Do | II | III | IV | V | VI | Sa |
---|---|---|---|---|---|---|
1 | ||||||
2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
30 |
TEMPUS PASCHALE, hebd. III
S. Petri Chanell, presbyteri et martyris, memoria ad libitum
Pro O.P.: S. Ludovici Mariæ Grignion de Montfort, presbyteri, sodalis ordinis, memoria
Communia non applicare
horas componere
ordinarium
officum defunctorum
dedicationis ecclesiæ
BREVIARIUM ROMANUM
V. Deus, in adiutórium meum inténde.
R.
Dómine, ad adiuvándum me festína.
Glória Patri et Fílio et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper
et in sǽcula sæculórum. Amen. Allelúia.
HYMNUS
Christe, pastórum caput atque princeps,
géstiens huius celebráre festum,
débitas sacro pia turba psallit
cármine laudes,
Hunc tibi eléctum fáciens minístrum
ac sacerdótem sócians, dedísti
dux ut astáret pópulo fidélis
ac bonus altor.
Hic gregis ductor fuit atque forma,
lux erat cæco, mísero levámen,
próvidus cunctis pater omnibúsque
ómnia factus.
Christe, qui sanctis méritam corónam
reddis in cælis, dócili magístrum
fac sequi vita, similíque tandem
fine potíri.
Æqua laus summum célebret Paréntem
teque, Salvátor, pie rex, per ævum;
Spíritus Sancti résonet per omnem
glória mundum. Amen.
PSALMODIA
Ant. 1 Laborávi clamans, dum spero in Deum meum. Allelúia.
Dederunt ei vinum bibere cum felle mixtum. (Mt 27, 34)
I
2 Salvum me fac, Deus, *
quóniam venérunt aquæ usque ad guttur meum.
3 Infíxus sum in limo profúndi, et non est substántia; *
veni in profúnda aquárum, et fluctus demérsit me.
4 Laborávi clamans, raucæ factæ sunt fauces meæ; *
defecérunt óculi mei, dum spero in Deum meum.
5 Multiplicáti sunt super capíllos cápitis mei, *
qui odérunt me gratis.
Confortáti sunt, qui persecúti sunt me inimíci mei mendáces; *
quæ non rápui, tunc exsolvébam. –
6 Deus, tu scis insipiéntiam meam, *
et delícta mea a te non sunt abscóndita.
7 Non erubéscant in me, qui exspéctant te, *
Dómine, Dómine virtútum.
Non confundántur super me, *
qui quærunt te, Deus Israel. –
8 Quóniam propter te sustínui oppróbrium, *
opéruit confúsio fáciem meam;
9 extráneus factus sum frátribus meis *
et peregrínus fíliis matris meæ. –
10 Quóniam zelus domus tuæ comédit me, *
et oppróbria exprobrántium tibi cecidérunt super me.
11 Et flevi in ieiúnio ánimam meam, *
et factum est in oppróbrium mihi. –
12 Et pósui vestiméntum meum cilícium, *
et factus sum illis in parábolam.
13 Advérsum me loquebántur, qui sedébant in porta, *
et in me canébant, qui bibébant vinum.
Glória Patri et Fílio *
et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
et in sǽcula sæculórum. Amen.
Ant. 1 Laborávi clamans, dum spero in Deum meum. Allelúia.
Ant. 2 Dedérunt in escam meam fel, et in siti mea potavérunt me acéto. Allelúia.
14 Ego vero oratiónem meam ad te, Dómine! *
in témpore benepláciti, Deus.
In multitúdine misericórdiæ tuæ exáudi me, *
in veritáte salútis tuæ.
15 Eripe me de luto, ut non infígar, †
erípiar ab iis, qui odérunt me, *
et de profúndis aquárum.
16 Non me demérgat fluctus aquárum, †
neque absórbeat me profúndum, *
neque úrgeat super me púteus os suum. –
17 Exáudi me, Dómine, quóniam benígna est misericórdia tua; *
secúndum multitúdinem miseratiónum tuárum réspice in me.
18 Et ne avértas fáciem tuam a púero tuo; *
quóniam tríbulor, velóciter exáudi me. –
19 Accéde ad ánimam meam, víndica eam, *
propter inimícos meos rédime me.
20 Tu scis oppróbrium meum *
et confusiónem meam et reveréntiam meam. –
In conspéctu tuo sunt omnes, qui tríbulant me; *
21 oppróbrium contrívit cor meum, et elángui.
Et sustínui, qui simul contristarétur, et non fuit, *
et qui consolarétur, et non invéni.
22 Et dedérunt in escam meam fel, *
et in siti mea potavérunt me acéto.
Glória Patri et Fílio *
et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
et in sǽcula sæculórum. Amen.
Ant. 2 Dedérunt in escam meam fel, et in siti mea potavérunt me acéto. Allelúia.
Ant. 3 Quǽrite Dóminum, et vivet ánima vestra. Allelúia.
30 Ego autem sum pauper et dolens; *
salus tua, Deus, súscipit me.
31 Laudábo nomen Dei cum cántico *
et magnificábo eum in laude.
32 Et placébit Dómino super taurum, *
super vítulum córnua producéntem et úngulas. –
33 Vídeant húmiles et læténtur; *
quǽrite Deum, et vivet cor vestrum,
34 quóniam exaudívit páuperes Dóminus *
et vinctos suos non despéxit.
35 Laudent illum cæli et terra, *
mária et ómnia reptília in eis.
36 Quóniam Deus salvam fáciet Sion †
et ædificábit civitátes Iudæ; *
et inhabitábunt ibi et possidébunt eam.
37 Et semen servórum eius hereditábunt eam *
et, qui díligunt nomen eius, habitábunt in ea.
Glória Patri et Fílio *
et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
et in sǽcula sæculórum. Amen.
Ant. 3 Quǽrite Dóminum, et vivet ánima vestra. Allelúia.
V.
In resurrectióne tua, Christe, allelúia.
R.
Cæli et terra læténtur, allelúia.
LECTIO PRIOR
De libro Apocalýpsis
Ego Ioánnes vidi álium ángelum fortem descendéntem de cælo amíctum nube, et iris super caput, et fácies eius erat
ut sol, et pedes eius tamquam colúmnæ ignis, et habébat in manu sua libéllum apértum. Et pósuit pedem suum déxterum
supra mare, sinístrum autem super terram, et clamávit voce magna, quemádmodum cum leo rugit. Et cum clamásset,
locúta sunt septem tonítrua voces suas. Et cum locúta fuíssent septem tonítrua, scriptúrus eram; et audívi vocem
de cælo dicéntem: «Signa, quæ locúta sunt septem tonítrua, et noli ea scríbere».
Et ángelus, quem vidi stantem supra mare et supra terram, levávit manum suam déxteram ad cælum et iurávit per
Vivéntem in sǽcula sæculórum, qui creávit cælum et ea, quæ in illo sunt, et terram et ea, quæ in ea sunt, et mare
et ea, quæ in eo sunt: «Tempus ámplius non erit!, sed in diébus vocis séptimi ángeli, cum cœperit tuba cánere,
et consummátum est mystérium Dei, sicut evangelizávit servis suis prophétis».
Et vox, quam audívi de cælo, íterum loquéntem mecum et dicéntem: «Vade, áccipe librum apértum de manu ángeli stantis
supra mare et supra terram». Et ábii ad ángelum dicens ei, ut daret mihi libéllum. Et dicit mihi: «Accipe et dévora
illum; et fáciet amaricáre ventrem tuum, sed in ore tuo erit dulcis tamquam mel». Et accépi libéllum de manu ángeli
et devorávi eum, et erat in ore meo tamquam mel dulcis; et cum devorássem eum, amaricátus est venter meus. Et dicunt
mihi: «Opórtet te íterum prophetáre super pópulis et géntibus et linguis et régibus multis».
RESPONSORIUM
LECTIO ALTERA
Ex Tractátu «De vera devotióne erga beátam Vírginem» sancti Ludovíci M. Grignion de Montfort presbýteri
Cum summa nostræ perfectiónis in eo consístat, ut Iesu Christo confórmes, eídem coniúncti atque consecráti efficiámur, máxima haud dubitánter
devótio ea est quæ magis perfécte Iesu Christo nos confórmes reddit atque ei iungit ac cónsecrat. Cum vero María inter omnes creatúras sit
Fílio suo pleníssime confórmis, idcírco præ céteris devotiónibus, illa quæ máxime cónsecrat atque confórmem reddit ánimam quandam Dómino nostro
devótio est erga Sanctíssimam Vírginem Matrem eius; et quo magis ánima Maríæ consecráta, eo magis éadem Iesu Christo consecráta erit.
Perfécta ergo Iesu Christo consecrátio nihil áliud est quam summa et plena Sanctíssimæ Vírgini sui ipsíus consecrátio, et hæc est devótio quam dóceo.
Hæc autem devotiónis forma óptime vocári potest perfécta renovátio votórum vel promissiónum sancti Baptísmatis. In ea étenim christifidélis
totum Beatíssimæ Vírgini se donat, ita ut per Maríam totus Christi sit.
Ex hoc effícitur ut simul quis Beatíssimæ Vírgini se cónsecret et Iesu Christo; Vírgini autem Maríæ, cum aptíssima via sit quam Iesus ipse elégit
ad uniónem nobíscum ineúndam et ad nos sibi uniéndos; Dómino vero Iesu cum noster finis últimus sit, cui totum id quod sumus debémus, quia Redémptor et Deus noster est.
Insuper considerándum est quod omnis homo, cum baptizátur, ore próprio vel patríni et matrínæ sollémniter Sátanæ abrenúntiat eiúsque
tentatiónibus et opéribus, et Iesum Christum Magístrum suum et summum Dóminum éligit, illi parens sicut servus ex amóre. Hoc autem revéra
fit et in hac devotióne: christiánus abrenúntiat dæmónio, mundo, peccáto et semetípsi, atque totus Iesu Christo se donat per manus Maríæ.
In Baptísmate quisquis, saltem explícite, non sese dat Iesu Christo per manus Maríæ neque Dómino méritum suórum bonórum óperum dat. étiam
post Baptísma christiánus omníno liber est applicándi huiuscémodi méritum aliísve vel pro se retinéndi. In hac vero devotióne explícite
christifidélis sese dat Dómino nostro per manus Maríæ atque ipsi ex toto cónsecrat própriæ actuositátis virtútem.
RESPONSORIUM
Vel:
Message de saint Louis-Marie de Montfort
Il y a une si grande liaison d’amitié entre la Sagesse éternelle et
l’homme, qu’elle est incompréhensible. La Sagesse est pour l’homme,
et l’homme est pour la Sagesse (...): c’est un trésor infini pour les hommes,
et non pour les anges ou pour les autres créatures.
Cette amitié de la Sagesse pour l’homme vient de ce qu’il est, dans sa
création, l’abrégé de ses merveilles, son petit et son grand monde, son
image vivante et son lieutenant sur la terre. Et depuis que, par l’excès de
l’amour qu’elle lui portait, elle s’est rendue semblable à lui en se faisant
homme, et s’est livrée à la mort pour le sauver, elle l’aime comme son
frère, son ami, son disciple, son élève, le prix de son sang et le cohéritier
de son royaume, en sorte qu’on lui fait une violence infinie lorsqu’on
refuse ou on lui arrache le coeur d’un homme.
Cette beauté éternelle et souverainement aimable a tant de désir de
l’amitié des hommes, qu’elle a fait un livre exprès pour la gagner, en lui
découvrant ses excellences et les désirs qu’elle a de lui. Ce livre est comme
une lettre d’une amante à son amant, pour gagner son affection. Les
désirs qu’elle y témoigne du coeur de l’homme sont si empressés, les
recherches qu’elle y fait de son amitié sont si tendres, les appels et les
voeux y sont si amoureux, qu’à l’entendre parler vous diriez qu’elle n’est
pas la Souveraine du ciel et de la terre et qu’elle a besoin de l’homme pour
être heureuse.
Enfin la Sagesse éternelle, pour s’approcher de plus près des hommes
et leur témoigner plus sensiblement son amour, est allée jusqu’à se faire
homme, jusqu’à devenir enfant, jusqu’à devenir pauvre et jusqu’à mourir
pour eux sur la croix.
Combien de fois s’est-elle écriée, lorsqu’elle vivait sur la terre: “Venez
à moi, venez tous à moi; c’est moi, ne craignez rien; pourquoi craignezvous?
Je suis semblable à vous; je vous aime. Est-ce parce que vous êtes
pécheurs? Eh! c’est eux que je cherche; je suis l’amie des pécheurs. Estce
parce que vous êtes égarés du bercail par votre faute? Eh! je suis le
Bon Pasteur. Est-ce parce que vous êtes chargés de péchés, couverts
d’ordures, accablés de tristesse? Eh! c’est justement pourquoi vous devez
venir à moi; car je vous déchargerai, je vous purifierai, je vous
consolerai”.
Voulant d’un côté montrer son amour pour l’homme jusqu’à mourir
en sa place afin de le sauver, et ne pouvant de l’autre se résoudre à quitter
l’homme, elle trouve un secret admirable pour mourir et pour vivre tout à
la fois, et demeurer avec l’homme jusqu’à la fin des siècles: c’est l’invention
amoureuse de l’Eucharistie; et pour venir à bout de contenter son
amour en ce mystère, elle ne fait point difficulté de changer et renverser
toute la nature.
[Enfin le temps marquépour la rédemption des hommes étant arrivé,
la Sagesse éternelle se fit elle même une maison, une demeure digne
d’elle... Elle créa et forma Marie, dans le sein de sainte Anne, avec plus
de plaisir qu’elle n’avait pris en créant l’univers. Il est impossible d’exprimer
d’un côté les ineffables communications de la trè s sainte Trinité à
cette belle créature, et, de l’autre, la fidélité avec laquelle elle correspondit
aux grâces de son Créateur.
Le torrent impétueux de la bonté infinie de Dieu, arrêté violemment
par les péchés des hommes depuis le commencement du monde, se décharge avec impétuosité et en plénitude dans le cœur de Marie. La Sagesse
éternelle lui donne toutes les grâces qu’Adam et ses descendants,
s’ils étaient demeurés dans la justice originelle, auraient reçues de sa
libéralité. Enfin toute la plénitude de la divinité, dit un saint, se répand
en Marie autant qu’une pure créature en est capable. O Marie, ô chefd’œuvre
du Très-Haut, ô miracle de la Sagesse éternelle, ô prodige de la
Toute-Puissance, ô abîme de la grâce, il n’y a, je l’avoue avec tous les
saints, il n’y a que celui qui vous a créée qui connaisse la hauteur, l’étendue
et la profondeur des grâces qu’il vous a faites.]
RESPONSORIUM
ORATIO
Orémus:
Ætérnæ Deus sapiéntiæ, qui sanctum Ludovícum Maríam presbýterum plenæ Christo, Fílio tuo, deditióni per eius beátæ Matris manus exímium testem et magístrum effecísti,
concéde nobis, ut eándem spiritálem viam sectántes, regnum tuum in mundum exténdere valeámus. Per Dóminum nostrum Iesum Christum, Fílium tuum, qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti, Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.
Deinde, saltem in celebratione communi, additur acclamatio:
Benedicámus Dómino.
R. Deo grátias.
Si Officium lectionis dicitur immediate ante aliam Horam, tunc initio prædicti Officii præponi potest hymnus huic Horæ congruus; in fine vero omittuntur oratio et acclamatio Benedicámus Dómino., atque initio sequentis Horæ omittitur versus introductorius cum Glória Patri.
Breviarium Romanum
textus in versione electronica © 2000-2023 Ing. Karel Mracek Dr.h.c. (fr. Pavel, diaconus, CZ)