BREVIARIUM ROMANUM

7 november 2019
Pro O.P.: Omnium sanctorum Ordinis Prædicatorum, festum

V. Deus, in adiutórium meum inténde.
R. Dómine, ad adiuvándum me festína.

Glória Patri et Fílio et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper
et in sǽcula sæculórum. Amen. Allelúia.

HYMNUS

Supérnæ matris gáudia
repræséntat Ecclésia;
dum festa colit ánnua,
suspírat ad perpétua.

Quam felix illa cívitas,
in qua iugis sollémnitas;
et quam iucúnda cúria,
quæ curæ prorsus néscia.

Illic patres dispósiti
pro dignitáte mériti,
semóta iam calígine,
lumen vident in lúmine.

Hi sancti quorum hódie
recenséntur sollémnia,
nunc reveláta fácie
Regem cernunt in glória.

Illic Regína vírginum,
transcéndens culmen órdinum,
excúset apud Dóminum
nostrórum lapsus críminum.

Nos ad sanctórum glóriam,
ipsórum per suffrágia,
præséntem post misériam,
perdúcat Christi grátia. Amen.

PSALMODIA

Ant. 1 Novit Dóminus viam iustórum, qui in lege eius meditántur die ac nocte.

Accessistis ad Sion montem et civitatem Dei viventis (Hebr 12, 22)

¹ Dómine, quis habitábit in tabernáculo tuo? *
      Quis requiéscet in monte sancto tuo?

² Qui ingréditur sine mácula et operátur iustítiam, *
      qui lóquitur veritátem in corde suo,
³ qui non egit dolum in lingua sua, †
      nec fecit próximo suo malum *
      et oppróbrium non íntulit próximo suo. –

⁴ Ad níhilum reputátus est in conspéctu eius malígnus, *
      timéntes autem Dóminum gloríficat.
⁵ Qui iurávit in detriméntum suum et non mutat, †
      qui pecúniam suam non dedit ad usúram *
      et múnera super innocéntem non accépit.

   Qui facit hæc, *
      non movébitur in ætérnum.

Glória Patri et Fílio *
    et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
    et in sǽcula sæculórum. Amen.

Ant. 1 Novit Dóminus viam iustórum, qui in lege eius meditántur die ac nocte.

Ant. 2 Admirábile est nomen tuum, Dómine, quia glória et honóre coronásti Sanctos tuos, et constituísti eos super ópera mánuum tuárum.

De resurrectione Domini et conversione gentium. (Hesychius)

¹ Iubiláte Deo, omnis terra, †
²     psalmum dícite glóriæ nóminis eius, *
      glorificáte laudem eius.
³ Dícite Deo: "Quam terribília sunt ópera tua. *
      Præ multitúdine virtútis tuæ blandiéntur tibi inimíci tui.
⁴ Omnis terra adóret te et psallat tibi, *
      psalmum dicat nómini tuo." –

⁵ Veníte et vidéte ópera Dei, *
      terríbilis in adinventiónibus super fílios hóminum.
⁶ Convértit mare in áridam, †
      et in flúmine pertransíbunt pede; *
      ibi lætábimur in ipso.
⁷ Qui dominátur in virtúte sua in ætérnum, †
      óculi eius super gentes respíciunt; *
      rebélles non exalténtur in semetípsis. –

⁸ Benedícite, gentes, Deum nostrum, *
      et audítam fácite vocem laudis eius;
⁹ qui pósuit ánimam nostram ad vitam *
       et non dedit in commotiónem pedes nostros. –

¹⁰ Quóniam probásti nos, Deus; *
       igne nos examinásti, sicut examinátur argéntum.
¹¹ Induxísti nos in láqueum, *
       posuísti tribulatiónes in dorso nostro.
¹² Imposuísti hómines super cápita nostra, †
       transívimus per ignem et aquam, *
       et eduxísti nos in refrigérium.

Glória Patri et Fílio *
    et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
    et in sǽcula sæculórum. Amen.

Ant. 2 Admirábile est nomen tuum, Dómine, quia glória et honóre coronásti Sanctos tuos, et constituísti eos super ópera mánuum tuárum.

Ant. 3 Dóminus sanctis suis notam fecit viam vitæ, et adimplévit eos lætítia cum vultu suo.

¹³ Introíbo in domum tuam in holocáustis; *
       reddam tibi vota mea,
¹⁴ quæ protulérunt lábia mea, *
       et locútum est os meum in tribulatióne mea.
¹⁵ Holocáusta medulláta ófferam tibi cum incénso aríetum, *
       ófferam tibi boves cum hircis. –

¹⁶ Veníte, audíte, †
       et narrábo, omnes, qui timétis Deum, *
       quanta fecit ánimæ meæ.
¹⁷ Ad ipsum ore meo clamávi *
       et exaltávi in lingua mea.
¹⁸ Iniquitátem si aspéxi in corde meo, *
       non exáudiet Dóminus.
¹⁹ Proptérea exaudívit Deus, *
       atténdit voci deprecatiónis meæ. –

²⁰ Benedíctus Deus, qui non amóvit oratiónem meam *
       et misericórdiam suam a me.

Glória Patri et Fílio *
    et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
    et in sǽcula sæculórum. Amen.

Ant. 3 Dóminus sanctis suis notam fecit viam vitæ, et adimplévit eos lætítia cum vultu suo.

V. Respícite ad Dóminum, et illuminámini.
R. Et fácies vestræ non confundéntur.

LECTIO PRIOR

De Epístola beáti Pauli apóstoli ad Romános

     Fratres: Exístimo enim quod non sunt condígnæ passiónes huius témporis ad futúram glóriam quæ revelánda est in nobis. Nam exspectátio creatúræ revelatiónem filiórum Dei exspéctat; vanitáti enim creatúra subiécta est, non volens sed propter eum, qui subiécit, in spem, quia et ipsa creatúra liberábitur a servitúte corruptiónis in libertátem glóriæ filiórum Dei.
     Scimus enim quod omnis creatúra congemíscit et compárturit usque adhuc; non solum autem, sed et nos ipsi primítias Spíritus habéntes, et ipsi intra nos gémimus adoptiónem filiórum exspectántes, redemptiónem córporis nostri.
     Spe enim salvi facti sumus; spes autem, quæ vidétur, non est spes; nam, quod videt quis, sperat? Si autem, quod non vidémus, sperámus, per patiéntiam exspectámus.
     Simíliter autem et Spíritus ádiuvat infirmitátem nostram; nam quid orémus, sicut opórtet, nescímus, sed ipse Spíritus interpéllat gemítibus inenarrabílibus; qui autem scrutátur corda, scit quid desíderet Spíritus, quia secúndum Deum póstulat pro sanctis.
     Scimus autem quóniam diligéntibus Deum ómnia cooperántur in bonum, his, qui secúndum propósitum vocáti sunt. Nam, quos præscívit, et prædestinávit confórmes fleri imáginis Fílii eius, ut sit ipse primogénitus in multis frátribus; quos autem prædestinávit, hos et vocávit; et quos vocávit, hos et iustificávit; quos autem iustificávit, illos et glorificávit.

RESPONSORIUM

LECTIO ALTERA

[****]

Ex Epístolis beáti Iordáni de Saxónia Magístri Ordinis

     Fíliis in Christo Iesu caríssimis, frátribus univérsis in Província Lombardíæ constitútis, frater Iordánus, eorúndem servus inútilis, salútem et spíritus fervórem.
     Invítat cáritas et suádet utílitas ut, qui præséntialiter vobis, ut vellem, me exhibére non váleo, saltem scripto qualitercúmque vos vísitem, cum opportúnitas ministrátur. Síquidem in loco peregrinatiónis nostræ, quámdiu pravum est cor hóminis, proclívum ad vítia, desidiósum et lánguidum ad virtútes, exhortatiónibus indigémus, ut frater adiuvétur a fratre et ardórem spíritus, quem própriæ neglegéntiæ tepor quotidiánus absórbet, diligéntia caritátis supérnæ inflámmet.
     Hinc est, fílii mei dilectíssimi, quod omni virtúte vos precor et móneo, contéstans per eum qui suo reveréndo sánguine vos redémit et pia morte reparávit ad vitam, ut vestræ professiónis vestríque propósiti non sitis immémores, sed semitárum meminéritis antiquárum, per quas antecessóres nostri festinavérunt in réquiem in spíritu veheménti. Qui, dum hic víverent, fuérunt æmulatóres spirítuum, despectóres sui, contemptóres mundi, desideratóres regni, fortes ad patiéntiam, voluntárii ad paupertátem, férvidi per amórem.
     E quibus unum fuísse arbitrámur venerábilem et sanctæ memóriæ Patrem nostrum Domínicum, qui, dum nobíscum in carne víveret, spíritu ambulábat, desidéria carnis non solum non perfíciens, sed extínguens; victu, vestítu et móribus veram in se éxhibens paupertátem. In oratióne contínuus, in compassióne præcípuus, in lacrimárum effusióne pro fíliis, id est animárum zelo férvidus; ad áspera non remíssus, ad advérsa secúrus.
     Quantus apud nos in terris éxtitit, clamábant ópera, virtútes et mirácula testabántur. Quantus et nunc máneat apud Deum, his diébus novíssimis, quibus sacrum corpus eius a loco prístinæ sepultúræ ad locum venerábilem transtúlimus, maniféstum est signis, probátum virtútibus.
     Pro huiuscémodi laudándus Redémptor noster, Dei Fílius, Iesus Christus, qui talem sibi fámulum est dignátus elígere eundémque nobis patrem præfícere, cuius nos institútio reguláris infórmet et exémplum fúlgidæ sanctitátis inflámmet.
     Nonnúllos per Dei misericórdiam in vobis vídeo, super quibus gáudeo et grátias ago Deo, qui pulchritúdinis stúdium habéntes colunt consciéntiam, perfectiónem exquírunt et in prædicatióne labórant, in stúdio fervent, in oratiónibus atque meditatiónibus exardéscunt, providéntes Dóminum in conspéctu suo semper, tamquam suárum remuneratórem et iúdicem animárum.
     Vos qui tales estis, exsultáte, caríssimi, et quǽrite ut abundétis magis. Vos vero, qui nondum estis, date óperam, adhibéte sollértiam, ut in eo crescátis in salútem, qui vos ad perficiéndum, non ad tepescéndum vocáre dignátus est in grátiam, in qua statis, Salvátor noster bonus et pius, Dei Fílius Iesus Christus, cui est honor et impérium nunc et in ætérna sǽcula sæculórum. Amen.

RESPONSORIUM

Vel:

Ex Epístola beáti Benedícti Décimi Primi papæ ad fratres Ordinis in Capítulo generáli Tolósæ coadunátos

     Ex horto delicióso Ecclésiæ sacrosánctæ ineffábilis providéntia Conditóris, pro sui nóminis attollénda glória et salúte fidélium procuránda, præclárum Ordinem Prædicatórum diébus novíssimis inter speciósa et fecúnda plantária, quasi lignum vitæ prodúxit, quod supérni roris benedictióne perfúsum, sic a suis primórdiis laudabílibus increméntis successíve procéssit; sic se, divína operánte grátia, in altum provéxit; sic se longe latéque diffúdit, ut sublimitáte sua cælos pertígerit, et ad fines últimos orbis terrárum suos exténderit pálmites generósos.
     [Isti sunt pálmites pretiósi Christo viti veræ inhæréntes, fratres vidélicet Ordinis sancti Domínici, qui a superfluitátibus terrenórum purgáti, et sárcinis divitiárum abiéctis, abnegavérunt salúbriter semetípsos, et ampléxi paupertátem et regulárem vitam proféssi ad convívium Regis cæléstis honóris et honestátis flores suáves et fructus úberes attulérunt.
     Isti sunt elécti Christi minístri, conspícua religióne fulgéntes, et honestáte vitæ claríssimi, quos in lucem géntium Dei sapiéntiam dedísse dignóscitur, velut splendéntia sídera in Ecclésiæ firmaménto, et tamquam lucérnas ardéntes in domo Dei, illuminántes cunctos evangélicis documéntis, et spirituálibus rádiis ostendéntes mortálibus viam vitæ.
     Isti sunt egrégii bellatóres, qui hostes ánimæ et inimícos sanctæ Ecclésiæ per fídei scutum, gládium spíritus et arma iustítiæ debellántes, obtinére conáti sunt, ut cathólicis univérsis virtútum augménta provéniant, via salútis peccatóribus páteat et hæréticæ pravitátis insánia destruátur.]
     Considerétis ígitur, dilectíssimi nobis, et vígili attentióne pensétis præfáti Ordinis firmíssima fundaménta, duces insígnes, mílites strénuos, púgiles indeféssos, ex quibus áliqui iam ad supérnam provécti pátriam, in sanctórum número sollémniter sunt ascrípti, mensæ cæléstis convívæ, et secúri ætérnæ pátriæ possessóres. Et ídeo tálium vos non degéneres, sed legítimi fílii, fidéles imitatóres esse debétis ac indesinénter eórum tuta sequi vestígia, qui vobis tam clara, tam certa religióse et ordináte vivéndi reliquérunt exémpla; et Ordinem ipsum habéntem in se perféctæ pulchritúdinis decus, divínæ et Apostólicæ Sedis cleméntia tot grátiis ditátum, sublimátum donis et privilégiis roborátum, immúnem prorsus ab omni mácula conserváre.
     Verum quia proni sunt ab adolescéntia sua hóminis sensus ad malum, et indómita caro fácile vergit in culpam, summa cum diligéntia studeátis, ut inveniántur in vobis religiónis fervor, iustítiæ zelus, iudícii rectitúdo, et in resecándis vítiis correctiónis vígeat disciplína.
     In móribus vestris humílitas pretiósa respléndeat, pia devótio crescat, obœdiéntia sancta compláceat, vera patiéntia persevéret. Sitis in cunctis agéndis unánimes, caritáte concórdes, pace tranquílli, et in iis quæ reguláris requírit honéstas, coram Deo et homínibus ordináti, ut étiam a spirituálibus neqúitiis sitis tuti, nec per ótii desídias cállidi hostis insídiis pateátis.
     Circa stúdium doctrínæ sacræ, per quod magnum consequímini méritum et honórem, sitis assídue vígiles; et atténti prædicatiónum frequéntiæ et confessiónum audiéntiæ, ad quas estis speciáliter deputáti, diligénter et solícite insisténdo. Et sic vitam vestram circa prædícta et alia honésta, seu lícita occupétis, quod in vobis illícita locum habére non possint; totam in auctóre salútis, spei et consolatiónis vestræ, áncoram statuéntes. Porro Ecclesiárum prælátis tantam exhibeátis reveréntiam et honórem, ut eórum grátiam et benevoléntiam mérito cónsequi valeátis.
     Táliter enim vobis per vitæ méritum, et áliis profícere potéritis per exémplum; táliter sémina vestra cum labóre mitténtes, reportábitis cum lætítia in cæléstem áream manípulos gloriósos; táliter vobis et próximis, sicut vestram decet sanctitátem, glóriam acquirétis perpétuæ claritátis.

RESPONSORIUM

Vel, præsertim in cantu:

Vel:

E Libéllo fratris Henríci-Domínici Lacordaire ad Ordinem Prædicatórum in Gálliam reducéndum

     Tértio décimo sǽculo in ómnibus homínibus firmíssima erat fides; Ecclésia enim societátem quam sibi conciliáverat adhuc regébat. Mens tamen Europæárum géntium sǽculis et christianísmo lente elaboráta, ad adulescéntiæ discrímen appropinquábat. Visiónem quam Innocéntius papa Tértius in sómnio víderat, scílicet Ecclésiam labéntem, beátus Domínicus per orbem terrárum patefécit. Qui, existimántibus ómnibus Ecclésiam esse regínam ac magístram, proféssus est ipsam tantum servári posse si primitíva Apostolórum resúrgeret prædicátio. Beátum Domínicum — sicut olim Petrum Eremítam — discípuli secúti sunt et, sícuti plúrimi crucem suscéperant, ita prædicatóres plúrimi facti sunt.
     Magístros et discípulos Universitátes Studiórum totíus Európæ contulérunt. Iordánus de Saxónia, secúndus Ordinis Magíster, plusquam mille frátribus, quos ipse ad novum huius vitæ genus attráxerat, hábitum dedit. Quinque annis, beátus Domínicus, qui ante Honórii lítteras, séxdecim tantum óperis sócios habébat, scílicet octo gállicos, septem hispános et unum británnum, sexagínta eréxit cænóbia eléctis viris validísque iuvénibus repléta.
     Hi omnes, Magístri exémplo, témpore quo Ecclésia dives erat, páuperes esse cupiébant atque ádeo páuperes ut mendicárent. Omnes, Patrem secúti, témpore quo Ecclésia regnábat, ex níhilo auctoritátem obtinére volébant nisi ex líbera deditióne méntium virtútibus. Ipsi enim non dicébant ut hærétici: « Ecclésia spoliánda est », sed eam in se ipsis spoliábant ut pópulis puram sicut a princípio osténderent.
     Deum diligébant, profécto diligébant, super ómnia diligébant; et próximum diligébant sicut semetípsos et plusquam semetípsos: in corde enim vulnus illud recéperant quod sanctos omnes ad loquéndum indúcit. Prætérque hoc méritum ánimæ ardéntis sine quo numquam ullus orátor fuit. Frátribus Prædicatóribus sagácitas magna fuit discernéndi quale prædicatiónis genus eórum témpori conveníret.
     Nonnúllos nominátim próferam ex his quos nulla umquam delébit oblívio. Inter hos, tertio décimo sǽculo, est beátus Hyacínthus, septentrionális regiónis apóstolus, cuius sémitam sequi póssumus monastáriis quæ in itínere condébat; beátus Petrus de Veróna, qui exácto longo vitæ apostólicæ cursu, sicariórum telo confóssus in aréna sánguine vúlnerum prima verba Apostolórum sýmboli conscrípsit: Credo in Deum. Quarto décimo sǽculo Henrícus Seuze, amábilis svevus iúvenis, tam felíciter prædicábat ut inimíci ánimam eius prétio péterent; eódem témpore, frater Ioánnes Tauler, Colóniæ et in tota Germánia, acclamabátur.
     Addo beátum Vincéntium Ferrer qui, quinto décimo sǽculo, Hispános, Gállicos, Itálicos, Germános, Británnos, Scotos et Hibérnos evangelizávit, illúmque Hyerónimum Savonaróla, qui, inter pópulum beneficiórum immémorem, vivus adústus est, inútili sævítia, cum eius virtus et glória flammam rogi superáverint. Paulus papa Tértius declarávit se hæréseos suspéctos iudicatúrum esse omnes qui Savonaróla accusáverint.
     Thomam Aquinátem addo, qui Ecclésiæ Cathólicæ doctor claríssimus cito factus est; fratrem Angélicum, de quo Michælángelus dixit néminem posse illas fácies píngere nisi prius in cælo vidísset; Bartholomǽum Las Casas ceterósque.
     Custódiant ista veneránda nómina qui illa novérunt et ínvocant, et hanc imménsi Ordinis adumbratiónem absolvámus laudes colligéndo, quas canébat, sǽculo décimo quarto, unus ex máximis christiánis poétis, Divínæ Comœdiæ celebérrimus vates:
     « Vocátus est Domínicus, illúmque agrícolam dico, quem elégit Christus in horto suo cooperatórem. Doctrína simul et voluntáte officióque apostólico, quasi torrens ab altis fóntibus premens, írruit. Ex illo defluxérunt plures rívuli, quibus cathólicus hortus irrigátur ».

RESPONSORIUM

Vel alia:

E Tractátu De mýstica evolutióne fratris Ioánnis Arintero presbýteri

     Mýsticus progréssus unus veréque integrális progréssus est. Reápse enim in eo únice natúra ad suárum perfectiónum plenitúdinem pertíngit, simul ac divínis splendóribus provéhitur. Est vitæ ac vírium contínuus proféctus, in quo per ómnia proficiéndo iuxta merum exémplar ad viri pérfecti statúram pertíngere possímus.
     Procul dúubio nonnúlli arbitrántur, licet ómnia Ecclésiæ membra singulátim créscere opórteat in vita seu, quod idem est, in virtúte et sanctitáte, Ecclésiam tamen non posse, quantum ad hoc, créscere neque ex hoc ipso mýstice evólvi, quóniam iam ab inítio sancta; nec putándum esse illam numquam maióres habére sanctos vel charísmata crebrióra illis quæ tunc adépta est. Attamen si crescit quidem in unitáte et catholicitáte, quamvis semper una et cathólica fúerit, virtuáliter saltem, sine dúbio et in toto créscere debet, quia contínuo eam opórtet magis magísque ædificári.
     Quæ ædificátio præcípue in caritáte perfícitur ac, per cónsequens, in sanctitáte et iustítia. Optima vero christiána spécies et forma nulla circumscrípta perféctio est nisi vera «deificátio» seu máxima cum Deo únio et similitúdo. ídeo nos aliquómodo identificári cum ipsa eius infiníta sanctitáte niti debémus eiúsdem Spirítui consentiéntes, ita ut eius sanctificatiónis Spíritus nos plene possídeat atque Verbo Patris hómini facto pénitus configúret.
     Pro maióre membrórum cópia, qui táliter agéntes vere sanctificári conténdunt, vita integrális, ut par est, succréscit ac per hoc ipsa vera sánctitas totíus mýstici córporis. Huiúsmodi perduránte progréssu, sanctórum perféctio magis magísque perfícitur in eórum ministérii ópere, atque in isto vitæ árbore novi suavésque fructus sanctificatiónis edúntur et ad maturitátem perducúntur. Itaque ásseri quidem potest novam sanctitátis formam in quólibet novo sancto apparére, simúlque vero in ómnibus illis in unum coniúnctis magis in dies compléri manifestatiónem thesaurórum virtútis et vitæ, qui in Christo includúntur. Inde sanctórum ómnium celébritas valde gloriósa exstat, quátenus occúltam interióris Iesu vitam maniféstat extérius; quæ quidem sanctórum ómnium perfectiónis excelléntia nihil áliud est nisi redundántia eiúsdem Spíritus, qui effúsus est in illis.
     [Sic liquet quómodo integer Ecclésiæ organísmus per ómnia crescit in illo, qui est caput Christus. Nec súfficit inde assérere numquam habéri posse áliquos sanctos primitívis maióres, neque áliquid quod Christo comparári posset, vel beátæ Vírgini aut Apóstolis vel primis discípulis, ad inferéndum Ecclésiam in sanctitáte non prógredi neque mýstico proféctu evólvi. Hoc esset contráhere ad principalióra tantum vel embrionália membra eius ipsum perlúcidum Ecclésiæ corpus mýsticum, adúltum sane ac firmum, in complúrimis eius órganis et in univérsa eius varietáte et functiónum pulchritúdine.]
     Christus autem, únicus Ecclésiæ institútor, huius mýstici córporis Caput éxstitit et est, qui illud regit et órdinat et in unitáte consérvat; qui vires et grátias distríbuit ac pro eius prosperitáte vígilat; qui próprio quoque Spíritu ipsum vivíficat et ad proféctum impéllit ut crescat in toto. Ipse nobíscum manet hódie sicut et heri atque semper permanébit, iuxta eius promissiónem: Vobíscum sum ómnibus diébus, usque ad consummatiónem sǽculi. Equidem ipse est qui soliditátem tríbuit firmíssimo Apostolórum fundaménto, qui tamen nec totam turrim seu Dómini domum constítuunt nec totum quidem fundaméntum: nam una cum ipsis omnes étiam novi apóstoli et prophétæ in Spíritu, supra angulárem lápidem ei firmaméntum áfferunt.
     [Ecclésia vero, úsquedum id évenit, semper augéscens progréditur in sanctitáte et iustítia coram Deo ómnibus diébus, Ipso dirigénte pedes nostros in sémitas pacis, seu sanctitátis et perfectiónis. In istis vero sémitis nullam áliam régulam, aut lucem, aut fidúciam áliam possidémus, nisi divínum Magístrum, qui est via, véritas et vita; neque ullum álium términum nostris gréssibus præfíxum habémus, nisi ipsam Patris cæléstis perfectiónem. Hæc in illo exemplári incarnáta invenítur, qui splendor est glóriæ eius et figúra substántiæ ipsíus, cuius glóriam vídimus quasi veri Unigéniti, plenum grátiæ et veritátis, et de cuius plenitúdine nos omnes accépimus, úsquedum sanctórum perféctio consummétur in opéribus ministérii eórum et totum corpus plene connéxum seu ædificátum in caritáte consístat.]

Vel, præsertim in cantu:

HYMNUS

Te Deum laudámus: *
    te Dóminum confitémur.
Te ætérnum Patrem, *
    omnis terra venerátur.
Tibi omnes ángeli, *
    tibi cæli et univérsæ potestátes:
tibi chérubim et séraphim *
    incessábili voce proclámant:
Sanctus,* Sanctus,* Sanctus*
    Dóminus Deus Sábaoth.
Pleni sunt cæli et terra *
    maiestátis glóriæ tuæ.

Te gloriósus *
    Apostolórum chorus,
te prophetárum *
    laudábilis númerus,
te mártyrum candidátus *
    laudat exércitus.
Te per orbem terrárum *
    sancta confitétur Ecclésia,
Patrem *
    imménsæ maiestátis;
venerándum tuum verum *
    et únicum Fílium;
Sanctum quoque *
    Paráclitum Spíritum.

Tu rex glóriæ, *
    Christe.
Tu Patris *
    sempitérnus es Fílius.
Tu, ad liberándum susceptúrus hóminem, *
    non horruísti Vírginis úterum.
Tu, devícto mortis acúleo, *
    aperuísti credéntibus regna cælórum.
Tu ad déxteram Dei sedes, *
    in glória Patris.
Iudex créderis *
    esse ventúrus.
Te ergo quǽsumus, tuis fámulis súbveni, *
    quos pretióso sánguine redemísti.
Ætérna fac cum sanctis tuis *
    in glória numerári.

* Salvum fac pópulum tuum, Dómine, *
    et bénedic hereditáti tuæ.
Et rege eos, *
    et extólle illos usque in ætérnum.
Per síngulos dies *
    benedícimus te;
et laudámus nomen tuum in sǽculum, *
    et in sǽculum sǽculi.
Dignáre, Dómine, die isto *
    sine peccáto nos custodíre.
Miserére nostri, Dómine, *
    miserére nostri.
Fiat misericórdia tua, Dómine, super nos, *
    quemádmodum sperávimus in te.
In te, Dómine, sperávi: *
    non confúndar in ætérnum.

* Hæc ultima pars hymni ad libitum omitti potest.

ORATIO

Orémus:
Deus, omnis perfectiónis exémplar, qui Ecclésiam tuam, in ædificatiónem Córporis Christi, váriis semper donis sanctitátis exórnas, concéde quǽsumus ut, sanctórum famíliæ nostræ sectántes vestígia, eórum quoque tandem communióne fruámur ætérna. Per Dóminum nostrum Iesum Christum, Fílium tuum, qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti, Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.

    Deinde, saltem in celebratione communi, additur acclamatio:

Benedicámus Dómino.
R. Deo grátias.

    Si Officium lectionis dicitur immediate ante aliam Horam, tunc initio prædicti Officii præponi potest hymnus huic Horæ congruus; in fine vero omittuntur oratio et acclamatio Benedicámus Dómino., atque initio sequentis Horæ omittitur versus introductorius cum Glória Patri.

Breviarium Romanum

textus in versione electronica © 2000-2023 Ing. Karel Mracek Dr.h.c. (fr. Pavel, diaconus, CZ)