lat

BREVIARIUM ROMANUM

27 iulius 2021
Per OP: B. Roberti Nutter, presbyteri et martyris, pro commemoratione


B. Beatus Robertus unus est inter 85 martyres (presbyteros, religiosos et laicos) qui in Britannia Maiore sǽculo XVI passi sunt ob fidem ac pietatem erga catholicam Ecclésiam atque papæ magisterium demonstrandam. Robertus natus est anno 1557. Presbyter factus, in exsilium eiectus est et postquam in patriam rediisset ministerio biennio functus est, donec anno 1585 captus est et quindecim per annos fuit in vinculis custoditus. In carcere professionem Ordinis prædicatorum statuit faciendam. Disputationem sustinuit cum theologis reformationi adhærentibus, in castro quod nuncupatur Lancaster. Ibidem furca suspensus martyrium passus est die 26 iulii 1600, et corpus eius fuit in partes discissum. Una cum aliis in martyrio consociis Robertus a Ioanne Paulo II die 25 novembris 1987 sollemniter inter Beatos est adscriptus.

AD OFFICIUM LECTIONIS

V. Deus, in adiutórium meum inténde.
R. Dómine, ad adiuvándum me festína.

Glória Patri et Fílio et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper
et in sǽcula sæculórum. Amen. Allelúia.

HYMNUS

Beáte (Beáta) martyr, próspera
diem triumphálem tuum,
quo sánguinis merces tibi
coróna vincénti datur.

Hic (Hæc) te ex tenébris sǽculi,
tortóre victo et iúdice,
evéxit ad cælum dies
Christóque ovántem réddidit.

Nunc angelórum párticeps
collúces insígni stola,
quam testis indomábilis
rivis cruóris láveras.

Adésto nunc et óbsecra,
placátus ut Christus suis
inclínet aurem prósperam,
noxas nec omnes ímputet.

Paulísper huc illábere
Christi favórem déferens,
sensus graváti ut séntiant
levámen indulgéntiæ.

Honor Patri cum Fílio
et Spíritu Paráclito,
qui te coróna pérpeti
cingunt in aula glóriæ. Amen.

PSALMODIA

Ant. 1 Iudicábit Dóminus in iustítia páuperes.

Psalmus 9B (10)
Gratiarum actio

Beati pauperes, quia vestrum est regnum Dei. (Lc 6, 20)

I

1 Ut quid, Dómine, stas a longe, *
      abscóndis te in opportunitátibus, in tribulatióne?
2  Dum supérbit, ímpius inséquitur páuperem; *
      comprehendántur in consíliis, quæ cógitant.
3 Quóniam gloriátur peccátor in desidériis ánimæ suæ, *
      et avárus sibi benedícit.
4 Spernit Dóminum peccátor in arrogántia sua: *
      „Non requíret, non est Deus." –

5 Hæ sunt omnes cogitatiónes eius; *
      prosperántur viæ illíus in omni témpore.
   Excélsa nimis iudícia tua a fácie eius; *
      omnes inimícos suos aspernátur. –

6 Dixit enim in corde suo: "Non movébor, *
      in generatiónem et generatiónem ero sine malo."

7 Cuius maledictióne os plenum est et frauduléntia et dolo, *
      sub lingua eius labor et nequítia.
8 Sedet in insídiis ad vicos, *
      in occúltis intérficit innocéntem.
9 Oculi eius in páuperem respíciunt. *
      Insidiátur in abscóndito quasi leo in spelúnca sua.
   Insidiátur, ut rápiat páuperem; *
      rapit páuperem, dum áttrahit in láqueum suum.
10 Irruit et inclínat se, et míseri cadunt *
       in fortitúdine brachiórum eius.
11 Dixit enim in corde suo: "Oblítus est Deus, *
       avértit fáciem suam, non vidébit in finem.“

Glória Patri et Fílio *
    et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
    et in sǽcula sæculórum. Amen.

Ant. 1 Iudicábit Dóminus in iustítia páuperes.

Ant. 2 Tu, Dómine, labórem et dolórem consíderas.

II

12 Exsúrge, Dómine Deus; exálta manum tuam, *
       ne obliviscáris páuperum.

13 Propter quid spernit ímpius Deum? *
       Dixit enim in corde suo: "Non requíres". –

14 Vidísti: †
       tu labórem et dolórem consíderas, *
       ut tradas eos in manus tuas.
    Tibi derelíctus est pauper, *
       órphano tu factus es adiútor.
15 Cóntere bráchium peccatóris et malígni; *
      quæres peccátum illíus et non invénies. –

16 Dóminus rex in ætérnum et in sǽculum sǽculi: *
       periérunt gentes de terra illíus.
17 Desidérium páuperum exaudísti, Dómine; *
       confirmábis cor eórum, inténdes aurem tuam
18 iudicáre pupíllo et húmili, *
       ut non appónat ultra indúcere timórem homo de terra.

Glória Patri et Fílio *
    et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
    et in sǽcula sæculórum. Amen.

Ant. 2 Tu, Dómine, labórem et dolórem consíderas.

Ant. 3 Elóquia Dómini elóquia casta; argéntum igne examinátum.

Psalmus 11 (12)
Invocatio contra superbos

Propter nos pauperes Pater Filium dignatus est mittere. (S. Augustinus)

2 Salvum me fac, Dómine, quóniam defécit sanctus, *
      quóniam deminúti sunt fidéles a fíliis hóminum.

3 Vana locúti sunt unusquísque ad próximum suum; *
      in lábiis dolósis, in dúplici corde locúti sunt. –

4 Dispérdat Dóminus univérsa lábia dolósa *
    et linguam magníloquam.

5 Qui dixérunt: "Lingua nostra magnificábimur, †
      lábia nostra a nobis sunt; *
      quis noster dóminus est?" –

6 "Propter misériam ínopum et gémitum páuperum, †
      nunc exsúrgam, dicit Dóminus; *
      ponam in salutári illum, quem despíciunt."

7 Elóquia Dómini elóquia casta, *
      argéntum igne examinátum, separátum a terra, purgátum séptuplum. –

8 Tu, Dómine, servábis nos et custódies nos *
      a generatióne hac in ætérnum.

9 In circúitu ímpii ámbulant, *
      cum exaltántur sordes inter fílios hóminum.

Glória Patri et Fílio *
    et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
    et in sǽcula sæculórum. Amen.

Ant. 3 Elóquia Dómini elóquia casta; argéntum igne examinátum.

V. Díriget Dóminus mansuétos in iudício.
R. Docébit mites vias suas.

LECTIO PRIOR

De Epístola secúnda ad Corínthios

9, 1-15
Fructus spiritales collectæ

    Fratres: De ministério, quod fit in sanctos, supérfluum est mihi scríbere vobis; scio enim promptum ánimum vestrum, pro quo de vobis glórior apud Macédonas, quóniam Acháia paráta est ab anno prætérito, et vestra æmulátio provocávit plúrimos. Misi autem fratres, ut ne, quod gloriámur de vobis, evacuétur in hac parte, ut, quemádmodum dixi, paráti sitis, ne, cum vénerint mecum Macédones et invénerint vos imparátos, erubescámus nos, ut non dicam vos, in hac substántia. Necessárium ergo existimávi rogáre fratres, ut prævéniant ad vos et prǽparent repromíssam benedictiónem vestram, ut hæc sit paráta sic quasi benedictiónem, non quasi avarítiam.
     Hoc autem: qui parce séminat, parce et metet, et qui séminat in benedictiónibus, in benedictiónibus et metet. Unusquísque prout destinávit corde suo, non ex tristítia aut ex necessitáte, hílarem enim datórem díligit Deus. Potens est autem Deus omnem grátiam abundáre fácere in vobis, ut, in ómnibus semper omnem sufficiéntiam habéntes, abundétis in omne opus bonum, sicut scriptum est: «Dispérsit, dedit paupéribus, iustítia eius manet in ætérnum».
     Qui autem adminístrat semen seminánti, et panem ad manducándum præstábit et multiplicábit semen vestrum et augébit increménta frugum iustítiæ vestræ. In ómnibus locupletáti in omnem simplicitátem, quæ operátur per nos gratiárum actiónem Deo — quóniam ministérium huius offícii non solum supplet ea, quæ desunt sanctis, sed étiam abúndat per multas gratiárum actiónes Deo — per probatiónem ministérii huius glorificántes Deum in obœdiéntia confessiónis vestræ in evangélium Christi et simplicitáte communiónis in illos et in omnes, et ipsórum obsecratióne pro vobis desiderántium vos propter eminéntem grátiam Dei in vobis. Grátias Deo super inenarrábili dono eius.

RESPONSORIUM

Lc 6, 38; 2 Cor 9, 7a

R. Date, et dábitur vobis; mensúram bonam, confértam, coagitátam, supereffluéntem dabunt in sinum vestrum. * Eádem mensúra, qua mensi fuéritis, remetiétur vobis.
V. Unusquísque donet prout destinávit in corde suo, non ex tristítia aut ex necessitáte. * Eádem mensúra, qua mensi fuéritis, remetiétur vobis.

LECTIO ALTERA

Dagli scritti di fr. Mariano Cordovani, sacerdote

(La virtù della fortezza, in: Itinerario della rinascita spirituale, Roma 1946, pp. 239 ss)

I santi in questo mondo sostennero grande battaglia

     La pazienza, in quanto virtù, è prodotta dalla carità, secondo il detto dell’Apostolo: La carità è paziente; essendo manifesto che la carità non si può avere che per grazia divina, ne segue che la pazienza non si possiede senza l’ausilio della grazia” (s. Tommaso, II-II, q. 136, a. 3).
     È violento in noi il contrasto col dolore, ma “niente vi può essere di così duro e ferreo che non possa venir piegato dal fuoco dell’amore. Quando l’ánima rapita da questo amore, si solleverà a Dio al di sopra di ogni tormento, volerà mirabilmente su ali bellissime e pure, su cui l’amore casto si libra verso l’abbraccio di Dio” (s. Agostino, De moribus Ecclesiæ Catholicæ, cap. 22).
     La stessa esperienza quotidiana ci mostra che se esiste un vero paziente nel mondo, questi è colui che ama Dio e per amore di Dio sopporta le pene della vita e i torti degli uomini. Senza la carità ci potrà essere uno stoico, un fatalista, un melenso, un subdolo; ma un vero paziente, nel senso cristiano, non ci può essere e non si trova mai. Ciascuno può fare su se stesso l’esame di coscienza e potrà rendersi conto che la sorgente della pazienza è l’amor di Dio.
     Ed anche il premio della pazienza è Dio. “Chi avrà sopportato sino alla fine sarà salvato” (cf. Mt 10, 22).
     “Se persevererete nella mia parola sarete veramente miei discepoli, e conoscerete la verità , e la verità vi farà liberi” (Io 8, 31).
     “Dunque, ora che abbiamo tempo, operiamo il bene verso tutti, e più verso i fratelli di fede. Non stanchiamoci di fare il bene, perchémieteremo a suo tempo” (Gal 6, 10.3).
     “Sii fedele sino alla morte e ti darò la corona della vita” (Ap 2, 10).
     “A colui che vincerà e praticherà le mie opere sino alla fine darò potestà sopra le genti, ... e gli darò la stella del mattino” (Ap 2, 26-28).
     “Chi sarà vincitore sarà vestito di bianche vesti, e il suo nome non sarà cancellato da libro della vita, ed io confesserò il suo nome di fronte al Padre mio” (Ap 3, 5).
     Tutti questi testi sono raccolti da san Giovanni della Croce nel suo Cantico spirituale (nn. 6-7) e presentati ai vincitori nella via della fortezza e della fedeltà al Signore.
     La corona si dà alla pazienza perseverante, e questo è grandissimo nella vita cristiana.
     Possiamo leggere nella Imitazione di Cristo pensieri e moniti capaci di intonare la nostra vita.
     “Se in mezzo ai nemici, non ti ripari d’ogni lato con lo scudo della pazienza, non starai a lungo senza essere ferito. Se non poni il tuo cuore stabilmente in me con la sincera volontà di patire ogni pena per amor mio, non potrai sostenere l’ardenza di cotesta battaglia né raggiungere la palma vittoriosa dei beati.
     Se cerchi il riposo in questa vita, come allora giungerai al riposo eterno?...
     Per amore di Dio tu devi subire volentieri ogni prova, ossia fatiche, dolori, tentazioni, tormenti, ansietà , privazioni, infermità , ingiurie, maldicenze, rimproveri, umiliazioni, onte, correzioni, disprezzi. Son queste le cose che servono alla virtù , queste provano il discepolo di Cristo, queste compongono la corona celeste. Io ti darò una mercede eterna per una breve fatica, ed una infinita gloria per una passeggera umiliazione” (Imitazione di Cristo, III, 35).
     “Se tu vedessi nel cielo le corone immortali dei santi, e così pure la gloria di cui ora esultano quelli che un giorno dal mondo erano tenuti come esseri spregevoli e perfino quasi indegni di vivere, allora certamente subito ti umilieresti fino a terra e preferiresti sottostare a tutti anziché sovrastare a uno solo.
     E neppure brameresti giorni allegri in questa vita, bensì godresti d’essere tribolato per amor di Dio e l’essere tenuto in conto di nulla tra gli uomini, lo stimeresti il massimo dei guadagni.
     Non è forse vero che per la vita eterna si debbono tollerare anche le fatiche più gravi? Non è certamente piccola cosa perdere o guadagnare il regno di Dio! Perciò alza il volto verso il cielo, e vedi che vi sono io, con tutti i miei santi, i quali in questo mondo sostennero la grande battaglia ed ora gioiscono, ora sono consolati, ora sono sicuri, ora riposano e così rimarranno senza fine con me nel Regno del Padre mio” (Imitazione di Cristo, III, 47).

RESPONSORIUM

2 Tim 4, 7-8; Phil 3, 8-10

R. Ho combattuto la buona battaglia, sono giunto al traguardo, ho conservato la fede: * Ora è pronta per me la corona di giustizia.
V. Tutto ho stimato una perdita, pur di conoscere Cristo e partecipare alle sue sofferenze, conforme a lui nella morte: * Ora è pronta per me la corona di giustizia.

ORATIO

Orémus:
Dio onnipotente e misericordioso, che hai dato al beato Roberto un’invitta costanza tra i tormenti del martirio, rendici sereni nelle prove della vita e salvaci dalle insidie del maligno. Per il nostro Signore Gesù Cristo, tuo Figlio, che è Dio, e vive e regna con te, nell’unità dello Spirito Santo, per tutti i secoli dei secoli.
Vel, præsertim in cantu:
Dieu de miséricorde, tu as voulu que le bienheureux Robert soit au nombre de tes martyrs; accorde-nous, à sa prière, de prendre part comme lui à la coupe du Christ, pour ressusciter à la vie éternelle. Par Jésus Christ, ton Fils, notre Seigneur et notre Dieu, qui règne avec toi et le Saint-Esprit, maintenant et pour les siècles des siècles.

    Deinde, saltem in celebratione communi, additur acclamatio:

Benedicámus Dómino.
R. Deo grátias.

    Si Officium lectionis dicitur immediate ante aliam Horam, tunc initio prædicti Officii præponi potest hymnus huic Horæ congruus; in fine vero omittuntur oratio et acclamatio Benedicámus Dómino., atque initio sequentis Horæ omittitur versus introductorius cum Glória Patri.

Breviarium Romanum

textus in versione electronica © 2000-2023 Ing. Karel Mracek Dr.h.c. (fr. Pavel, diaconus, CZ)