lat

BREVIARIUM ROMANUM

27 iulius 2020
Per OP: B. Roberti Nutter, presbyteri et martyris, pro commemoratione


B. Beatus Robertus unus est inter 85 martyres (presbyteros, religiosos et laicos) qui in Britannia Maiore sǽculo XVI passi sunt ob fidem ac pietatem erga catholicam Ecclésiam atque papæ magisterium demonstrandam. Robertus natus est anno 1557. Presbyter factus, in exsilium eiectus est et postquam in patriam rediisset ministerio biennio functus est, donec anno 1585 captus est et quindecim per annos fuit in vinculis custoditus. In carcere professionem Ordinis prædicatorum statuit faciendam. Disputationem sustinuit cum theologis reformationi adhærentibus, in castro quod nuncupatur Lancaster. Ibidem furca suspensus martyrium passus est die 26 iulii 1600, et corpus eius fuit in partes discissum. Una cum aliis in martyrio consociis Robertus a Ioanne Paulo II die 25 novembris 1987 sollemniter inter Beatos est adscriptus.

AD OFFICIUM LECTIONIS

V. Deus, in adiutórium meum inténde.
R. Dómine, ad adiuvándum me festína.

Glória Patri et Fílio et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper
et in sǽcula sæculórum. Amen. Allelúia.

HYMNUS

Beáte (Beáta) martyr, próspera
diem triumphálem tuum,
quo sánguinis merces tibi
coróna vincénti datur.

Hic (Hæc) te ex tenébris sǽculi,
tortóre victo et iúdice,
evéxit ad cælum dies
Christóque ovántem réddidit.

Nunc angelórum párticeps
collúces insígni stola,
quam testis indomábilis
rivis cruóris láveras.

Adésto nunc et óbsecra,
placátus ut Christus suis
inclínet aurem prósperam,
noxas nec omnes ímputet.

Paulísper huc illábere
Christi favórem déferens,
sensus graváti ut séntiant
levámen indulgéntiæ.

Honor Patri cum Fílio
et Spíritu Paráclito,
qui te coróna pérpeti
cingunt in aula glóriæ. Amen.

PSALMODIA

Ant. 1 Salvum me fac, Dómine, propter misericórdiam tuam.

Psalmus 6
Homo afflictus Domini clementiam implorat

Nunc ánima mea turbata est ... Pater, salvifica me ex hora hac? (Io 12, 27)

2 Dómine, ne in furóre tuo árguas me, *
      neque in ira tua corrípias me. –

3 Miserére mei, Dómine, quóniam infírmus sum; *
      sana me, Dómine, quóniam conturbáta sunt ossa mea.

4 Et ánima mea turbáta est valde, *
      sed tu, Dómine, úsquequo? –

5 Convértere, Dómine, éripe ánimam meam; *
      salvum me fac propter misericórdiam tuam.

6 Quóniam non est in morte, qui memor sit tui, *
      in inférno autem quis confitébitur tibi? –

7 Laborávi in gémitu meo, †
      lavábam per síngulas noctes lectum meum; *
      lácrimis meis stratum meum rigábam.

8 Turbátus est a mæróre óculus meus, *
      inveterávi inter omnes inimícos meos. –

9 Discédite a me omnes, qui operámini iniquitátem, *
       quóniam exaudívit Dóminus vocem fletus mei.

10 Exaudívit Dóminus deprecatiónem meam, *
       Dóminus oratiónem meam suscépit. –

11 Erubéscant et conturbéntur veheménter omnes inimíci mei; *
       convertántur et erubéscant valde velóciter.

Glória Patri et Fílio *
    et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
    et in sǽcula sæculórum. Amen.

Ant. 1 Salvum me fac, Dómine, propter misericórdiam tuam.

Ant. 2 Factus est Dóminus refúgium páuperi in tribulatióne.

Psalmus 9A (9)
Gratiarum actio pro victoriaí

Iterum venturus est iudicare vivos et mortuos.

I

2  Confitébor tibi, Dómine in toto corde meo, *
      narrábo ómnia mirabília tua.

3 Lætábor et exsultábo in te *
      psallam nómini tuo, Altíssime. –

4 Cum convertúntur inimíci mei retrórsum, *
      infirmántur et péreunt a fácie tua.

5 Quóniam fecísti iudícium meum et causam meam, *
      sedísti super thronum, qui iúdicas iustítiam.

6 Increpásti gentes, perdidísti ímpium; *
      nomen eórum delésti in ætérnum et in sǽculum sǽculi.

7 Inimíci solitúdines sempitérnæ factæ sunt, *
      et civitátes destruxísti: périit memória eórum cum ipsis. –

8 Dóminus autem in ætérnum sedébit, *
      parávit in iudícium thronum suum.

9 et ipse iudicábit orbem terræ in iustítia, *
       iudicábit pópulos in æquitáte. –

10 Et erit Dóminus refúgium opprésso, *
       refúgium in opportunitátibus, in tribulatióne.

11 Et sperent in te, qui novérunt nomen tuum, *
       quóniam non dereliquísti quæréntes te, Dómine.

Glória Patri et Fílio *
    et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
    et in sǽcula sæculórum. Amen.

Ant. 2 Factus est Dóminus refúgium páuperi in tribulatióne.

Ant. 3 Annuntiábo laudatiónes tuas in portis fíliæ Sion.

II

12  Psállite Dómino, qui hábitat in Sion; *
       annuntiáte inter gentes stúdia eius.

13  Quóniam requírens sánguinem, recordátus est eórum, *
      non est oblítus clamórem páuperum. –

14 Miserére mei, Dómine; †
      vide afflictiónem meam de inimícis meis, *
      qui exáltas me de portis mortis,

15 ut annúntiem omnes laudatiónes tuas in portis fíliæ Sion, *
       exsúltem in salutári tuo. –

16 Infíxae sunt gentes in fóvea, quam fecérunt, †
       in láqueo isto, quem abscondérunt, *
       comprehénsus est pes eórum.

17 Manifestávit se Dóminus iudícium fáciens; *
       in opéribus mánuum suárum comprehénsus est peccátor. –

18 Converténtur peccatóres in inférnum, *
       omnes gentes, quæ obliviscúntur Deum.

19 Quóniam non in finem oblívio erit páuperis; *
       exspectátio páuperum non períbit in ætérnum. –

20 Exsúrge, Dómine, non confortétur homo; *
       iudicéntur gentes in conspéctu tuo. –

21 Constítue, Dómine, terrórem super eos, *
       sciant gentes quóniam hómines sunt.

Glória Patri et Fílio *
    et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
    et in sǽcula sæculórum. Amen.

Ant. 3 Annuntiábo laudatiónes tuas in portis fíliæ Sion.

V. Da mihi intelléctum, et servábo legem tuam.
R. Et custódiam illam in toto corde meo.

LECTIO PRIOR

De Epístola secúnda ad Corínthios

8, 1-24
Rogat Paulus collectam pro Ierusalem

     Notam fácimus vobis, fratres, grátiam Dei, quæ data est in ecclésiis Macedóniæ, quod in multo experiménto tribulatiónis abundántia gáudii ipsórum et altíssima paupértas eórum abundávit in divítias simplicitátis eórum; quia secúndum virtútem, testimónium reddo, et supra virtútem, voluntárii fuérunt cum multa exhortatióne obsecrántes nos grátiam et communicatiónem ministérii, quod fit in sanctos. Et non sicut sperávimus, sed semetípsos dedérunt primum Dómino, deínde nobis per voluntátem Dei, ita ut rogarémus Titum, ut, quemádmodum cœpit, ita et perfíciat in vos étiam grátiam istam.
     Sed sicut in ómnibus abundátis, fide et sermóne et sciéntia et omni sollicitúdine et caritáte ex nobis in vobis, ut et in hac grátia abundétis. Non quasi ímperans dico, sed per aliórum sollicitúdinem étiam vestræ caritátis ingénitum bonum cómprobans; scitis enim grátiam Dómini nostri Iesu Christi, quóniam propter vos egénus factus est, cum esset dives, ut illíus inópia vos dívites essétis. Et consílium in hoc do. Hoc enim vobis útile est, qui non solum fácere sed et velle cœpístis ab anno prióre; nunc vero et facto perfícite, ut, quemádmodum promptus est ánimus velle, ita sit et perfícere ex eo, quod habétis. Si enim volúntas prompta est, secúndum id, quod habet, accépta est, non secúndum quod non habet. Non enim, ut áliis sit remíssio, vobis autem tribulátio; sed ex æqualitáte in præsénti témpore vestra abundántia illórum inópiam súppleat, ut et illórum abundántia vestram inópiam súppleat, ut fiat æquálitas, sicut scriptum est: «Qui multum non abundávit, et qui módicum non minorávit».
     Grátias autem Deo, qui dedit eándem sollicitúdinem pro vobis in corde Titi, quóniam exhortatiónem quidem suscépit, sed, cum sollicítior esset, sua voluntáte proféctus est ad vos. Mísimus étiam cum illo fratrem, cuius laus est in evangélio per omnes ecclésias — non solum autem sed et ordinátus ab ecclésiis comes noster cum hac grátia, quæ ministrátur a nobis ad Dómini glóriam et destinátam voluntátem nostram — devitántes hoc, ne quis nos vitúperet in hac plenitúdine, quæ ministrátur a nobis; providémus enim bona non solum coram Dómino sed étiam coram homínibus. Mísimus autem cum illis et fratrem nostrum, quem probávimus in multis sæpe sollícitum esse, nunc autem multo sollicitiórem, confidéntia multa in vos.
     Sive pro Tito, est sócius meus et in vos adiútor; sive fratres nostri, apóstoli ecclesiárum, glória Christi. Ostensiónem ergo, quæ est caritátis vestræ et nostræ gloriatiónis pro vobis, in illos osténdite in fáciem ecclesiárum.

RESPONSORIUM

2 Cor 8, 9; Phil 2, 7a

R. Scitis grátiam Dómini nostri Iesu Christi, quóniam propter vos egénus factus est, cum esset dives, * Ut illíus inópia vos dívites essétis.
V. Semetípsum exinanívit, formam servi accípiens. * Ut illíus inópia vos dívites essétis.

LECTIO ALTERA

Dagli scritti di fr. Mariano Cordovani, sacerdote

(La virtù della fortezza, in: Itinerario della rinascita spirituale, Roma 1946, pp. 239 ss)

I santi in questo mondo sostennero grande battaglia

     La pazienza, in quanto virtù, è prodotta dalla carità, secondo il detto dell’Apostolo: La carità è paziente; essendo manifesto che la carità non si può avere che per grazia divina, ne segue che la pazienza non si possiede senza l’ausilio della grazia” (s. Tommaso, II-II, q. 136, a. 3).
     È violento in noi il contrasto col dolore, ma “niente vi può essere di così duro e ferreo che non possa venir piegato dal fuoco dell’amore. Quando l’ánima rapita da questo amore, si solleverà a Dio al di sopra di ogni tormento, volerà mirabilmente su ali bellissime e pure, su cui l’amore casto si libra verso l’abbraccio di Dio” (s. Agostino, De moribus Ecclesiæ Catholicæ, cap. 22).
     La stessa esperienza quotidiana ci mostra che se esiste un vero paziente nel mondo, questi è colui che ama Dio e per amore di Dio sopporta le pene della vita e i torti degli uomini. Senza la carità ci potrà essere uno stoico, un fatalista, un melenso, un subdolo; ma un vero paziente, nel senso cristiano, non ci può essere e non si trova mai. Ciascuno può fare su se stesso l’esame di coscienza e potrà rendersi conto che la sorgente della pazienza è l’amor di Dio.
     Ed anche il premio della pazienza è Dio. “Chi avrà sopportato sino alla fine sarà salvato” (cf. Mt 10, 22).
     “Se persevererete nella mia parola sarete veramente miei discepoli, e conoscerete la verità , e la verità vi farà liberi” (Io 8, 31).
     “Dunque, ora che abbiamo tempo, operiamo il bene verso tutti, e più verso i fratelli di fede. Non stanchiamoci di fare il bene, perchémieteremo a suo tempo” (Gal 6, 10.3).
     “Sii fedele sino alla morte e ti darò la corona della vita” (Ap 2, 10).
     “A colui che vincerà e praticherà le mie opere sino alla fine darò potestà sopra le genti, ... e gli darò la stella del mattino” (Ap 2, 26-28).
     “Chi sarà vincitore sarà vestito di bianche vesti, e il suo nome non sarà cancellato da libro della vita, ed io confesserò il suo nome di fronte al Padre mio” (Ap 3, 5).
     Tutti questi testi sono raccolti da san Giovanni della Croce nel suo Cantico spirituale (nn. 6-7) e presentati ai vincitori nella via della fortezza e della fedeltà al Signore.
     La corona si dà alla pazienza perseverante, e questo è grandissimo nella vita cristiana.
     Possiamo leggere nella Imitazione di Cristo pensieri e moniti capaci di intonare la nostra vita.
     “Se in mezzo ai nemici, non ti ripari d’ogni lato con lo scudo della pazienza, non starai a lungo senza essere ferito. Se non poni il tuo cuore stabilmente in me con la sincera volontà di patire ogni pena per amor mio, non potrai sostenere l’ardenza di cotesta battaglia né raggiungere la palma vittoriosa dei beati.
     Se cerchi il riposo in questa vita, come allora giungerai al riposo eterno?...
     Per amore di Dio tu devi subire volentieri ogni prova, ossia fatiche, dolori, tentazioni, tormenti, ansietà , privazioni, infermità , ingiurie, maldicenze, rimproveri, umiliazioni, onte, correzioni, disprezzi. Son queste le cose che servono alla virtù , queste provano il discepolo di Cristo, queste compongono la corona celeste. Io ti darò una mercede eterna per una breve fatica, ed una infinita gloria per una passeggera umiliazione” (Imitazione di Cristo, III, 35).
     “Se tu vedessi nel cielo le corone immortali dei santi, e così pure la gloria di cui ora esultano quelli che un giorno dal mondo erano tenuti come esseri spregevoli e perfino quasi indegni di vivere, allora certamente subito ti umilieresti fino a terra e preferiresti sottostare a tutti anziché sovrastare a uno solo.
     E neppure brameresti giorni allegri in questa vita, bensì godresti d’essere tribolato per amor di Dio e l’essere tenuto in conto di nulla tra gli uomini, lo stimeresti il massimo dei guadagni.
     Non è forse vero che per la vita eterna si debbono tollerare anche le fatiche più gravi? Non è certamente piccola cosa perdere o guadagnare il regno di Dio! Perciò alza il volto verso il cielo, e vedi che vi sono io, con tutti i miei santi, i quali in questo mondo sostennero la grande battaglia ed ora gioiscono, ora sono consolati, ora sono sicuri, ora riposano e così rimarranno senza fine con me nel Regno del Padre mio” (Imitazione di Cristo, III, 47).

RESPONSORIUM

2 Tim 4, 7-8; Phil 3, 8-10

R. Ho combattuto la buona battaglia, sono giunto al traguardo, ho conservato la fede: * Ora è pronta per me la corona di giustizia.
V. Tutto ho stimato una perdita, pur di conoscere Cristo e partecipare alle sue sofferenze, conforme a lui nella morte: * Ora è pronta per me la corona di giustizia.

ORATIO

Orémus:
Dio onnipotente e misericordioso, che hai dato al beato Roberto un’invitta costanza tra i tormenti del martirio, rendici sereni nelle prove della vita e salvaci dalle insidie del maligno. Per il nostro Signore Gesù Cristo, tuo Figlio, che è Dio, e vive e regna con te, nell’unità dello Spirito Santo, per tutti i secoli dei secoli.
Vel, præsertim in cantu:
Dieu de miséricorde, tu as voulu que le bienheureux Robert soit au nombre de tes martyrs; accorde-nous, à sa prière, de prendre part comme lui à la coupe du Christ, pour ressusciter à la vie éternelle. Par Jésus Christ, ton Fils, notre Seigneur et notre Dieu, qui règne avec toi et le Saint-Esprit, maintenant et pour les siècles des siècles.

    Deinde, saltem in celebratione communi, additur acclamatio:

Benedicámus Dómino.
R. Deo grátias.

    Si Officium lectionis dicitur immediate ante aliam Horam, tunc initio prædicti Officii præponi potest hymnus huic Horæ congruus; in fine vero omittuntur oratio et acclamatio Benedicámus Dómino., atque initio sequentis Horæ omittitur versus introductorius cum Glória Patri.

Breviarium Romanum

textus in versione electronica © 2000-2023 Ing. Karel Mracek Dr.h.c. (fr. Pavel, diaconus, CZ)