lat

BREVIARIUM ROMANUM

14 october 2021
Pro O.P.: B. Mariæ Poussepin virginis, sodalis laicæ, pro commemoratione


In oppido Dourdan in Francia anno 1653 nata est. Pietate et moribus a matre et parocho sat instructa, cuidam beneficæ sodalitati nomen dedit et opificium patris, laneis tibialibus conficiendis, recte ac sedule est moderata.

Tertium Ordinem S. Dominici professa, anno 1696 suæ dilatavit spatia caritatis, sublevandi infirmos et pueros edocendi gratia, præsertim rusticos. ídeo in oppidum Sainville semet et sua bona contulit ut domus institueretur, postea in Congregationem aucta, Sororum a Caritate nuncupata, seu Dominicanarum a præsentatione S. Virginis. Divina providentia humiliter confisa, longævam vitam consummavit die 24 ianuarii anno 1744.

Eam Ioannes Paulus II, anno 1994, Beatam declaravit.

AD OFFICIUM LECTIONIS

V. Deus, in adiutórium meum inténde.
R. Dómine, ad adiuvándum me festína.

Glória Patri et Fílio et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper
et in sǽcula sæculórum. Amen. Allelúia.

HYMNUS

Dulci deprómat cármine
devóta plebs sollémnia,
dum in cælórum cúlmine
hæc virgo micat glória.

Virgo, quæ Christi láudibus
vacávit iam viríliter,
sanctórum nunc agmínibus
coniúngitur felíciter.

Vicit per pudicítiam
infírmæ carnis vítium;
sprevit mundi blandítiam
Christi sequens vestígium.

Per hanc nos, Christe, dírige
servans a cunctis hóstibus;
culpárum lapsus córrige
nos ímbuens virtútibus.

Iesu, tibi sit glória,
qui natus es de Vírgine,
cum Patre et almo Spíritu,
in sempitérna sǽcula. Amen.

PSALMODIA

Ant. 1 Bráchium eórum non salvábit eos, sed déxtera tua et illuminátio vultus tui.

Psalmus 43 (44)
Populi calamitates

In his omnibus superamus propter eum, qui dilexit nos. (Řím 8, 37)

I

2 Deus, áuribus nostris audívimus; †
      patres nostri annuntiavérunt nobis *
      opus, quod operátus es in diébus eórum, in diébus antíquis.

3 Tu manu tua gentes depulísti et plantásti illos *
      afflixísti pópulos et dilatásti eos. –

4 Nec enim in gládio suo possedérunt terram, *
      et bráchium eórum non salvávit eos;
   sed déxtera tua et bráchium tuum et illuminátio vultus tui, *
      quóniam complacuísti in eis. –

5 Tu es rex meus et Deus meus, *
      qui mandas salútes Iacob.

6 In te inimícos nostros proiécimus, *
      et in nómine tuo conculcávimus insurgéntes in nos. –

7 Non enim in arcu meo sperábo, *
      et gládius meus non salvábit me.

8 Tu autem salvásti nos de affligéntibus nos *
      et odiéntes nos confudísti.

9 In Deo gloriábimur tota die *
      et in nómine tuo confitébimur in sǽculum.

Glória Patri et Fílio *
    et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
    et in sǽcula sæculórum. Amen.

Ant. 1 Bráchium eórum non salvábit eos, sed déxtera tua et illuminátio vultus tui.

Ant. 2 Non avértet Dóminus fáciem suam a vobis, si revérsi fuéritis ad eum.

II

10 Nunc autem reppulísti et confudísti nos *
       et non egrediéris, Deus, cum virtútibus nostris.

11 Convertísti nos retrórsum coram inimícis nostris, *
       et, qui odérunt nos, diripuérunt sibi.

12 Dedísti nos tamquam oves ad vescéndum *
       et in géntibus dispersísti nos. –

13 Vendidísti pópulum tuum sine lucro, *
       nec dítior factus es in commutatióne eórum.

14 Posuísti nos oppróbrium vicínis nostris, *
       subsannatiónem et derísum his, qui sunt in circúitu nostro.

15 Posuísti nos similitúdinem in géntibus, *
       commotiónem cápitis in pópulis. –

16 Tota die verecúndia mea contra me est, *
       et confúsio faciéi meæ coopéruit me

17 a voce exprobrántis et obloquéntis, *
       a fácie inimíci et ultóris.

Glória Patri et Fílio *
    et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
    et in sǽcula sæculórum. Amen.

Ant. 2 Non avértet Dóminus fáciem suam a vobis, si revérsi fuéritis ad eum.

Ant. 3 Exsúrge, Dómine, et ne repéllas in finem.

III

18 Hæc ómnia venérunt super nos, nec oblíti sumus te; *
       et iníque non égimus in testaméntum tuum.

19 Et non recéssit retro cor nostrum, *
       nec declinavérunt gressus nostri a via tua;

20 sed humiliásti nos in loco vúlpium *
       et operuísti nos umbra mortis. –

21 Si oblíti fuérimus nomen Dei nostri *
       et si expandérimus manus nostras ad deum aliénum,

22 nonne Deus requíret ista? *
       Ipse enim novit abscóndita cordis.

23 Quóniam propter te mortificámur tota die, *
       æstimáti sumus sicut oves occisiónis. –

24 Evígila, quare obdórmis, Dómine? *
       Exsúrge et ne repéllas in finem.

25 Quare fáciem tuam avértis, *
       oblivísceris inópiæ nostræ et tribulatiónis nostræ?

26 Quóniam humiliáta est in púlvere ánima nostra, *
       conglutinátus est in terra venter noster.

27 Exsúrge, Dómine, ádiuva nos *
       et rédime nos propter misericórdiam tuam.

Glória Patri et Fílio *
    et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
    et in sǽcula sæculórum. Amen.

Ant. 3 Exsúrge, Dómine, et ne repéllas in finem.

V. Fáciem tuam illúmina super servum tuum, Dómine.
R. Et doce me iustificatiónes tuas.

LECTIO PRIOR

De libro Zacharíæ prophétæ

8, 1-17. 20-23
Promissiones salutis in Sion

     Factum est verbum Dómini exercítuum dicens: «Hæc dicit Dóminus exercítuum: Zelátus sum Sion zelo magno et ardóre magno zelátus sum eam.
     Hæc dicit Dóminus: Revérsus sum ad Sion et habitábo in médio Ierúsalem; et vocábitur Ierúsalem cívitas Veritátis, et mons Dómini exercítuum mons Sanctitátis.
     Hæc dicit Dóminus exercítuum: Adhuc sedébunt senes et anus in platéis Ierúsalem et unusquísque cum báculo suo in manu sua præ multitúdine diérum; et platéæ civitátis complebúntur púeris et puéllis ludéntibus in platéis eius.
     Hæc dicit Dóminus exercítuum: Si vidébitur diffícile in óculis reliquiárum pópuli huius in diébus illis, numquid étiam in óculis meis diffícile erit?, dicit Dóminus exercítuum.
     Hæc dicit Dóminus exercítuum: Ecce ego salvábo pópulum meum de terra oriéntis et de terra occásus solis: et addúcam eos, et habitábunt in médio Ierúsalem; et erunt mihi in pópulum, et ego ero eis in Deum in veritáte et iustítia.
     Hæc dicit Dóminus exercítuum: Conforténtur manus vestræ, qui audítis in his diébus sermónes istos per os prophetárum in die, qua fundáta est domus Dómini exercítuum, ut templum ædificarétur. Síquidem ante dies istos merces hóminis non erat, nec merces iuménti erat, neque introeúnti neque exeúnti erat pax præ tribulatióne; et dimísi omnes hómines, unumquémque contra próximum suum. Nunc autem non iuxta dies prióres ego sum relíquiis pópuli huius, dicit Dóminus exercítuum; sed semen pacis erit: vínea dabit fructum suum, et terra dabit provéntum suum, et possidére fáciam relíquias pópuli huius univérsa hæc.
     Et erit: sicut erátis maledíctio in géntibus, domus Iudæ et domus Israel, sic salvábo vos, et éritis benedíctio. Nolíte timére; conforténtur manus vestræ. Quia hæc dicit Dóminus exercítuum: Sicut cogitávi, ut afflígerem vos, cum ad iracúndiam provocássent patres vestri me, dicit Dóminus exercítuum, et non sum misértus, sic convérsus cogitávi in diébus istis, ut benefáciam Ierúsalem et dómui Iudæ; nolíte timére.
     Hæc sunt ergo, quæ faciétis: Loquímini veritátem unusquísque cum próximo suo et iudícium pacis iudicáte in portis vestris et unusquísque malum contra amícum suum ne cogitétis in córdibus vestris et iuraméntum mendax ne diligátis: ómnia enim hæc sunt quæ odi», dicit Dóminus.
     «Hæc dicit Dóminus exercítuum: Adhuc vénient pópuli et habitatóres civitátum magnárum, et ibunt habitatóres uníus ad álteram dicéntes: “Eámus, ut deprecémur fáciem Dómini et quærámus Dóminum exercítuum; vadam étiam ego”. Et vénient pópuli multi et gentes robústæ ad quæréndum Dóminum exercítuum in Ierúsalem et deprecándam fáciem Dómini.
     Hæc dicit Dóminus exercítuum: In diébus illis apprehéndent decem hómines ex ómnibus linguis géntium, apprehéndent fímbriam viri Iudǽi dicéntes: “Ibimus vobíscum; audívimus enim quóniam Deus vobíscum est”».

RESPONSORIUM

Zac 8, 7. 9a; Act 3, 25a

R. Hæc dicit Dóminus: Ecce ego salvábo pópulum meum de terra oriéntis et de terra occásus solis. * Conforténtur manus vestræ, qui audítis in his diébus sermónes istos per os prophetárum.
V. Vos estis fílii prophetárum et testaménti, quod dispósuit Deus ad patres vestros. * Conforténtur manus vestræ, qui audítis in his diébus sermónes istos per os prophetárum.

LECTIO ALTERA

De la Vie de la bienheureuse Marie Poussepin

(B. Préteseille, Marie Poussepin ou l’exercice de la charité, Chambray-lès-Tours 1989, pp. 229-230)

Prudence et foi qui agissent par la charité

     Son portrait révélait déjà son merveilleux équilibre. On l’a constaté dans la surprenante facilitéavec laquelle elle réussissait à mener de front des tâches diverses, sans que les unes nuisent aux autres. De 1675 à 1691, elle fut tout aussi attentive à ses responsabilités dans la confrérie de charité qu’à la direction du foyer familial et au succès des transformations de son entreprise, sans aucune dispersion. On le voit aussi dans la multiplicitédes fonctions qu’elle devait assurer dans la marche de sa communauté à Sainville. En tout, chez elle, le bon sens prédomine: son esprit d’initiative ne dépasse jamais les limites du possibile. Elle ne rêve pas de solutions idéales; avec un sens aigu des réalités concrètes, elle s’en tient aux décisions qui seront efficaces. Ses acquisitions et constructions à Sainville le montrent. Elle a fait ce qu’il fallait et qui était nécessaire, mais rien au-delà : “Ni trop ni trop peu”, c’est sa formule. On retrouve cette profonde sagesse dans la discrétion spirituelle de ses Règlements et des Règles générales. Toujours la mesure équilibrée des prescriptions qui, sans rien rabattre de la perfection évangélique, savent ce qu’il en est de la fragilité humaine. Nul doute que tout cela se retrouve dans l’éminente prudence morale et surnaturelle qui a étéun de ses traits les plus marquants.
     Ce sont toutes ces riches qualités humaines qui ont étésaisies par la grâce de Dieu. En tout premier lieu, Marie Poussepin a étéune âme de foi. De son baptême à sa mort, il y a eu une croissance homogène et continue de la vie chrétienne, sans crise, et une foi vécue en toute circonstance. Tout chez elle a étévu et voulu à la lumière de la foi. Au départ sans doute, ce fut sans mérite. Son enfance et sa jeunesse ont baignédans l’ambiance chrétienne du foyer familial; son père, bon chrétien, marguillier dévouéde sa paroisse; sa mère, pleine de piétépour le Saint-Sacrement et la Sainte Vierge, toute donnée aux pauvres de la confrérie de la charité. Et puis il y a eu l’influence de son saint homme de curé, monsieur Legou, zéléet charitable. Marie Poussepin s’est laissée façonner par ce milieu favorable et elle y a correspondu. Ses très nombreux marrainages indiquent bien qu’on la regardait alors à Dourdan comme une jeune fille pieuse et édifiante.
     Mais vite, sa vie de foi a grandi par les oeuvres de la charité. C’est le mot de saint Paul: “la foi qui agit par la charité”, et ce sera le résuméde toute sa vie. Il faut certainement rattacher ses progrès dans une vie de foi personnelle à son entrée dans la confrérie de charité avec l’expérience du dévouement répétéaux malades pauvres. Selon l’esprit de saint Vincent de Paul, tout devait y être accompli pour l’amour de Jésus-Christ, le “Seigneur de la charité”, la charitéen exercice d’abord. Le même saint se plaisait à dire: “Aimons Dieu, mais que ce soit aux dépens de nos bras et à la sueur de nos visages”. Ce fut l’école de saintetéde Marie Poussepin. Elle s’y donna si pleinement que vite elle reç ut des grandes responsabilités dans la confrérie et qu’en 1691, quittant son commerce, elle s’y consacra totalement. Et c’est alors que le Tiers-Ordre dominicain est venu la fortifier dans cette voie. Les oeuvres de miséricorde y sont une obligation et, comme on l’a écrit, “ce qui attire chez les Prêcheurs, c’est qu’on s’y destine à sauver les autres en même temps que soi-même; la charité ardente et active, imaginée dans la personne de Jésus, fait l’unitéde la vocation des frères”. L’esprit du Tiers-Ordre est le même et on comprend pourquoi Marie Poussepin y a été attachée.

RESPONSORIUM

Io 14, 23

R. Si quis díligit me, sermónem meum servábit. * Et Pater meus díliget eum, et ad eum veniémus.
V. Et mansiónem apud eum faciémus. * Et Pater meus díliget eum, et ad eum veniémus.

ORATIO

Orémus:
Deus, Pater misericordiárum, qui beátam Maríam caritátis ardóre et assídua operositáte próvide decorásti, eius intercessióne nobis concéde, ut tuæ veritátis testes effécti, Christo in frátribus servíre valeámus. Qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti, Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.

    Deinde, saltem in celebratione communi, additur acclamatio:

Benedicámus Dómino.
R. Deo grátias.

    Si Officium lectionis dicitur immediate ante aliam Horam, tunc initio prædicti Officii præponi potest hymnus huic Horæ congruus; in fine vero omittuntur oratio et acclamatio Benedicámus Dómino., atque initio sequentis Horæ omittitur versus introductorius cum Glória Patri.

Breviarium Romanum

textus in versione electronica © 2000-2023 Ing. Karel Mracek Dr.h.c. (fr. Pavel, diaconus, CZ)