lat

BREVIARIUM ROMANUM

2 augustus 2028
Pro O.P.: B. Ioanne, matris S. P. Dominici, memoria ad libitum


Iordanus de Saxonia in Libello appellat Felicem patrem et Ioannam matrem sancti Dominici. Tres habuit filios, quorum primum ex priore coniugio, ut fertur. Mulier fuit — teste Roderico Cerratensi — « fide plena » atque « honesta, pudica et prudens, miseris et afilictis valde compatiens, et inter omnes mulieres terrse illius bonæ famæ prærogativa refulgens». Mortua est ineunte sǽculo XIII. Calarogæ sepulta, deinde in Ecclésia Petři de Gumiel d´lzan ac postea Rupefideli [Peňafiel], nunc Calarogæ [Calaruega] in provincia Burgos requiescit. Leo XII die 1 octobris 1828 illius cultum confirmavit.

AD LAUDES MATUTINAS ET AD OFFICIUM LECTIONIS

V. Deus, in adiutórium meum inténde.
R. Dómine, ad adiuvándum me festína.

Glória Patri et Fílio et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper
et in sǽcula sæculórum. Amen. Allelúia.

HYMNUS

Nóbilem Christi fámulam disérta
voce cantémus, decus æmulátam
féminæ fortis, sacra cui profúdit
  página laudes.

Cui fides vivax, pia spes amórque
in Deum fervens, óperum bonórum
fértilis radix, amor unde fratrum
  náscitur ultro.

Motus illíus méritis, remítte,
sóntibus nobis scelus omne, Iesu,
ut tibi puro resonémus æquas
  péctore laudes.

Sit Patri summo decus atque virtus,
laus tibi Nato celebrísque cultus,
Flámini Sancto párilis potéstas
  nunc et in ævum. Amen.

PSALMODIA

Ant. 1 Díligam te, Dómine, virtus mea.

Psalmus 17 (18), 2-30
Gratiarum actio pro salute et victoria

In illa hora factus est terræmotus magnus. (Ap 11, 13)

I

2 Díligam te, Dómine, fortitúdo mea. *
3     Dómine, firmaméntum meum et refúgium meum et liberátor meus;
   Deus meus, adiútor meus, et sperábo in eum; *
      protéctor meus et cornu salútis meæ et suscéptor meus.

4 Laudábilem invocábo Dóminum, *
      et ab inimícis meis salvus ero. –

5 Circumdedérunt me fluctus mortis, *
      et torréntes Bélial conturbavérunt me;

6 funes inférni circumdedérunt me, *
      præoccupavérunt me láquei mortis.

7 In tribulatióne mea invocávi Dóminum, *
      et ad Deum meum clamávi;
   exaudívit de templo suo vocem meam, *
      et clamor meus in conspéctu eius introívit in aures eius.

Glória Patri et Fílio *
    et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
    et in sǽcula sæculórum. Amen.

Ant. 1 Díligam te, Dómine, virtus mea.

Ant. 2 Salvum me fecit Dóminus, quóniam vóluit me.

II

8 Commóta est et contrémuit terra; †
      fundaménta móntium concússa sunt et commóta sunt, *
      quóniam irátus est.

9 Ascéndit fumus de náribus eius, †
      et ignis de ore eius dévorans; *
      carbónes succénsi processérunt ab eo.

10 Inclinávit cælos et descéndit, *
      et calígo sub pédibus eius. –

11 Et ascéndit super cherub et volávit, *
      ferebátur super pennas ventórum.

12 Et pósuit ténebras latíbulum suum, †
      in circúitu eius tabernáculum eius, *
      tenebrósa aqua, nubes áeris.

13 Præ fulgóre in conspéctu eius nubes transiérunt, *
      grando et carbónes ignis. –

14 Et intónuit de cælo Dóminus, †
      et Altíssimus dedit vocem suam: *
      grando et carbónes ignis.

15 Et misit sagíttas suas et dissipávit eos, *
      fúlgura iecit et conturbávit eos.

16 Et apparuérunt fontes aquárum, *
      et reveláta sunt fundaménta orbis terrárum
    ab increpatióne tua, Dómine, *
      ab inspiratióne spíritus iræ tuæ. –

17 Misit de summo et accépit me *
      et assúmpsit me de aquis multis;

18 erípuit me de inimícis meis fortíssimis †
      et ab his, qui odérunt me, *
      quóniam confortáti sunt super me.

19 Oppugnavérunt me in die afflictiónis meæ, *
      et factus est Dóminus fulciméntum meum;

20 et edúxit me in latitúdinem, *
      salvum me fecit, quóniam vóluit me.

Glória Patri et Fílio *
    et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
    et in sǽcula sæculórum. Amen.

Ant. 2 Salvum me fecit Dóminus, quóniam vóluit me.

Ant. 3 Tu, Dómine, accénde lucérnam meam; illuminábis ténebras meas.

III

21 Et retríbuet mihi Dóminus secúndum iustítiam meam *
      et secúndum puritátem mánuum meárum reddet mihi,

22 quia custodívi vias Dómini, *
      nec ímpie recéssi a Deo meo.

23 Quóniam ómnia iudícia eius in conspéctu meo, *
      et iustítias eius non réppuli a me;

24 et fui immaculátus cum eo *
      et observávi me ab iniquitáte.

25 Et retríbuit mihi Dóminus secúndum iustítiam meam *
      et secúndum puritátem mánuum meárum in conspéctu oculórum eius. –

26 Cum sancto sanctus eris *
      et cum viro innocénte ínnocens eris

27 et cum elécto eléctus eris *
      et cum pervérso cállidus eris.

28 Quóniam tu pópulum húmilem salvum fácies *
      et óculos superbórum humiliábis.

29 Quóniam tu accéndis lucérnam meam, Dómine; *
      Deus meus illúminat ténebras meas.

30 Quóniam in te aggrédiar hóstium turmas *
      et in Deo meo transíliam murum.

Glória Patri et Fílio *
    et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
    et in sǽcula sæculórum. Amen.

Ant. 3 Tu, Dómine, accénde lucérnam meam; illuminábis ténebras meas.

V. Omnes mirabántur in verbis grátiæ.
R. Quæ procedébant de ore ipsíus.

LECTIO PRIOR

De Epístola secúnda ad Corínthios

10, 1 – 11, 6
Apologia Apostoli

     Fratres: Ipse ego Paulus óbsecro vos per mansuetúdinem et modéstiam Christi, qui in fácie quidem húmilis inter vos, absens autem confído in vobis; rogo autem, ne præsens áudeam per eam confidéntiam, quæ exístimo audére in quosdam, qui arbitrántur nos tamquam secúndum carnem ambulémus. In carne enim ambulántes, non secúndum carnem militámus — nam arma milítiæ nostræ non carnália sed poténtia Deo ad destructiónem munitiónum — consília destruéntes et omnem altitúdinem extolléntem se advérsus sciéntiam Dei, et in captivitátem redigéntes omnem intelléctum in obséquium Christi, et in promptu habéntes ulcísci omnem inobœdiéntiam, cum impléta fúerit vestra obœdiéntia.
     Quæ secúndum fáciem sunt, vidéte. Si quis confídit sibi Christi se esse, hoc cógitet íterum apud se, quia sicut ipse Christi est, ita et nos. Nam et si ámplius áliquid gloriátus fúero de potestáte nostra, quam dedit Dóminus in ædificatiónem et non in destructiónem vestram, ne erubéscam, ut non exístimer tamquam terrére vos per epístulas; quóniam quidem «Epístulæ — ínquiunt — graves sunt et fortes, præséntia autem córporis infírma et sermo contemptíbilis». Hoc cógitet, qui eiúsmodi est, quia quales sumus verbo per epístulas abséntes, tales et præséntes in facto.
     Non enim audémus insérere aut comparáre nos quibúsdam, qui seípsos comméndant, sed ipsi se in semetípsis metiéntes, et comparántes semetípsos sibi, non intéllegunt. Nos autem non ultra mensúram gloriábimur, sed secúndum mensúram régulæ, quam impertítus est nobis Deus, mensúram pertingéndi usque ad vos. Non enim quasi non pertingéntes ad vos superexténdimus nosmetípsos, usque ad vos enim pervénimus in evangélio Christi; non ultra mensúram gloriántes in aliénis labóribus, spem autem habéntes, crescénte fide vestra, in vobis magnificári secúndum régulam nostram in abundántiam, ad evangelizándum in iis, quæ ultra vos sunt, et non in aliéna régula gloriári in his, quæ præparáta sunt.
     Qui autem gloriátur, in Dómino gloriétur; non enim qui seípsum comméndat, ille probátus est, sed quem Dóminus comméndat.
     Utinam sustinerétis módicum quid insipiéntiæ meæ; sed et supportáte me! Æmulor enim vos Dei æmulatióne; despóndi enim vos uni viro vírginem castam exhibére Christo. Tímeo autem, ne, sicut serpens Evam sedúxit astútia sua, ita corrumpántur sensus vestri a simplicitáte et castitáte, quæ est in Christum. Nam si is, qui venit, álium Christum prǽdicat, quem non prædicávimus, aut álium Spíritum accípitis, quem non accepístis, aut áliud evangélium, quod non recepístis, recte paterémini. Exístimo enim nihil me minus fecísse magnis apóstolis; nam etsi imperítus sermóne, sed non sciéntia, in omni autem manifestántes in ómnibus ad vos.

RESPONSORIUM

2 Cor 10, 3-4a; Eph 6, 16a. 17b

R. In carne ambulántes, non secúndum carnem militámus. * Nam arma milítiæ nostræ non carnália sunt.
V. Suméntes scutum fídei et gládium Spíritus, quod est verbum Dei. * Nam arma milítiæ nostræ non carnália sunt.

LECTIO ALTERA

E Chrónica Sanctórum Roderíci Cerraténsis

(V. Diego Carro, Domingo de Guzman, Historia Documentada, Madrid, 1973, pp. 775-778)

Valde misericors erat

     Beátus Dómínicus, prædicatórum dux et pater ínclitus, qui, appropinquánte fine sǽculi, quasi novum sidus emicúerit, ex Hispánia, ex Regno Castéllæ, ex villa quæ dícitur Calaróga, Oxoménsis diœcésis, oriúndus fuit. Decébat sane ut extrémis tempóribus ab extrémis terræ fínibus, occidénte sǽculi luce, lucem Deus prodúceret ab occásu, quæ totum mundum umbris involútum suis rádiis illustráret.
     Unde volens Deus, prǽscius futurórum, qualis et quantus hic beatíssimus futúrus esset ecclésiæ osténdere hoc quibúsdam revelatiónibus vóluit demonstráre. Huius étenim mater, priúsquam ipsum concíperet, vidit in somnis se cátulum gestántem in útero, ardéntem in ore fáculam baiulántem, qui egréssus ex útero totum mundum incéndere videbátur. Quo præfigurabátur ex ea prædicatórem exímium nascitúrum, qui fasce igníti elóquii, frigescéntem in mundo caritátem veheméntius inflammáret. Quod et rei póstmodum probávit evéntus. Fuit enim vitiórum mirábilis obiurgátor, oppugnátor hǽresum, fidélium diligentíssimus exhortátor.
     Fuit autem pater eius vir venerábilis et dives in próprio suo. Mater vero honésta, pudíca, prudens, míseris et afflíctis valde compátiens, et inter omnes mulíeres terræ illíus bonæ famæ prærogatíva refúlgens.
     Mater enim eius valde miséricors erat, nam quodam témpore fórsitan iam prædícto, videns afflictórum afflictiónes, multis datis de rébus suis, dólium quoddam illo loco notíssimum, quod habébat plenum vino, distríbuens paupéribus erogávit. Redeúnti ígitur viro et Calarógam appropinquánti exiérunt óbviam vicíni sui, ex quibus quidam suasérunt ei de vino paupéribus erogáto.
     Véniens ígitur domum dixit uxóri suæ, vicínis præséntibus, ut de vino prædícti dólii eis fáceret ministrári. At illa, timens confusiónem non módicam, intrávit íllico cellárium ubi erat dólium prædíctum, et flexis génibus rogávit Dóminum dicens: « Dómine lesu Christe, etsi non digna exaudíri propter mérita mea, exáudi me propter fámulum tuum, fílium meum, quem tuis obséquiis mancipávi». Nóverat enim mater fílii sanctitátem, et surgens plena fide, statim fuit ad dólium et invénit eum óptimo vino plenum. Quæ grátias agens gratiárúm omnium largitóri, fecit de illo vino viro suo et áliis largíssime propinári. Et miráti sunt univérsi.

RESPONSORIUM


R. Frange esuriénti panem tuum, et egénos vagósque induc in domum tuam;* Tunc erúmpet quasi mane lumen tuum, et anteíbit fáciem tuam iustítia tua.
V. Cum víderis nudum óperi eum, et carnem tuam ne despéxeris. * Tunc erúmpet quasi mane lumen tuum, et anteíbit fáciem tuam iustítia tua.

Vel alia:

E Mýsticis quæstiónibus fratris Ioánnis Arintero presbýteri

(Cuestión II, Art. 1: ed. Fr. S.-M. Lozano, BAC 154, Madrid 1956, pp. 158-162)

Ad plenám sanctitatem Deus omnes vocat

     Longe absens a consílio excipiéndi vel excludéndi quémlibet, sicut odióse solent hómines ágere, divína Sapiéntia se omnibus præbet neminémque exclúdens omnes invítat. Magnos quidem et parvos vocat, doctos et indóctos, religiósos et láicos, iustos et peccatóres, dúmmodo ei ex ánimo se tradant atque ipsi diligénter ac docíliter obtemperántes illam sequántur, ab eiúsdem suavíssimo ducti spiritu. Omnibus sane sibi consentiéntibus cum univérsis infinitísque suis divítiis se tradet.
     Idcírco omnes plene confídere quidem póssumus, pro tanta liberalitáte, de divína bonitáte ac misericórdia si vere nosípsos abrenuntiántes toto ex corde ei confídimus eíque adhærémus fidénter. Cum autem ánima quædam, de se deque própria sciéntia, habilitáte et prudéntia diffídens, óculos constánter in Deum defíxos tenet in eius manus se tradens omniáque ab eo exspéctans, Deus illam non dimíttit ita ut plenam de eius possessiónem non hábeat, sibi ipsi assúmens munus illam dirigéndi ac gubernándi atque in omnibus ei providéndi.
     Ipsa divína Sapiéntia certióres nos revéra facit diligéntes se dilígere atque prius vel póstea se reveláre ómnibus illam cupiéntibus et ex toto corde quæréntibus, semper paráta illos táliter expléndi gloria ac divítiis necnon et iustítia ac felicitáte, ut, infántia spirituális vitæ relícta, vias mýsticæ prudéntiæ ingrediántur. Ipsa divína Sapiéntia vitam largítur, vires infúndit, affabíliter éxcipit, consolatiónem affert, dírigit ac benedictiónibus complet omnes qui illam vere exquírunt atque ipsi obtemperáre parátos se præbent.
     Nullus autem, quantumcúmque húmilis, despéctus vel vitiósus, rudis vel incúltus aut pauper sit, assérere póterit in rei veritáte se mínime invitátum esse ad istas íntimas communicatiónes divínas, quóniam Deus mínime tales acceptiónes pérpetrat. Ipse enim ad veram plenámque sanctitátem omnes indiscriminátim vocat: sanctitátem nimírum filiórum eius, qui illi símiles omníno esse debent; cum omnibus seípsum íntime et ex ánimo communicáre desiderat, et certe communicáret si illi consentírent neque impediméntis obstárent; in ómnibus delícias suas quærit inveníre illásque gustándas omnibus præbéret nisi sibi ipsi impediméntum præstárent illi resisténdo vel sanctitátem ipsam neglegéndo.
     Re quidem vera, omnes ad consolatiónes eius gustándas vocántur, per ascensiónem ad montem sanctum eius, atque ad lætándum in eius mýstica oratiónis domo; quippe possunt, si revéra id quærunt, ad pectus eius se refícere ibídem accédere divinísque munéribus cumulári ac ampléxibus mulcéri; omnes item peramánter invitántur in disciplínæ domum intráre ut veritátis et iustítiæ sitim exstínguant atque a Deo ipso erudiántur: quot enim divínæ grátiæ fidéles inveniúntur, hos Spiritus Sancti únctio docet ómnia.
     [Itaque pro ómnibus fidélibus et non pro alíquibus tantum Apóstolus Spíritum sapiéntice et revelatiónis petit, ut illuminátis óculis cordis Deum agnóscere possent atque scire quæ sit spes vocatiónis eius, et quæ divitice glórice hæreditátis eius in sanctis. Verum, idípsum possidére hunc peramántem Spíritum et ab ipso possidéri vitam constítuit mýsticam, seu veram supernaturálem contemplatiónem, quam revéra assequúntur quicúmque talem póssident iustítiæ sitim, quique haud quiéscunt donec ad arcánum illum bibant Flúvium aquæ vivæ procedéntem in ætérnum de sede Dei et Agni.
     Verúmtamen si prætiosíssimum hoc præ áliis donum mínime quandóque obtinétur, id ex eo évenit quod non illo fervóre et instántia pétitur quibus Apóstolus petébat; quod autem non tali modo petátur, hoc únice ex eo pendet quod non rite nóscitur nec débite existimátur. Sunt enim hæc mýstica et secretíssima Dei dona, quæ nemo novit, nisi qui áccipit, nisi qui desíderat, nec desíderat nisi quem ignis Spiritus Sancti inflámmat. Si scires donum Dei, tu fórsitan petísses ab eo, et dedísset tibi aquam vivam... saliéntem in vitam cetérnam. Omnibus probe dícitur: Gustáte et vidéte quóniam suávis est Dóminus.]

RESPONSORIUM

1 Petr 1, 15.2, 9; Ps 33, 9

R. Secúndum Deum, qui vocávit vos, sanctum, et ipsi sancti in omni conversatióne sitis: * Ut virtútes annuntiétis eius, qui de ténebris vos vocávit in admirábile lumen suum.
V. Gustáte et vidéte quóniam suávis est Dóminus. * Ut virtútes annuntiétis eius, qui de ténebris vos vocávit in admirábile lumen suum.

PSALMODIA

Ant. 1 Deus, in lúmine tuo vidébimus lumen.

Psalmus 35 (36)
Malitia peccatoris, Domini bonitas

Qui sequitur me, non ambulabit in tenebris, sed habebit lucem vitæ. (Io 8, 12)

2 Susúrrat iníquitas ad ímpium in médio cordis eius; *
      non est timor Dei ante óculos eius. –

3 Quóniam blandítur ipsi in conspéctu eius, *
      ut non invéniat iniquitátem suam et óderit.
4 Verba oris eius iníquitas et dolus, *
      désiit intellégere, ut bene ágeret.
5 Iniquitátem meditátus est in cubíli suo, †
      ástitit omni viæ non bonæ, *
      malítiam autem non odívit. –

6 Dómine, in cælo misericórdia tua *
      et véritas tua usque ad nubes;
7 iustítia tua sicut montes Dei, †
      iudícia tua abýssus multa: *
      hómines et iuménta salvábis, Dómine. –

8 Quam pretiósa misericórdia tua, Deus! *
      Fílii autem hóminum in tégmine alárum tuárum sperábunt;
9 inebriabúntur ab ubertáte domus tuæ, *
      et torrénte voluptátis tuæ potábis eos.
10 Quóniam apud te est fons vitæ, *
       et in lúmine tuo vidébimus lumen. –

11 Præténde misericórdiam tuam sciéntibus te *
       et iustítiam tuam his, qui recto sunt corde.
12 Non véniat mihi pes supérbiæ, *
       et manus peccatóris non móveat me.
13 Ibi cecidérunt, qui operántur iniquitátem, *
       expúlsi sunt, nec potuérunt stare.

Glória Patri et Fílio *
    et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
    et in sǽcula sæculórum. Amen.

Ant. 1 Deus, in lúmine tuo vidébimus lumen.

Ant. 2 Dómine, magnus es tu, et praeclárus in virtúte tua.

Canticum
Dominus, creator mundi, populum suum protegit
Iudt 16, 1-2. 13-15
Cantant novum canticum (Ap 5, 9).

1 Incípite Deo meo in týmpanis, *
      cantáte Dómino meo in cýmbalis,
   modulámini illi psalmum novum, *
      exaltáte et invocáte nomen ipsíus.
2 Tu es Deus cónterens bella, †
      qui ponis castra in médio pópuli tui, *
      ut erípias me de manu persequéntium me. –

13 Cantábo Deo meo hymnum novum: †
       Dómine, magnus es tu et clarus,*
       mirábilis in virtúte et insuperábilis. –

14 Tibi sérviat omnis creatúra tua, *
       quóniam dixísti, et facta sunt, –
    misísti spíritum tuum, et ædificáta sunt, *
       et non est, qui resístat voci tuæ. –

15 Montes enim a fundaméntis agitabúntur cum aquis, *
       petræ autem a fácie tua tamquam cera liquéscent. –
    Illis autem qui timent te *
       propítius adhuc eris.

Glória Patri et Fílio *
    et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
    et in sǽcula sæculórum. Amen.

Ant. 2 Dómine, magnus es tu, et praeclárus in virtúte tua.

Ant. 3 Iubiláte Deo in voce exsultatiónis.

Psalmus 46 (47)
Dominus universorum rex

Sedet ad dexteram Patris, et regni eius non erit finis.

2 Omnes gentes, pláudite mánibus, *
      iubiláte Deo in voce exsultatiónis,
3 quóniam Dóminus Altíssimus, terríbilis, *
      rex magnus super omnem terram. –

4 Subiécit pópulos nobis *
      et gentes sub pédibus nostris.
5 Elégit nobis hereditátem nostram, *
      glóriam Iacob, quem diléxit.
6 Ascéndit Deus in iúbilo, *
      et Dóminus in voce tubæ. –

7 Psállite Deo, psállite; *
      psállite regi nostro, psállite.
8 Quóniam rex omnis terræ Deus, *
      psállite sapiénter. –

9 Regnávit Deus super gentes, *
      Deus sedet super sedem sanctam suam.
10 Príncipes populórum congregáti sunt *
       cum pópulo Dei Abraham,
    quóniam Dei sunt scuta terræ: *
       veheménter elevátus est.

Glória Patri et Fílio *
    et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
    et in sǽcula sæculórum. Amen.

Ant. 3 Iubiláte Deo in voce exsultatiónis.

LECTIO BREVIS

Rom 12, 1-2
Obsecro vos, fratres, per misericórdiam Dei, ut exhibeátis córpora vestra hóstiam vivéntem, sanctam, Deo placéntem, rationábile obséquium vestrum; et nolíte conformári huic sǽculo, sed transformámini renovatióne mentis, ut probétis quid sit volúntas Dei, quid bonum et bene placens et perféctum.

RESPONSORIUM BREVE
V. Adiuvábit eam * Deus vultu suo.
R. Adiuvábit eam * Deus vultu suo.
V. Deus in médio eius, non commovébitur.
R. Deus vultu suo.
V. Glória Patri et Fílio * et Spirítui Sancto.
R. Adiuvábit eam * Deus vultu suo.

BENEDICTUS

Ad Benedictus, ant. Fundaménta ætérna super petram: sic Dei mandáta in corde mulíeris sanctæ.

Vel, praesertim in cantu:
Sicut sol óriens mundo in altíssimis Dei, sic mulíeris bonæ spécies in ornaméntum domus suæ.

De Messia eiusque præcursore

Lc 1, 68-79

68 Benedíctus Dóminus Deus Israel, *
      quia visitávit et fecit redemptiónem plebi suæ

69 et eréxit cornu salútis nobis *
      in domo David púeri sui,

70 sicut locútus est per os sanctórum, *
      qui a sǽculo sunt, prophetárum eius,

71 salútem ex inimícis nostris *
      et de manu ómnium, qui odérunt nos;

72 ad faciéndam misericórdiam cum pátribus nostris *
      et memorári testaménti sui sancti,

73 iusiurándum, quod iurávit ad Abraham patrem nostrum, *
      datúrum se nobis,

74 ut sine timóre, de manu inimicórum liberáti, *
      serviámus illi

75 in sanctitáte et iustítia coram ipso *
      ómnibus diébus nostris.

76 Et tu, puer, prophéta Altíssimi vocáberis: *
      præíbis enim ante fáciem Dómini paráre vias eius,

77 ad dandam sciéntiam salútis plebi eius *
      in remissiónem peccatórum eórum,

78 per víscera misericórdiæ Dei nostri, *
      in quibus visitábit nos óriens ex alto,

79 illumináre his, qui in ténebris et in umbra mortis sedent *
      ad dirigéndos pedes nostros in viam pacis.

Glória Patri et Fílio *
    et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
    et in sǽcula sæculórum. Amen.

Ad Benedictus, ant. Fundaménta ætérna super petram: sic Dei mandáta in corde mulíeris sanctæ.

Vel, praesertim in cantu:
Sicut sol óriens mundo in altíssimis Dei, sic mulíeris bonæ spécies in ornaméntum domus suæ.

PRECES
Cum ómnibus muliéribus sanctis, fratres, Salvatórem nostrum confiteámur, simúlque invocémus:
     Veni, Dómine Iesu.

Dómine Iesu, qui peccatríci multa dimisísti, quóniam diléxerat multum,
dimítte nobis, quia multum peccávimus.
Dómine Iesu, cui mulíeres sanctæ in itínere ministrábant,
concéde nobis ut vestígia tua sectémur.
Dómine Iesu, magíster, quem María audiébat, cum Martha tibi serviébat,
concéde nobis, ut in fide et caritáte serviámus tibi.
Dómine Iesu, qui fratrem, sorórem et matrem appellásti omnes tuam voluntátem faciéntes,
concéde nobis ut tibi semper verbis complaceámus et actis.

Pater noster, qui es in cælis,
sanctificétur nomen tuum;
advéniat regnum tuum;
fiat volúntas tua, sicut in cælo et in terra.
Panem nostrum cotidiánum da nobis hódie;
et dimítte nobis débita nostra,
sicut et nos dimíttimus debitóribus nostris;
et ne nos indúcas in tentatiónem;
sed líbera nos a malo.

Pater noster.....


ORATIO
Excita, Dómine, in pópulo tuo spíritum evangélicum quo repléta Beáta Ioánna fílios Domínicum et Mannem ad vitam apostólicam præparávit. Per Dóminum nostrum Iesum Christum, Fílium tuum, qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti, Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.

    Deinde, si præest sacerdos vel diaconus, populum dimittit, dicens:

Dóminus vobíscum.
R. Et cum spíritu tuo.
Benedícat vos omnípotens Deus,
Pater, et Fílius, et Spíritus Sanctus.
R. Amen.

    Vel alia formula benedictionis, sicut in Missa.
    Et, si fit dimissio, sequitur invitatio:

Ite in pace. 
R. Deo grátias. 

    Absente sacerdote vel diacono, et in recitatione a solo, sic concluditur:

Dóminus nos benedícat,
et ab omni malo deféndat,
et ad vitam perdúcat ætérnam.
R. Amen.

Breviarium Romanum

textus in versione electronica © 2000-2023 Ing. Karel Mracek Dr.h.c. (fr. Pavel, diaconus, CZ)