lat

BREVIARIUM ROMANUM

2 augustus 2023
Pro O.P.: B. Ioanne, matris S. P. Dominici, memoria ad libitum


Iordanus de Saxonia in Libello appellat Felicem patrem et Ioannam matrem sancti Dominici. Tres habuit filios, quorum primum ex priore coniugio, ut fertur. Mulier fuit — teste Roderico Cerratensi — « fide plena » atque « honesta, pudica et prudens, miseris et afilictis valde compatiens, et inter omnes mulieres terrse illius bonæ famæ prærogativa refulgens». Mortua est ineunte sǽculo XIII. Calarogæ sepulta, deinde in Ecclésia Petři de Gumiel d´lzan ac postea Rupefideli [Peňafiel], nunc Calarogæ [Calaruega] in provincia Burgos requiescit. Leo XII die 1 octobris 1828 illius cultum confirmavit.

AD OFFICIUM LECTIONIS

V. Deus, in adiutórium meum inténde.
R. Dómine, ad adiuvándum me festína.

Glória Patri et Fílio et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper
et in sǽcula sæculórum. Amen. Allelúia.

HYMNUS

Hæc fémina laudábilis
et honoráta méritis,
ut sanctis pollet móribus,
triúmphat sic cum ángelis.

Ex corde devotíssimo
orans Deum cum lácrimis,
vigíliis, ieiúniis
hærébat hæc assíduis.

Contémnens mundi glóriam
ac mente semper íntegra,
perféctam post iustítiam
migrávit super sídera.

Quæ sanctitátis áctibus
sua ditávit límina,
lætátur nunc perpétuis
cæléstis ædis prǽmiis.

Laus uni ac trino Dómino,
qui nos eius precátibus,
perácto vitæ término,
coniúngat cæli cívibus. Amen.

PSALMODIA

Ant. 1 Díligam te, Dómine, virtus mea.

Psalmus 17 (18), 2-30
Gratiarum actio pro salute et victoria

In illa hora factus est terræmotus magnus. (Ap 11, 13)

I

2 Díligam te, Dómine, fortitúdo mea. *
3     Dómine, firmaméntum meum et refúgium meum et liberátor meus;
   Deus meus, adiútor meus, et sperábo in eum; *
      protéctor meus et cornu salútis meæ et suscéptor meus.

4 Laudábilem invocábo Dóminum, *
      et ab inimícis meis salvus ero. –

5 Circumdedérunt me fluctus mortis, *
      et torréntes Bélial conturbavérunt me;

6 funes inférni circumdedérunt me, *
      præoccupavérunt me láquei mortis.

7 In tribulatióne mea invocávi Dóminum, *
      et ad Deum meum clamávi;
   exaudívit de templo suo vocem meam, *
      et clamor meus in conspéctu eius introívit in aures eius.

Glória Patri et Fílio *
    et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
    et in sǽcula sæculórum. Amen.

Ant. 1 Díligam te, Dómine, virtus mea.

Ant. 2 Salvum me fecit Dóminus, quóniam vóluit me.

II

8 Commóta est et contrémuit terra; †
      fundaménta móntium concússa sunt et commóta sunt, *
      quóniam irátus est.

9 Ascéndit fumus de náribus eius, †
      et ignis de ore eius dévorans; *
      carbónes succénsi processérunt ab eo.

10 Inclinávit cælos et descéndit, *
      et calígo sub pédibus eius. –

11 Et ascéndit super cherub et volávit, *
      ferebátur super pennas ventórum.

12 Et pósuit ténebras latíbulum suum, †
      in circúitu eius tabernáculum eius, *
      tenebrósa aqua, nubes áeris.

13 Præ fulgóre in conspéctu eius nubes transiérunt, *
      grando et carbónes ignis. –

14 Et intónuit de cælo Dóminus, †
      et Altíssimus dedit vocem suam: *
      grando et carbónes ignis.

15 Et misit sagíttas suas et dissipávit eos, *
      fúlgura iecit et conturbávit eos.

16 Et apparuérunt fontes aquárum, *
      et reveláta sunt fundaménta orbis terrárum
    ab increpatióne tua, Dómine, *
      ab inspiratióne spíritus iræ tuæ. –

17 Misit de summo et accépit me *
      et assúmpsit me de aquis multis;

18 erípuit me de inimícis meis fortíssimis †
      et ab his, qui odérunt me, *
      quóniam confortáti sunt super me.

19 Oppugnavérunt me in die afflictiónis meæ, *
      et factus est Dóminus fulciméntum meum;

20 et edúxit me in latitúdinem, *
      salvum me fecit, quóniam vóluit me.

Glória Patri et Fílio *
    et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
    et in sǽcula sæculórum. Amen.

Ant. 2 Salvum me fecit Dóminus, quóniam vóluit me.

Ant. 3 Tu, Dómine, accénde lucérnam meam; illuminábis ténebras meas.

III

21 Et retríbuet mihi Dóminus secúndum iustítiam meam *
      et secúndum puritátem mánuum meárum reddet mihi,

22 quia custodívi vias Dómini, *
      nec ímpie recéssi a Deo meo.

23 Quóniam ómnia iudícia eius in conspéctu meo, *
      et iustítias eius non réppuli a me;

24 et fui immaculátus cum eo *
      et observávi me ab iniquitáte.

25 Et retríbuit mihi Dóminus secúndum iustítiam meam *
      et secúndum puritátem mánuum meárum in conspéctu oculórum eius. –

26 Cum sancto sanctus eris *
      et cum viro innocénte ínnocens eris

27 et cum elécto eléctus eris *
      et cum pervérso cállidus eris.

28 Quóniam tu pópulum húmilem salvum fácies *
      et óculos superbórum humiliábis.

29 Quóniam tu accéndis lucérnam meam, Dómine; *
      Deus meus illúminat ténebras meas.

30 Quóniam in te aggrédiar hóstium turmas *
      et in Deo meo transíliam murum.

Glória Patri et Fílio *
    et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
    et in sǽcula sæculórum. Amen.

Ant. 3 Tu, Dómine, accénde lucérnam meam; illuminábis ténebras meas.

V. Omnes mirabántur in verbis grátiæ.
R. Quæ procedébant de ore ipsíus.

LECTIO PRIOR

De Epístola secúnda ad Corínthios

10, 1 – 11, 6
Apologia Apostoli

     Fratres: Ipse ego Paulus óbsecro vos per mansuetúdinem et modéstiam Christi, qui in fácie quidem húmilis inter vos, absens autem confído in vobis; rogo autem, ne præsens áudeam per eam confidéntiam, quæ exístimo audére in quosdam, qui arbitrántur nos tamquam secúndum carnem ambulémus. In carne enim ambulántes, non secúndum carnem militámus — nam arma milítiæ nostræ non carnália sed poténtia Deo ad destructiónem munitiónum — consília destruéntes et omnem altitúdinem extolléntem se advérsus sciéntiam Dei, et in captivitátem redigéntes omnem intelléctum in obséquium Christi, et in promptu habéntes ulcísci omnem inobœdiéntiam, cum impléta fúerit vestra obœdiéntia.
     Quæ secúndum fáciem sunt, vidéte. Si quis confídit sibi Christi se esse, hoc cógitet íterum apud se, quia sicut ipse Christi est, ita et nos. Nam et si ámplius áliquid gloriátus fúero de potestáte nostra, quam dedit Dóminus in ædificatiónem et non in destructiónem vestram, ne erubéscam, ut non exístimer tamquam terrére vos per epístulas; quóniam quidem «Epístulæ — ínquiunt — graves sunt et fortes, præséntia autem córporis infírma et sermo contemptíbilis». Hoc cógitet, qui eiúsmodi est, quia quales sumus verbo per epístulas abséntes, tales et præséntes in facto.
     Non enim audémus insérere aut comparáre nos quibúsdam, qui seípsos comméndant, sed ipsi se in semetípsis metiéntes, et comparántes semetípsos sibi, non intéllegunt. Nos autem non ultra mensúram gloriábimur, sed secúndum mensúram régulæ, quam impertítus est nobis Deus, mensúram pertingéndi usque ad vos. Non enim quasi non pertingéntes ad vos superexténdimus nosmetípsos, usque ad vos enim pervénimus in evangélio Christi; non ultra mensúram gloriántes in aliénis labóribus, spem autem habéntes, crescénte fide vestra, in vobis magnificári secúndum régulam nostram in abundántiam, ad evangelizándum in iis, quæ ultra vos sunt, et non in aliéna régula gloriári in his, quæ præparáta sunt.
     Qui autem gloriátur, in Dómino gloriétur; non enim qui seípsum comméndat, ille probátus est, sed quem Dóminus comméndat.
     Utinam sustinerétis módicum quid insipiéntiæ meæ; sed et supportáte me! Æmulor enim vos Dei æmulatióne; despóndi enim vos uni viro vírginem castam exhibére Christo. Tímeo autem, ne, sicut serpens Evam sedúxit astútia sua, ita corrumpántur sensus vestri a simplicitáte et castitáte, quæ est in Christum. Nam si is, qui venit, álium Christum prǽdicat, quem non prædicávimus, aut álium Spíritum accípitis, quem non accepístis, aut áliud evangélium, quod non recepístis, recte paterémini. Exístimo enim nihil me minus fecísse magnis apóstolis; nam etsi imperítus sermóne, sed non sciéntia, in omni autem manifestántes in ómnibus ad vos.

RESPONSORIUM

2 Cor 10, 3-4a; Eph 6, 16a. 17b

R. In carne ambulántes, non secúndum carnem militámus. * Nam arma milítiæ nostræ non carnália sunt.
V. Suméntes scutum fídei et gládium Spíritus, quod est verbum Dei. * Nam arma milítiæ nostræ non carnália sunt.

LECTIO ALTERA

E Chrónica Sanctórum Roderíci Cerraténsis

(V. Diego Carro, Domingo de Guzman, Historia Documentada, Madrid, 1973, pp. 775-778)

Valde misericors erat

     Beátus Dómínicus, prædicatórum dux et pater ínclitus, qui, appropinquánte fine sǽculi, quasi novum sidus emicúerit, ex Hispánia, ex Regno Castéllæ, ex villa quæ dícitur Calaróga, Oxoménsis diœcésis, oriúndus fuit. Decébat sane ut extrémis tempóribus ab extrémis terræ fínibus, occidénte sǽculi luce, lucem Deus prodúceret ab occásu, quæ totum mundum umbris involútum suis rádiis illustráret.
     Unde volens Deus, prǽscius futurórum, qualis et quantus hic beatíssimus futúrus esset ecclésiæ osténdere hoc quibúsdam revelatiónibus vóluit demonstráre. Huius étenim mater, priúsquam ipsum concíperet, vidit in somnis se cátulum gestántem in útero, ardéntem in ore fáculam baiulántem, qui egréssus ex útero totum mundum incéndere videbátur. Quo præfigurabátur ex ea prædicatórem exímium nascitúrum, qui fasce igníti elóquii, frigescéntem in mundo caritátem veheméntius inflammáret. Quod et rei póstmodum probávit evéntus. Fuit enim vitiórum mirábilis obiurgátor, oppugnátor hǽresum, fidélium diligentíssimus exhortátor.
     Fuit autem pater eius vir venerábilis et dives in próprio suo. Mater vero honésta, pudíca, prudens, míseris et afflíctis valde compátiens, et inter omnes mulíeres terræ illíus bonæ famæ prærogatíva refúlgens.
     Mater enim eius valde miséricors erat, nam quodam témpore fórsitan iam prædícto, videns afflictórum afflictiónes, multis datis de rébus suis, dólium quoddam illo loco notíssimum, quod habébat plenum vino, distríbuens paupéribus erogávit. Redeúnti ígitur viro et Calarógam appropinquánti exiérunt óbviam vicíni sui, ex quibus quidam suasérunt ei de vino paupéribus erogáto.
     Véniens ígitur domum dixit uxóri suæ, vicínis præséntibus, ut de vino prædícti dólii eis fáceret ministrári. At illa, timens confusiónem non módicam, intrávit íllico cellárium ubi erat dólium prædíctum, et flexis génibus rogávit Dóminum dicens: « Dómine lesu Christe, etsi non digna exaudíri propter mérita mea, exáudi me propter fámulum tuum, fílium meum, quem tuis obséquiis mancipávi». Nóverat enim mater fílii sanctitátem, et surgens plena fide, statim fuit ad dólium et invénit eum óptimo vino plenum. Quæ grátias agens gratiárúm omnium largitóri, fecit de illo vino viro suo et áliis largíssime propinári. Et miráti sunt univérsi.

RESPONSORIUM


R. Frange esuriénti panem tuum, et egénos vagósque induc in domum tuam;* Tunc erúmpet quasi mane lumen tuum, et anteíbit fáciem tuam iustítia tua.
V. Cum víderis nudum óperi eum, et carnem tuam ne despéxeris. * Tunc erúmpet quasi mane lumen tuum, et anteíbit fáciem tuam iustítia tua.

Vel alia:

E Mýsticis quæstiónibus fratris Ioánnis Arintero presbýteri

(Cuestión II, Art. 1: ed. Fr. S.-M. Lozano, BAC 154, Madrid 1956, pp. 158-162)

Ad plenám sanctitatem Deus omnes vocat

     Longe absens a consílio excipiéndi vel excludéndi quémlibet, sicut odióse solent hómines ágere, divína Sapiéntia se omnibus præbet neminémque exclúdens omnes invítat. Magnos quidem et parvos vocat, doctos et indóctos, religiósos et láicos, iustos et peccatóres, dúmmodo ei ex ánimo se tradant atque ipsi diligénter ac docíliter obtemperántes illam sequántur, ab eiúsdem suavíssimo ducti spiritu. Omnibus sane sibi consentiéntibus cum univérsis infinitísque suis divítiis se tradet.
     Idcírco omnes plene confídere quidem póssumus, pro tanta liberalitáte, de divína bonitáte ac misericórdia si vere nosípsos abrenuntiántes toto ex corde ei confídimus eíque adhærémus fidénter. Cum autem ánima quædam, de se deque própria sciéntia, habilitáte et prudéntia diffídens, óculos constánter in Deum defíxos tenet in eius manus se tradens omniáque ab eo exspéctans, Deus illam non dimíttit ita ut plenam de eius possessiónem non hábeat, sibi ipsi assúmens munus illam dirigéndi ac gubernándi atque in omnibus ei providéndi.
     Ipsa divína Sapiéntia certióres nos revéra facit diligéntes se dilígere atque prius vel póstea se reveláre ómnibus illam cupiéntibus et ex toto corde quæréntibus, semper paráta illos táliter expléndi gloria ac divítiis necnon et iustítia ac felicitáte, ut, infántia spirituális vitæ relícta, vias mýsticæ prudéntiæ ingrediántur. Ipsa divína Sapiéntia vitam largítur, vires infúndit, affabíliter éxcipit, consolatiónem affert, dírigit ac benedictiónibus complet omnes qui illam vere exquírunt atque ipsi obtemperáre parátos se præbent.
     Nullus autem, quantumcúmque húmilis, despéctus vel vitiósus, rudis vel incúltus aut pauper sit, assérere póterit in rei veritáte se mínime invitátum esse ad istas íntimas communicatiónes divínas, quóniam Deus mínime tales acceptiónes pérpetrat. Ipse enim ad veram plenámque sanctitátem omnes indiscriminátim vocat: sanctitátem nimírum filiórum eius, qui illi símiles omníno esse debent; cum omnibus seípsum íntime et ex ánimo communicáre desiderat, et certe communicáret si illi consentírent neque impediméntis obstárent; in ómnibus delícias suas quærit inveníre illásque gustándas omnibus præbéret nisi sibi ipsi impediméntum præstárent illi resisténdo vel sanctitátem ipsam neglegéndo.
     Re quidem vera, omnes ad consolatiónes eius gustándas vocántur, per ascensiónem ad montem sanctum eius, atque ad lætándum in eius mýstica oratiónis domo; quippe possunt, si revéra id quærunt, ad pectus eius se refícere ibídem accédere divinísque munéribus cumulári ac ampléxibus mulcéri; omnes item peramánter invitántur in disciplínæ domum intráre ut veritátis et iustítiæ sitim exstínguant atque a Deo ipso erudiántur: quot enim divínæ grátiæ fidéles inveniúntur, hos Spiritus Sancti únctio docet ómnia.
     [Itaque pro ómnibus fidélibus et non pro alíquibus tantum Apóstolus Spíritum sapiéntice et revelatiónis petit, ut illuminátis óculis cordis Deum agnóscere possent atque scire quæ sit spes vocatiónis eius, et quæ divitice glórice hæreditátis eius in sanctis. Verum, idípsum possidére hunc peramántem Spíritum et ab ipso possidéri vitam constítuit mýsticam, seu veram supernaturálem contemplatiónem, quam revéra assequúntur quicúmque talem póssident iustítiæ sitim, quique haud quiéscunt donec ad arcánum illum bibant Flúvium aquæ vivæ procedéntem in ætérnum de sede Dei et Agni.
     Verúmtamen si prætiosíssimum hoc præ áliis donum mínime quandóque obtinétur, id ex eo évenit quod non illo fervóre et instántia pétitur quibus Apóstolus petébat; quod autem non tali modo petátur, hoc únice ex eo pendet quod non rite nóscitur nec débite existimátur. Sunt enim hæc mýstica et secretíssima Dei dona, quæ nemo novit, nisi qui áccipit, nisi qui desíderat, nec desíderat nisi quem ignis Spiritus Sancti inflámmat. Si scires donum Dei, tu fórsitan petísses ab eo, et dedísset tibi aquam vivam... saliéntem in vitam cetérnam. Omnibus probe dícitur: Gustáte et vidéte quóniam suávis est Dóminus.]

RESPONSORIUM

1 Petr 1, 15.2, 9; Ps 33, 9

R. Secúndum Deum, qui vocávit vos, sanctum, et ipsi sancti in omni conversatióne sitis: * Ut virtútes annuntiétis eius, qui de ténebris vos vocávit in admirábile lumen suum.
V. Gustáte et vidéte quóniam suávis est Dóminus. * Ut virtútes annuntiétis eius, qui de ténebris vos vocávit in admirábile lumen suum.

ORATIO

Orémus:
Excita, Dómine, in pópulo tuo spíritum evangélicum quo repléta Beáta Ioánna fílios Domínicum et Mannem ad vitam apostólicam præparávit. Per Dóminum nostrum Iesum Christum, Fílium tuum, qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti, Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.

    Deinde, saltem in celebratione communi, additur acclamatio:

Benedicámus Dómino.
R. Deo grátias.

    Si Officium lectionis dicitur immediate ante aliam Horam, tunc initio prædicti Officii præponi potest hymnus huic Horæ congruus; in fine vero omittuntur oratio et acclamatio Benedicámus Dómino., atque initio sequentis Horæ omittitur versus introductorius cum Glória Patri.

Breviarium Romanum

textus in versione electronica © 2000-2023 Ing. Karel Mracek Dr.h.c. (fr. Pavel, diaconus, CZ)