Do | II | III | IV | V | VI | Sa |
---|---|---|---|---|---|---|
1 | 2 | 3 | 4 | |||
5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 |
12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 |
19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 |
26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 |
PER ANNUM, hebd. XXVIII
S. Callisti I, papæ et martyris, memoria ad libitum
Pro O.P.: B. Mariæ Poussepin virginis, sodalis laicæ, pro commemoratione
Communia non applicare
horas componere
ordinarium
officum defunctorum
dedicationis ecclesiæ
BREVIARIUM ROMANUM
Tertium Ordinem S. Dominici professa, anno 1696 suæ dilatavit spatia caritatis, sublevandi infirmos et pueros edocendi gratia, præsertim rusticos. ídeo in oppidum Sainville semet et sua bona contulit ut domus institueretur, postea in Congregationem aucta, Sororum a Caritate nuncupata, seu Dominicanarum a præsentatione S. Virginis. Divina providentia humiliter confisa, longævam vitam consummavit die 24 ianuarii anno 1744.
Eam Ioannes Paulus II, anno 1994, Beatam declaravit.
V. Deus, in adiutórium meum inténde.
R.
Dómine, ad adiuvándum me festína.
Glória Patri et Fílio et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper
et in sǽcula sæculórum. Amen. Allelúia.
HYMNUS
Dulci deprómat cármine
devóta plebs sollémnia,
dum in cælórum cúlmine
hæc virgo micat glória.
Virgo, quæ Christi láudibus
vacávit iam viríliter,
sanctórum nunc agmínibus
coniúngitur felíciter.
Vicit per pudicítiam
infírmæ carnis vítium;
sprevit mundi blandítiam
Christi sequens vestígium.
Per hanc nos, Christe, dírige
servans a cunctis hóstibus;
culpárum lapsus córrige
nos ímbuens virtútibus.
Iesu, tibi sit glória,
qui natus es de Vírgine,
cum Patre et almo Spíritu,
in sempitérna sǽcula. Amen.
PSALMODIA
Ant. 1 Clamor meus, Dómine, ad te pervéniat; non abscóndas fáciem tuam a me.
Consolatur nos Deus in omni tribulatione nostra. (2 Cor 1, 4)
I
2 Dómine, exáudi oratiónem meam, *
et clamor meus ad te véniat.
3 Non abscóndas fáciem tuam a me; †
in quacúmque die tríbulor, *
inclína ad me aurem tuam.
In quacúmque die invocávero te, *
velóciter exáudi me. –
4 Quia defecérunt sicut fumus dies mei, *
et ossa mea sicut crémium aruérunt.
5 Percússum est ut fenum et áruit cor meum, *
étenim oblítus sum comédere panem meum.
6 A voce gémitus mei *
adhǽsit os meum carni meæ. –
7 Símilis factus sum pellicáno solitúdinis, *
factus sum sicut nyctícorax in ruínis.
8 Vigilávi *
et factus sum sicut passer solitárius in tecto.
9 Tota die exprobrábant mihi inimíci mei, *
exardescéntes in me per me iurábant.
10 Quia cínerem tamquam panem manducábam *
et potum meum cum fletu miscébam,
11 a fácie iræ et increpatiónis tuæ, *
quia élevans allisísti me.
12 Dies mei sicut umbra declinavérunt, *
et ego sicut fenum árui.
Glória Patri et Fílio *
et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
et in sǽcula sæculórum. Amen.
Ant. 1 Clamor meus, Dómine, ad te pervéniat; non abscóndas fáciem tuam a me.
Ant. 2 Réspice, Dómine, in oratiónem humílium.
13 Tu autem, Dómine, in ætérnum pérmanes, *
et memoriále tuum in generatiónem et generatiónem.
14 Tu exsúrgens miseréberis Sion, †
quia tempus miseréndi eius, *
quia venit tempus,
15 quóniam placuérunt servis tuis lápides eius *
et púlveris eius miseréntur. –
16 Et timébunt gentes nomen tuum, Dómine, *
et omnes reges terræ glóriam tuam,
17 quia ædificávit Dóminus Sion *
et appáruit in glória sua.
18 Respéxit in oratiónem ínopum *
et non sprevit precem eórum. –
19 Scribántur hæc pro generatióne áltera, *
et pópulus, qui creábitur, laudábit Dóminum.
20 Quia prospéxit de excélso sanctuário suo, *
Dóminus de cælo in terram aspéxit,
21 ut audíret gémitus compeditórum, *
ut sólveret fílios mortis;
22 ut annúntient in Sion nomen Dómini *
et laudem eius in Ierúsalem,
23 cum congregáti fúerint pópuli in unum *
et regna, ut sérviant Dómino.
Glória Patri et Fílio *
et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
et in sǽcula sæculórum. Amen.
Ant. 2 Réspice, Dómine, in oratiónem humílium.
Ant. 3 Tu, Dómine, terram fundásti, et ópera mánuum tuárum sunt cæli.
24 Humiliávit in via virtútem meam, *
abbreviávit dies meos.
Dicam: "Deus meus, †
25 ne áuferas me in dimídio diérum meórum; *
in generatiónem et generatiónem sunt anni tui.
26 Inítio terram fundásti; *
et ópera mánuum tuárum sunt cæli.
27 Ipsi períbunt, tu autem pérmanes; †
et omnes sicut vestiméntum veteráscent, *
et sicut opertórium mutábis eos, et mutabúntur. –
28 Tu autem idem ipse es, *
et anni tui non defícient.
29 Fílii servórum tuórum habitábunt, *
et semen eórum in conspéctu tuo firmábitur."
Glória Patri et Fílio *
et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
et in sǽcula sæculórum. Amen.
Ant. 3 Tu, Dómine, terram fundásti, et ópera mánuum tuárum sunt cæli.
V.
Atténdite, pópule meus, doctrínam meam.
R.
Inclináte aurem vestram in verba oris mei.
LECTIO PRIOR
Incipit liber Zacharíæ prophétæ
In mense octávo, in anno secúndo Daríi, factum est verbum Dómini ad Zacharíam fílium Barachíæ fílii Addo prophétam dicens: «Irátus
est Dóminus super patres vestros iracúndia. Et dices ad eos: Hæc dicit Dóminus exercítuum: Convertímini ad me, ait Dóminus
exercítuum; et convértar ad vos, dicit Dóminus exercítuum. Ne sitis sicut patres vestri, ad quos clamábant prophétæ prióres
dicéntes: Hæc dicit Dóminus exercítuum: Convertímini de viis vestris malis et de cogitatiónibus vestris malis; et non audiérunt,
neque attendérunt ad me, dicit Dóminus. Patres vestri ubi sunt? Et prophétæ numquid in sempitérnum vivent? Verúmtamen verba mea
et præcépta mea, quæ mandávi servis meis prophétis, numquid non attigérunt patres vestros? Et convérsi sunt et dixérunt: “Sicut
cogitávit Dóminus exercítuum fácere nobis, secúndum vias nostras et secúndum adinventiónes nostras fecit nobis”».
In die vicésima et quarta undécimi mensis, qui est mensis Sabath, in anno secúndo Daríi, factum est verbum Dómini ad Zacharíam
fílium Barachíæ fílii Addo prophétam dicens: «Vidi per noctem, et ecce vir sedens super equum rufum et ipse stabat inter myrtéta,
quæ erant in profúndo; et post eum equi rufi, fulvi et albi. Et dixi: “Quid sunt isti, dómine mi?”. Et dixit ad me ángelus, qui
loquebátur in me: “Ego osténdam tibi quid sint isti”. Et respóndit vir, qui stabat inter myrtéta, et dixit: “Isti sunt quos misit
Dóminus, ut perambulárent terram”. Et respondérunt ángelo Dómini, qui stabat inter myrtéta, et dixérunt: “Perambulávimus terram,
et ecce omnis terra habitátur et quiéscit”.
Et respóndit ángelus Dómini et dixit: “Dómine exercítuum, úsquequo tu non miseréberis Ierúsalem et úrbium Iudæ, quibus irátus es?
Iste septuagésimus annus est!”. Et respóndit Dóminus ángelo, qui loquebátur in me verba bona, verba consolatória. Et dixit ad me
ángelus, qui loquebátur in me: “Clama dicens: Hæc dixit Dóminus exercítuum: Zelátus sum Ierúsalem et Sion zelo magno, sed ira
magna ego iráscor super gentes opuléntas, quia ego irátus sum parum, ipsi vero adiuvérunt in malum. Proptérea hæc dicit Dóminus:
Revértar ad Ierúsalem in misericórdiis. Domus mea ædificábitur in ea, ait Dóminus exercítuum, et perpendículum extendétur super
Ierúsalem. Adhuc clama dicens: Hæc dicit Dóminus exercítuum: Adhuc áffluent civitátes meæ bonis, et consolábitur adhuc Dóminus
Sion et éliget adhuc Ierúsalem”.
Et levávi óculos meos et vidi, et ecce quáttuor córnua; et dixi ad ángelum, qui loquebátur in me: “Quid sunt hæc?”. Et dixit ad
me: “Hæc sunt córnua, quæ ventilavérunt Iudam et Israel et Ierúsalem”. Et osténdit mihi Dóminus quáttuor fabros; et dixi: “Quid
isti véniunt fácere?”. Qui respóndit dicens: “Hæc sunt córnua, quæ ventilavérunt Iudam per síngulos viros, ut nemo eórum leváret
caput suum; et venérunt isti deterrére ea, ut deíciant córnua géntium, quæ levavérunt cornu super terram Iudæ, ut dispérgerent eam”».
RESPONSORIUM
LECTIO ALTERA
De la Vie de la bienheureuse Marie Poussepin
Son portrait révélait déjà son merveilleux équilibre. On l’a constaté dans la surprenante facilitéavec laquelle elle réussissait à mener de
front des tâches diverses, sans que les unes nuisent aux autres. De 1675 à 1691, elle fut tout aussi attentive à ses responsabilités dans la
confrérie de charité qu’à la direction du foyer familial et au succès des transformations de son entreprise, sans aucune dispersion. On le
voit aussi dans la multiplicitédes fonctions qu’elle devait assurer dans la marche de sa communauté à Sainville. En tout, chez elle, le bon
sens prédomine: son esprit d’initiative ne dépasse jamais les limites du possibile. Elle ne rêve pas de solutions idéales; avec un sens aigu
des réalités concrètes, elle s’en tient aux décisions qui seront efficaces. Ses acquisitions et constructions à Sainville le montrent. Elle
a fait ce qu’il fallait et qui était nécessaire, mais rien au-delà : “Ni trop ni trop peu”, c’est sa formule. On retrouve cette profonde
sagesse dans la discrétion spirituelle de ses Règlements et des Règles générales. Toujours la mesure équilibrée des prescriptions qui, sans
rien rabattre de la perfection évangélique, savent ce qu’il en est de la fragilité humaine. Nul doute que tout cela se retrouve dans l’éminente
prudence morale et surnaturelle qui a étéun de ses traits les plus marquants.
Ce sont toutes ces riches qualités humaines qui ont étésaisies par la grâce de Dieu. En tout premier lieu, Marie Poussepin a étéune âme de foi.
De son baptême à sa mort, il y a eu une croissance homogène et continue de la vie chrétienne, sans crise, et une foi vécue en toute circonstance.
Tout chez elle a étévu et voulu à la lumière de la foi. Au départ sans doute, ce fut sans mérite. Son enfance et sa jeunesse ont baignédans
l’ambiance chrétienne du foyer familial; son père, bon chrétien, marguillier dévouéde sa paroisse; sa mère, pleine de piétépour le Saint-Sacrement
et la Sainte Vierge, toute donnée aux pauvres de la confrérie de la charité. Et puis il y a eu l’influence de son saint homme de curé, monsieur
Legou, zéléet charitable. Marie Poussepin s’est laissée façonner par ce milieu favorable et elle y a correspondu. Ses très nombreux marrainages
indiquent bien qu’on la regardait alors à Dourdan comme une jeune fille pieuse et édifiante.
Mais vite, sa vie de foi a grandi par les oeuvres de la charité. C’est le mot de saint Paul: “la foi qui agit par la charité”, et ce sera le
résuméde toute sa vie. Il faut certainement rattacher ses progrès dans une vie de foi personnelle à son entrée dans la confrérie de charité
avec l’expérience du dévouement répétéaux malades pauvres. Selon l’esprit de saint Vincent de Paul, tout devait y être accompli pour l’amour
de Jésus-Christ, le “Seigneur de la charité”, la charitéen exercice d’abord. Le même saint se plaisait à dire: “Aimons Dieu, mais que ce soit
aux dépens de nos bras et à la sueur de nos visages”. Ce fut l’école de saintetéde Marie Poussepin. Elle s’y donna si pleinement que vite elle
reç ut des grandes responsabilités dans la confrérie et qu’en 1691, quittant son commerce, elle s’y consacra totalement. Et c’est alors que le
Tiers-Ordre dominicain est venu la fortifier dans cette voie. Les oeuvres de miséricorde y sont une obligation et, comme on l’a écrit, “ce qui
attire chez les Prêcheurs, c’est qu’on s’y destine à sauver les autres en même temps que soi-même; la charité ardente et active, imaginée dans
la personne de Jésus, fait l’unitéde la vocation des frères”. L’esprit du Tiers-Ordre est le même et on comprend pourquoi Marie Poussepin y a été attachée.
RESPONSORIUM
ORATIO
Orémus:
Deus, Pater misericordiárum, qui beátam Maríam caritátis ardóre et assídua operositáte próvide decorásti,
eius intercessióne nobis concéde, ut tuæ veritátis testes effécti, Christo in frátribus servíre valeámus. Qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti, Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.
Deinde, saltem in celebratione communi, additur acclamatio:
Benedicámus Dómino.
R. Deo grátias.
Si Officium lectionis dicitur immediate ante aliam Horam, tunc initio prædicti Officii præponi potest hymnus huic Horæ congruus; in fine vero omittuntur oratio et acclamatio Benedicámus Dómino., atque initio sequentis Horæ omittitur versus introductorius cum Glória Patri.
Breviarium Romanum
textus in versione electronica © 2000-2023 Ing. Karel Mracek Dr.h.c. (fr. Pavel, diaconus, CZ)