris devotiónibus, illa quæ máxime cónsecrat atque confórmem reddit ánimam quandam Dómino nostro
devótio est erga Sanctíssimam Vírginem Matrem eius; et quo magis ánima Maríæ consecráta, eo magis éadem Iesu Christo consecráta erit.
Perfécta ergo Iesu Christo consecrátio nihil áliud est quam summa et plena Sanctíssimæ Vírgini sui ipsíus consecrátio, et hæc est devótio quam dóceo.
Hæc autem devotiónis forma óptime vocári potest perfécta renovátio votórum vel promissiónum sancti Baptísmatis. In ea étenim christifidélis
totum Beatíssimæ Vírgini se donat, ita ut per Maríam totus Christi sit.
Ex hoc effícitur ut simul quis Beatíssimæ Vírgini se cónsecret et Iesu Christo; Vírgini autem Maríæ, cum aptíssima via sit quam Iesus ipse elégit
ad uniónem nobíscum ineúndam et ad nos sibi uniéndos; Dómino vero Iesu cum noster finis últimus sit, cui totum id quod sumus debémus, quia Redémptor et Deus noster est.
Insuper considerándum est quod omnis homo, cum baptizátur, ore próprio vel patríni et matrínæ sollémniter Sátanæ abrenúntiat eiúsque
tentatiónibus et opéribus, et Iesum Christum Magístrum suum et summum Dóminum éligit, illi parens sicut servus ex amóre. Hoc autem revéra
fit et in hac devotióne: christiánus abrenúntiat dæmónio, mundo, peccáto et semetípsi, atque totus Iesu Christo se donat per manus Maríæ.
In Baptísmate quisquis, saltem explícite, non sese dat Iesu Christo per manus Maríæ neque Dómino méritum suórum bonórum óperum dat. étiam
post Baptísma christiánus omníno liber est applicándi huiuscémodi méritum aliísve vel pro se retinéndi. In hac vero devotióne explícite
christifidélis sese dat Dómino nostro per manus Maríæ atque ipsi ex toto cónsecrat própriæ actuositátis virtútem.
RESPONSORIUM
Vel:
Message de saint Louis-Marie de Montfort
Il y a une si grande liaison d’amitié entre la Sagesse éternelle et
l’homme, qu’elle est incompréhensible. La Sagesse est pour l’homme,
et l’homme est pour la Sagesse (...): c’est un trésor infini pour les hommes,
et non pour les anges ou pour les autres créatures.
Cette amitié de la Sagesse pour l’homme vient de ce qu’il est, dans sa
création, l’abrégé de ses merveilles, son petit et son grand monde, son
image vivante et son lieutenant sur la terre. Et depuis que, par l’excès de
l’amour qu’elle lui portait, elle s’est rendue semblable à lui en se faisant
homme, et s’est livrée à la mort pour le sauver, elle l’aime comme son
frère, son ami, son disciple, son élève, le prix de son sang et le cohéritier
de son royaume, en sorte qu’on lui fait une violence infinie lorsqu’on
refuse ou on lui arrache le coeur d’un homme.
Cette beauté éternelle et souverainement aimable a tant de désir de
l’amitié des hommes, qu’elle a fait un livre exprès pour la gagner, en lui
découvrant ses excellences et les désirs qu’elle a de lui. Ce livre est comme
une lettre d’une amante à son amant, pour gagner son affection. Les
désirs qu’elle y témoigne du coeur de l’homme sont si empressés, les
recherches qu’elle y fait de son amitié sont si tendres, les appels et les
voeux y sont si amoureux, qu’à l’entendre parler vous diriez qu’elle n’est
pas la Souveraine du ciel et de la terre et qu’elle a besoin de l’homme pour
être heureuse.
Enfin la Sagesse éternelle, pour s’approcher de plus près des hommes
et leur témoigner plus sensiblement son amour, est allée jusqu’à se faire
homme, jusqu’à devenir enfant, jusqu’à devenir pauvre et jusqu’à mourir
pour eux sur la croix.
Combien de fois s’est-elle écriée, lorsqu’elle vivait sur la terre: “Venez
à moi, venez tous à moi; c’est moi, ne craignez rien; pourquoi craignezvous?
Je suis semblable à vous; je vous aime. Est-ce parce que vous êtes
pécheurs? Eh! c’est eux que je cherche; je suis l’amie des pécheurs. Estce
parce que vous êtes égarés du bercail par votre faute? Eh! je suis le
Bon Pasteur. Est-ce parce que vous êtes chargés de péchés, couverts
d’ordures, accablés de tristesse? Eh! c’est justement pourquoi vous devez
venir à moi; car je vous déchargerai, je vous purifierai, je vous
consolerai”.
Voulant d’un côté montrer son amour pour l’homme jusqu’à mourir
en sa place afin de le sauver, et ne pouvant de l’autre se résoudre à quitter
l’homme, elle trouve un secret admirable pour mourir et pour vivre tout à
la fois, et demeurer avec l’homme jusqu’à la fin des siècles: c’est l’invention
amoureuse de l’Eucharistie; et pour venir à bout de contenter son
amour en ce mystère, elle ne fait point difficulté de changer et renverser
toute la nature.
[Enfin le temps marquépour la rédemption des hommes étant arrivé,
la Sagesse éternelle se fit elle même une maison, une demeure digne
d’elle... Elle créa et forma Marie, dans le sein de sainte Anne, avec plus
de plaisir qu’elle n’avait pris en créant l’univers. Il est impossible d’exprimer
d’un côté les ineffables communications de la trè s sainte Trinité à
cette belle créature, et, de l’autre, la fidélité avec laquelle elle correspondit
aux grâces de son Créateur.
Le torrent impétueux de la bonté infinie de Dieu, arrêté violemment
par les péchés des hommes depuis le commencement du monde, se décharge avec impétuosité et en plénitude dans le cœur de Marie. La Sagesse
éternelle lui donne toutes les grâces qu’Adam et ses descendants,
s’ils étaient demeurés dans la justice originelle, auraient reçues de sa
libéralité. Enfin toute la plénitude de la divinité, dit un saint, se répand
en Marie autant qu’une pure créature en est capable. O Marie, ô chefd’œuvre
du Très-Haut, ô miracle de la Sagesse éternelle, ô prodige de la
Toute-Puissance, ô abîme de la grâce, il n’y a, je l’avoue avec tous les
saints, il n’y a que celui qui vous a créée qui connaisse la hauteur, l’étendue
et la profondeur des grâces qu’il vous a faites.]
RESPONSORIUM
ORATIO
Orémus:
Ætérnæ Deus sapiéntiæ, qui sanctum Ludovícum Maríam presbýterum plenæ Christo, Fílio tuo, deditióni per eius beátæ Matris manus exímium testem et magístrum effecísti,
concéde nobis, ut eándem spiritálem viam sectántes, regnum tuum in mundum exténdere valeámus. Per Dóminum nostrum Iesum Christum, Fílium tuum, qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti, Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.
Deinde, saltem in celebratione communi, additur acclamatio:
Benedicámus Dómino.
R. Deo grátias.
Si Officium lectionis dicitur immediate ante aliam Horam, tunc initio prædicti Officii præponi potest hymnus huic Horæ congruus; in fine vero omittuntur oratio et acclamatio Benedicámus Dómino., atque initio sequentis Horæ omittitur versus introductorius cum Glória Patri.
Breviarium Romanum
textus in versione electronica © 2000-2023 Ing. Karel Mracek Dr.h.c. (fr. Pavel, diaconus, CZ)