lat

BREVIARIUM ROMANUM

4 ianuarius 2019
Pro O.P.: S. Zdislavæ de Lemberk, matrisfamilias, sodalis laicæ, memoria


Orta est Křižanov in Moravia occidentali (hodie Česká Republika) anno circiter 1220, a parentibus nobilitate ac liberalitate præditis. Viginti annos natam eam uxorem duxit Gallus (Havel) Iablonensis, dominus castri Lemberkensis, qui regis sui fidelis Bohemiam septentrionalem (hodie Česká Republika) regebat. In novam familiam ac patriam Zdislava caritatem et mores suæ gentis effudit, totam se impendens in pauperum servitio, nihil de domesticis curis negligens et coniugem ac quattuor liberos sollicita colens dilectione. Evangelizationem Bohemiæ fovens, Ordinis Prædicatorum, cuius habitum et missionem suscepit, propagationem promovit, atque apud Iablonam (Jablonné) atque Turnov conventuum ædificationem a viro suo impetravit. Iablonæ obiit anno 1252 atque in Ecclésia dominicana Sancti Laurentii sepulta est.

Eius cultum, quæ “domina sanctæ vitæ” ab immemorabili in Bohemia appellata est, s. Pius X die 28 augusti 1907 approbavit ipsamque Ioannes Paulus II die 21 maii 1995 apud Olomouc in Moravia in fastos Sanctorum inscripsit.

AD OFFICIUM LECTIONIS

V. Deus, in adiutórium meum inténde.
R. Dómine, ad adiuvándum me festína.

Glória Patri et Fílio et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper
et in sǽcula sæculórum. Amen. Allelúia.

HYMNUS

Hæc fémina laudábilis
et honoráta méritis,
ut sanctis pollet móribus,
triúmphat sic cum ángelis.

Ex corde devotíssimo
orans Deum cum lácrimis,
vigíliis, ieiúniis
hærébat hæc assíduis.

Contémnens mundi glóriam
ac mente semper íntegra,
perféctam post iustítiam
migrávit super sídera.

Quæ sanctitátis áctibus
sua ditávit límina,
lætátur nunc perpétuis
cæléstis ædis prǽmiis.

Laus uni ac trino Dómino,
qui nos eius precátibus,
perácto vitæ término,
coniúngat cæli cívibus. Amen.

PSALMODIA

Ant. 1 Exsúrge, Dómine, in adiutórium mihi.

Psalmus 34 (35), 1-2. 3c. 9-19. 22-23. 27-28
Dominus salvator in persecutione

Congregati sunt ... et consilium fecerunt, ut Iesum dolo tenerent et occiderent. (Mt 26, 3. 4)

I

1 Iúdica, Dómine, iudicántes me;
      impúgna impugnántes me.

2 Apprehénde clípeum et scutum †
      et exsúrge in adiutórium mihi. *
      Dic ánimæ meæ: "Salus tua ego sum." –


9 ánima autem mea exsultábit in Dómino *
      et delectábitur super salutári suo.

10 Omnia ossa mea dicent: *
       "Dómine, quis símilis tibi?
    Erípiens ínopem de manu fortiórum eius, *
       egénum et páuperem a diripiéntibus eum." –

11 Surgéntes testes iníqui, *
       quæ ignorábam, interrogábant me;

12 retribuébant mihi mala pro bonis, *
       desolátio est ánimæ meæ.

Glória Patri et Fílio *
    et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
    et in sǽcula sæculórum. Amen.

Ant. 1 Exsúrge, Dómine, in adiutórium mihi.

Ant. 2 Iúdica causam meam; defénde, quia potens es, Dómine.

II

13 Ego autem, cum infirmaréntur, *
      induébar cilício,
   humiliábam in ieiúnio ánimam meam, *
      et orátio mea in sinu meo convertebátur.

14 Quasi pro próximo et quasi pro fratre meo ambulábam, *
      quasi lugens matrem contristátus incurvábar. –

15 Cum autem vacillárem, lætáti sunt et convenérunt; *
      convenérunt contra me percutiéntes, et ignorávi.

16 Diripuérunt et non desistébant; tentavérunt me, subsannavérunt me subsannatióne, *
      frenduérunt super me déntibus suis.

Glória Patri et Fílio *
    et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
    et in sǽcula sæculórum. Amen.

Ant. 2 Iúdica causam meam; defénde, quia potens es, Dómine.

Ant. 3 Lingua mea, tota die, meditábitur iustítiam tuam.

III

17 Dómine, quámdiu aspícies? †
      Restítue ánimam meam a malignitáte eórum, *
      a leónibus únicam meam.

18 Confitébor tibi in ecclésia magna, *
      in pópulo multo laudábo te. –

19 Non supergáudeant mihi inimíci mei mendáces, *
      qui odérunt me gratis et ánnuunt óculis.

22 Vidísti, Dómine, ne síleas; *
      Dómine, ne discédas a me.

23 Exsúrge et evígila ad iudícium meum, *
      Deus meus et Dóminus meus, ad causam meam. –

27 Exsúltent et læténtur, qui volunt iustítiam meam, *
      et dicant semper: "Magnificétur Dóminus, qui vult pacem servi sui." –

28 Et lingua mea meditábitur iustítiam tuam, *
      tota die laudem tuam.

Glória Patri et Fílio *
    et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
    et in sǽcula sæculórum. Amen.

Ant. 3 Lingua mea, tota die, meditábitur iustítiam tuam.

V. In ipso vita erat.
R. Et vita erat lux hóminum.

LECTIO PRIOR

De Epístola ad Colossénses

3, 17 – 4, 1
Vita familiæ christianæ

     Fratres: Omne, quodcúmque fácitis in verbo aut in ópere, ómnia in nómine Dómini Iesu grátias agéntes Deo Patri per ipsum.
     Mulíeres, súbditæ estóte viris, sicut opórtet in Dómino. Viri, dilígite uxóres et nolíte amári esse ad illas. Fílii, obœdíte paréntibus per ómnia, hoc enim plácitum est in Dómino. Patres, nolíte ad indignatiónem provocáre fílios vestros, ut non pusíllo ánimo fiant. Servi, obœdíte per ómnia dóminis carnálibus, non ad óculum serviéntes, quasi homínibus placéntes, sed in simplicitáte cordis, timéntes Dóminum. Quodcúmque fácitis, ex ánimo operámini sicut Dómino et non homínibus, sciéntes quod a Dómino accipiétis retributiónem hereditátis. Dómino Christo servíte; qui enim iniúriam facit, recípiet id, quod iníque gessit, et non est personárum accéptio.
     Dómini, quod iustum est et æquum, servis præstáte, sciéntes quóniam et vos Dóminum habétis in cælo.

RESPONSORIUM

Col 3, 17

R. Omne quodcúmque fácitis in verbo aut in ópere, * omnia in nómine Dómini Iesu.
V. Grátias agéntes Deo et Patri per ipsum. * Omnia in nómine Dómini Iesu.

LECTIO ALTERA

Dall’omelia di papa Giovanni Paolo II per la canonizzazione

(21 maggio 1995; tr. it. in Oss. Rom., 22-23 maggio 1995)

Esempio di fedeltà coniugale, sostegno di spiritualità domestica

     Questo medesimo Vangelo della verità e della santità raggiunse a suo tempo le nostre terre slave, arrivò in Boemia e in Moravia, e qui si stabilì, come pure nelle regioni limitrofe. Esso ha prodotto frutti sovrabbondanti di grazia e di santità attraverso i secoli.
     La vicenda umana di santa Zdislava, nata in Moravia e vissuta in Boemia settentrionale nel secolo XIII, si distingue per una straordinaria capacità di donazione agli altri. Lo testimonia innanzitutto il suo comportamento in famiglia ove, come sposa del conte Havel di Lemberk, fu – secondo le parole del mio venerato predecessore Paolo VI – “esempio di fedeltà coniugale, sostegno di spiritualità domestica e di onestà dei costumi”. Lo conferma poi il suo impegno generoso nel campo caritativo e assistenziale, specialmente al capezzale dei malati, ai quali riservò sempre tali sollecitudini e premure da essere ancora oggi ricordata come “guaritrice”.
     Santa Zdislava, vivendo intensamente la spiritualità di terziaria domenicana, seppe fare di se stessa un dono, secondo la parola di Gesù : “Vi è più gioia nel dare che nel ricevere” (Act 20, 35). Ecco il segreto della grande simpatia che la sua figura ha sempre suscitato già in vita, come poi dopo morte e fino ad oggi. Il suo esempio appare di notevole attualità , soprattutto in riferimento al valore della famiglia che – ella ci insegna – deve essere aperta a Dio, al dono della vita e alle necessità dei poveri. La nostra santa è una mirabile testimone del “Vangelo della vita”, che la Chiesa è più che mai impegnata a diffondere in questo passaggio dal secondo al terzo millennio cristiano.

RESPONSORIUM

1 Io 4, 16.7

R. Et nos cognóvimus et credídimus caritáti quam habet Deus in nobis. * Qui manet in caritáte in Deo manet et Deus in eo.
V. Diligámus nos ínvicem, quia cáritas ex Deo est. * Qui manet in caritáte in Deo manet et Deus in eo.

ORATIO

Orémus:
Deus, qui beátam Zdíslavam per offícia coniugális vitæ et ópera caritátis viam perfectiónis percúrrere docuísti, eius intercessióne concéde, ut cunctæ famíliæ iúgiter renovéntur et christianárum virtútum flóreant testimónio. Per Dóminum nostrum Iesum Christum, Fílium tuum, qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti, Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.

    Deinde, saltem in celebratione communi, additur acclamatio:

Benedicámus Dómino.
R. Deo grátias.

    Si Officium lectionis dicitur immediate ante aliam Horam, tunc initio prædicti Officii præponi potest hymnus huic Horæ congruus; in fine vero omittuntur oratio et acclamatio Benedicámus Dómino., atque initio sequentis Horæ omittitur versus introductorius cum Glória Patri.

Breviarium Romanum

textus in versione electronica © 2000-2023 Ing. Karel Mracek Dr.h.c. (fr. Pavel, diaconus, CZ)