lat

BREVIARIUM ROMANUM

10 ianuarius 2022
Pro O.P.: B. Annæ ab Angelis Monteagudo, virginis, monialis, pro commemoratione


Arequipæ (Peruvia) nata, patre hispano matreque indigena, in monasterio S. Catharinæ Senensis est educata eodemque undevigesimum annum agens redire voluit ad religiosam vitam amplectendam, parentibus adversantibus. Agnomine ‘ab Angelis’ accepto, officiis functa est sacristanæ, magistræ novitiarum et priorissæ.

Orationi dedita necnon caritati, et intra et extra monasterium, dono consilii fuit ditata et zelo apostolico prædita. Post septuaginta ferme annos in Dei servitio peractos obiit die 10 ianuarii 1686, octogesimum quintum annum agens, et fuit in monasterio deposita. Ioannes Paulus II eam die 2 februarii 1985 in Beatorum numerum rettulit.

AD LAUDES MATUTINAS ET AD OFFICIUM LECTIONIS

V. Deus, in adiutórium meum inténde.
R. Dómine, ad adiuvándum me festína.

Glória Patri et Fílio et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper
et in sǽcula sæculórum. Amen. Allelúia.

HYMNUS

Aptáta, virgo, lámpade
ad núptias ingréssa es
ætérni regis glóriæ,
quem laudant turbæ cǽlicæ.

Grata convíva súperis,
cælésti sponso iúngeris
ampléxu casti fœderis,
pudóris dives méritis.

Normam vivéndi ínstrue,
nos prece tua cónfove,
possímus ut resístere
hostis nostri versútiæ.

Exémplar vitæ vírginum,
María roget Fílium,
ut eius adiutórium
nos iuvet per exsílium.

Sit Deitáti glória
per infiníta sǽcula
pro vírginis victória,
qua gaudet cæli cúria. Amen.

PSALMODIA

Ant. 1 Salvum me fac, Dómine, propter misericórdiam tuam.

Psalmus 6
Homo afflictus Domini clementiam implorat

Nunc ánima mea turbata est ... Pater, salvifica me ex hora hac? (Io 12, 27)

2 Dómine, ne in furóre tuo árguas me, *
      neque in ira tua corrípias me. –

3 Miserére mei, Dómine, quóniam infírmus sum; *
      sana me, Dómine, quóniam conturbáta sunt ossa mea.

4 Et ánima mea turbáta est valde, *
      sed tu, Dómine, úsquequo? –

5 Convértere, Dómine, éripe ánimam meam; *
      salvum me fac propter misericórdiam tuam.

6 Quóniam non est in morte, qui memor sit tui, *
      in inférno autem quis confitébitur tibi? –

7 Laborávi in gémitu meo, †
      lavábam per síngulas noctes lectum meum; *
      lácrimis meis stratum meum rigábam.

8 Turbátus est a mæróre óculus meus, *
      inveterávi inter omnes inimícos meos. –

9 Discédite a me omnes, qui operámini iniquitátem, *
       quóniam exaudívit Dóminus vocem fletus mei.

10 Exaudívit Dóminus deprecatiónem meam, *
       Dóminus oratiónem meam suscépit. –

11 Erubéscant et conturbéntur veheménter omnes inimíci mei; *
       convertántur et erubéscant valde velóciter.

Glória Patri et Fílio *
    et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
    et in sǽcula sæculórum. Amen.

Ant. 1 Salvum me fac, Dómine, propter misericórdiam tuam.

Ant. 2 Factus est Dóminus refúgium páuperi in tribulatióne.

Psalmus 9A (9)
Gratiarum actio pro victoriaí

Iterum venturus est iudicare vivos et mortuos.

I

2  Confitébor tibi, Dómine in toto corde meo, *
      narrábo ómnia mirabília tua.

3 Lætábor et exsultábo in te *
      psallam nómini tuo, Altíssime. –

4 Cum convertúntur inimíci mei retrórsum, *
      infirmántur et péreunt a fácie tua.

5 Quóniam fecísti iudícium meum et causam meam, *
      sedísti super thronum, qui iúdicas iustítiam.

6 Increpásti gentes, perdidísti ímpium; *
      nomen eórum delésti in ætérnum et in sǽculum sǽculi.

7 Inimíci solitúdines sempitérnæ factæ sunt, *
      et civitátes destruxísti: périit memória eórum cum ipsis. –

8 Dóminus autem in ætérnum sedébit, *
      parávit in iudícium thronum suum.

9 et ipse iudicábit orbem terræ in iustítia, *
       iudicábit pópulos in æquitáte. –

10 Et erit Dóminus refúgium opprésso, *
       refúgium in opportunitátibus, in tribulatióne.

11 Et sperent in te, qui novérunt nomen tuum, *
       quóniam non dereliquísti quæréntes te, Dómine.

Glória Patri et Fílio *
    et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
    et in sǽcula sæculórum. Amen.

Ant. 2 Factus est Dóminus refúgium páuperi in tribulatióne.

Ant. 3 Annuntiábo laudatiónes tuas in portis fíliæ Sion.

II

12  Psállite Dómino, qui hábitat in Sion; *
       annuntiáte inter gentes stúdia eius.

13  Quóniam requírens sánguinem, recordátus est eórum, *
      non est oblítus clamórem páuperum. –

14 Miserére mei, Dómine; †
      vide afflictiónem meam de inimícis meis, *
      qui exáltas me de portis mortis,

15 ut annúntiem omnes laudatiónes tuas in portis fíliæ Sion, *
       exsúltem in salutári tuo. –

16 Infíxae sunt gentes in fóvea, quam fecérunt, †
       in láqueo isto, quem abscondérunt, *
       comprehénsus est pes eórum.

17 Manifestávit se Dóminus iudícium fáciens; *
       in opéribus mánuum suárum comprehénsus est peccátor. –

18 Converténtur peccatóres in inférnum, *
       omnes gentes, quæ obliviscúntur Deum.

19 Quóniam non in finem oblívio erit páuperis; *
       exspectátio páuperum non períbit in ætérnum. –

20 Exsúrge, Dómine, non confortétur homo; *
       iudicéntur gentes in conspéctu tuo. –

21 Constítue, Dómine, terrórem super eos, *
       sciant gentes quóniam hómines sunt.

Glória Patri et Fílio *
    et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
    et in sǽcula sæculórum. Amen.

Ant. 3 Annuntiábo laudatiónes tuas in portis fíliæ Sion.

V. Da mihi intelléctum, et servábo legem tuam.
R. Et custódiam illam in toto corde meo.

LECTIO PRIOR

Incipit liber Sirácidæ

1, 1-25
Divinae sapientiæ mysterium

     Omnis sapiéntia a Dómino Deo est et cum illo fuit semper et est ante ævum. Arénam maris et plúviæ guttas et dies sǽculi quis dinumerávit? Altitúdinem cæli et latitúdinem terræ et profúndum abýssi quis mensus est? Sapiéntiam Dei præcedéntem ómnia quis investigávit? Prior ómnium creáta est sapiéntia, et intelléctus prudéntiæ ab ævo. Fons sapiéntiæ verbum Dei in excélsis, et ingréssus illíus mandáta ætérna. Radix sapiéntiæ cui reveláta est? Et astútias illíus quis agnóvit?
     Disciplína sapiéntiæ cui reveláta est et manifestáta? Et multíplicem perítiam illíus quis intelléxit? Unus est Altíssimus, creátor omnípotens et rex potens et metuéndus nimis, sedens super thronum suum et dóminans, Deus. Ipse creávit illam in spíritu sancto et vidit et dinumerávit et mensus est; et effúdit illam super ómnia ópera sua et super omnem carnem secúndum largitátem suam et prǽbuit illam diligéntibus se.
     Timor Dómini glória et gloriátio et lætítia et coróna exsultatiónis. Timor Dómini delectábit cor et dabit lætítiam et gáudium et longitúdinem diérum. Timénti Dóminum bene erit in extrémis et in die defunctiónis suæ benedicétur. Diléctio Dei honorábilis sapiéntia; quibus autem apparúerit, dispértit eam in visiónem sui ipsíus et in agnitióne magnálium suórum.
     Inítium sapiéntiæ timor Dómini et cum fidélibus in vulva concreáta est; cum homínibus veritátis ab ævo fundáta est et sémini eórum se credet. Timor Dómini sciéntiæ religiósitas; religiósitas custódiet et iustificábit cor, iucunditátem atque gáudium dabit. Plenitúdo sapiéntiæ est timére Deum; et inébriat eos frúctibus suis. Omnem domum illíus implébit rebus pretiósis et receptácula thesáuris illíus.
     Coróna sapiéntiæ timor Dómini, repóllens pacem et salútis fructum: utráque autem sunt dona Dei. Sciéntiam et intelléctum prudéntiæ sapiéntia effúndit quasi plúviam; et glóriam tenéntium se exáltat. Radix sapiéntiæ est timére Dóminum, et rami illíus longǽvi.

RESPONSORIUM

Sir 1, 7a. 10. 1a. 9a

R. Disciplína sapiéntiæ cui reveláta est et manifestáta? Altíssimus effúdit illam super omnem carnem, * et prǽbuit illam diligéntibus se.
V. Omnis sapiéntia a Dómino Deo est, ipse creávit illam in Spíritu Sancto. * Et prǽbuit illam diligéntibus se.

LECTIO ALTERA

De la oración fúnebre de la beata Ana de los Ángeles por el P. Juan Alonso de Cereceda, S.J., presbítero

(20 enero 1686, Lima 1686: en italiano en SRC, S. Hist., n. 54, Beatif. S. D. Annæ an Angelis Monteagudo, Summ. Add., 1943, pp. 13.14.16.21.22.25-26.26.30)

El coro era su morada

     Recibióel nombre de Ana en la fuente bautismal. Se la llamódichosa por la ilustre ascendencia de su padre, de la muy noble familia de los Monteagudo, pero más dichosa por su estado de religiosa y de monja.
     Fue devotísima de las almas del purgatorio y libróinnumerables almas de sus penas mediante sufragios.
     Soportócon gran paciencia y alegría las penitencias que Dios manda en las enfermedades. Pasódiez años en cama totalmente paralizada sin poderse mover y quedóciega durante los últimos años. Sufrióasimismo otras enfermedades, se llenótoda de llagas y la atormentócontinuamente el mal de hígado.
     Acompañóestas penitencias y dolores con la oración: fragua en la que forjósiempre todas sus virtudes. Cuando aún gozaba de salud, el coro era su morada: ya en la oración vocal dedicada a múltiples devociones, ya en la mental, mediante la cual su espíritu se elevaba hacia Dios y se encontraba con Dios y se veía favorecida por Dios; por todo ello se produjo en ella una confianza filial, comprobada con repetidas experiencias del favor divino para con ella.
     Al principio algunos no aprobaban su comportamiento Espíritual porque en su temperamento ingenuo y sincero contaba algunas cosas que le sucedían con las almas. Pero se abandonóen las manos de Dios con corazón siempre sereno y Dios hizo de modo que todos los que trataron con ella tuvieron un alto concepto de su virtud, especialmente los señores obispos que examinaron su espíritu y lo aprobaron como tan singular.
     La caridad la empujaba a descubrir en bien del prójimo los favores y revelaciones del cielo que su humildad habría escondido. Indagaba los secretos de los corazones y hablaba sobre ellos, respondiendo a los secretos sin que se hubieran manifestado.
     Quedándose ciega tantos años antes de morir, empleaba todo el tiempo en amar y bendecir al Señor, como sucediócon Isaac, que por voluntad de Dios quedóciego para dedicarse a bendecir a Dios y a sus hijos (Gen 27). En estos últimos días no se escuchaba de ella sino repetir, encendida en el fuego de su amor: “Oh Dios mío, lo dicho: dicho. Vos conmigo y yo con Vos; yo con Vos y Vos conmigo”.
     Ésta es la voz de su más amada esposa (Cant 2, 16).

RESPONSORIUM

1 Cor 13, 13; 14, 1.3

R. Buscad el amor; pero aspirad también a los dones Espírituales, especialmente a la profecía. El que profetiza habla a los hombres para su edificación, exhortación y consolación. * La más grande es el amor.
V. En una palabra: quedan la fe, la esperanza, el amor: estas tres. * La más grande es el amor.

Vel alia:

De la homilía en la beatificación de la beata Ana de los Ángeles, del papa Juan Pablo II

(ASOP 1985, 60-62)

Realizóen su vida el programa dominicano

     He aquí el espléndido mensaje de la fiesta de hoy. El mensaje de la luz y de la vida, el mensaje de la verdad y del amor. En el contenido de este mensaje reconocemos también a esta hija elegida de vuestra tierra que hoy puedo proclamar beata de la Iglesia: sor Ana de los Ángeles Monteagudo.
     En ella admiramos sobre todo a la cristiana ejemplar, la contemplativa, monja dominica del célebre monasterio de Santa Catalina, monumento de arte y de piedad, del que los arequipeños se sienten con razón orgullosos. Ella realizóen su vida el programa dominicano de la luz, de la verdad, del amor y de la vida, concentrado en la conocida frase: “contemplar y transmitir lo contemplado”.
     Sor Ana de los Ángeles realizóeste programa con una intensa, austera, radical entrega a la vida monástica, según el estilo de la Orden de Santo Domingo, en la contemplación del misterio de Cristo, Verdad y Sabiduría de Dios. Pero a la vez su vida tuvo una singular irradiación apostólica. Fue maestra Espíritual y fiel ejecutora de las normas de la Iglesia, que urgían la reforma de los monasterios. Sabía acoger a todos los que dependían de ella, encaminándolos por los senderos del perdón y de la vida de gracia. Se hizo notar por su presencia escondida más alláde los muros del convento por la fama de su santidad. A los obispos y sacerdotes ayudócon su oración y su consejo; a los caminantes y peregrinos, que venían a ella, los acompañaba con su plegaria.
     Su larga vida se consumócasi por entero dentro de los muros del monasterio de Santa Catalina: desde su tierna edad como educanda y más tarde como religiosa y superiora. En sus últimos años se consumó en una dolorosa identificación con el misterio de Cristo crucificado.
     Ciertamente sor Ana se ha guiado en su vida por esta máxima de san Juan Evangelista: “Si Dios nos amóde esta manera, también nosotros debemos amarnos unos a otros” (1 Io 4, 11).
     En la escuela del divino Maestro se fue modelando su corazón hasta aprender la mansedumbre y humildad de Cristo, según las palabras del Evangelio: “Tomad sobre vosotros mi yugo y aprended de mí que soy manso y humilde de corazón... Porque mi yugo es suave y mi carga ligera” (Mt 11, 29-30).
     Imitando su caridad y el sentido eclesial de su patrona, Catalina de Siena, tuvo un corazón anso y humilde, abierto a las necesidades de todos, especialmente de los más pobres.
     Todos encontraron en ella un amor verdadero. Los pobres y humildes hallaron acogida eficaz; los ricos comprensión, que no escatimaba la exigencia de la conversión; los pastores encontraron oración y consejo; los enfermos alivio; los tristes consuelo; los viajeros hospitalidad; los perseguidos perdón; los moribundos la oración ardiente.
     En la caridad orante y efectiva de sor Ana estuvieron presentes de una manera especial los difuntos, las almas del purgatorio, que ella llamaba: “sus amigas”. De esta forma, iluminando la piedad ancestral por los difuntos con la doctrina de la Iglesia, siguiendo el ejemplo de san Nicolás de Tolentino, de quien era devota, extendiósu caridad a los difuntos con la plegaria y los sufragios.
     Por esto, recordando estos detalles entrañables de la vida de la nueva beata, su penitencia y su limosna, su oración continua y ardiente por todos, hemos recordado las palabras del libro de Tobías: “Buena es la oración con ayuno; y mejor es la limosna con justicia que la riqueza con iniquidad. Mejor es hacer limosna que atesorar oro... Los que hacen limosna tendrán larga vida” (Tob 12, 8-9). Como ella, que murióen edad avanzada, cargada de virtudes y méritos.
     Hoy la Iglesia de Arequipa y de todo el Perúdesea adorar a Dios de una manera especial por los beneficios que él ha concedido al Pueblo de Dios mediante el servicio de una humilde religiosa: sor Ana de los Ángeles. Obrando así, la Iglesia cumple la invitación del libro de Tobías, proclamada en la liturgia de hoy: “Manifestad a todos los hombres las acciones de Dios, dignas de honra, y no seáis remisos en confesarle. Bueno es mantener oculto el secreto del Rey y también es bueno proclamar y publicar las obras gloriosas de Dios” (Tob 12, 6-7).
     De esta manera, aquel misterio de la gracia de Dios, escondido en el seno de la Iglesia de vuestra tierra, se hace manifiesto y se revela: ¡es sor Ana de los Ángeles, la beata de la Iglesia!
     La santidad del hombre es obra de Dios. Nunca serásuficiente manifestarle gratitud por esta obra. Cuando veneramos sus obras, las obras de Dios, veneramos y adoramos sobre todo a él mismo, el Dios santísimo. Y entre todas las obras de Dios, la más grande es la santidad de una criatura: la santidad del hombre.

RESPONSORIUM

Phil 2, 2.3.5; 1 Th 5, 14-15

R. Tened entre vosotros los sentimientos propios de una vida en Cristo Jesús; dejaos guiar por la humildad, y considerad siempre superiores a los demás; * no os encerréis en vuestros intereses, sino buscad todos el interés de los demás.
V. Os exhortamos a que animéis a los tímidos, sostengáis a los débiles, seáis comprensivos con todos. Esmeraos siempre en haceros el bien unos a otros y a todos. * No os encerréis en vuestros intereses, sino buscad todos el interés de los demás.

PSALMODIA

Ant. 1 Ad te orábo, Dómine, mane exáudies vocem meam.

Psalmus 5, 2-10. 12-13
Oratio matutina ad implorandum auxilium

Verbo inhabitante, æternaliter exsultabunt qui eum intra se receperunt.

2 Verba mea áuribus pércipe, Dómine; *
      intéllege gémitum meum.
3 Inténde voci clamóris mei, *
      rex meus et Deus meus. –

4 Quóniam ad te orábo, Dómine, †
      mane exáudies vocem meam; *
      mane astábo tibi et exspectábo.
5 Quóniam non Deus volens iniquitátem tu es; †
6     neque habitábit iuxta te malígnus, *
      neque permanébunt iniústi ante óculos tuos. –

7 Odísti omnes, qui operántur iniquitátem, †
      perdes omnes, qui loquúntur mendácium; *
      virum sánguinum et dolósum abominábitur Dóminus.
8 Ego autem in multitúdine misericórdiae tuæ †
      introíbo in domum tuam; *
      adorábo ad templum sanctum tuum in timóre tuo. –

9 Dómine, deduc me in iustítia tua propter inimícos meos, *
       dírige in conspéctu meo viam tuam.
10 Quóniam non est in ore eórum véritas, *
       cor eórum fóvea;
    sepúlcrum patens est guttur eórum, *
       mólliunt linguas suas. –

     11  [Iudica illos, Deus; decidant a cogitationibus suis; †
          secundum multitudinem impietatum eorum expelle eos, *
          quóniam irritaverunt te, Domine.]

12 Et omnes, qui sperant in te, læténtur, *
       in ætérnum exsúltent.
    Obumbrábis eis, et gloriabúntur in te, *
       qui díligunt nomen tuum;
13 quóniam tu benedíces iusto, Dómine, *
       quasi scuto, bona voluntáte coronábis eum.

Glória Patri et Fílio *
    et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
    et in sǽcula sæculórum. Amen.

Ant. 1 Ad te orábo, Dómine, mane exáudies vocem meam.

Ant. 2 Laudámus nomen tuum ínclitum, Deus noster.

Canticum
Soli Deo honor et gloria
1 Chr 29, 10-13
Benedictus Deus et Pater Domini nostri Iesu Christi (Eph 1, 3)

10 Benedíctus es, Dómine Deus Israel patris nostri, *
       ab ætérno in ætérnum.
11 Tua est, Dómine, magnificéntia et poténtia, *
       glória, splendor atque maiéstas.
    Cuncta enim, quæ in cælo sunt et in terra, tua sunt, *
       tuum, Dómine, regnum, et tu eleváris ut caput super ómnia.
12 De te sunt divítiæ et glória, *
       tu domináris ómnium. –

    In manu tua virtus et poténtia, *
       in manu tua est magnificáre et firmáre ómnia.
13 Nunc ígitur, Deus noster, confitémur tibi *
       et laudámus nomen tuum ínclitum.

Glória Patri et Fílio *
    et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
    et in sǽcula sæculórum. Amen.

Ant. 2 Laudámus nomen tuum ínclitum, Deus noster.

Ant. 3 Adoráte Dóminum in aula sancta eius.

Psalmus 28 (29)
Verbi Domini præconium

Ecce vox de cælis dicens: «Hic est Filius meus dilectus» (Mt 3, 17).

1 Afférte Dómino, fílii Dei, *
      afférte Dómino glóriam et poténtiam,
2 afférte Dómino glóriam nóminis eius, *
      adoráte Dóminum in splendóre sancto. –

3 Vox Dómini super aquas; †
      Deus maiestátis intónuit, *
      Dóminus super aquas multas.
4 Vox Dómini in virtúte, *
      vox Dómini in magnificéntia. –

5 Vox Dómini confringéntis cedros; *
      et confrínget Dóminus cedros Líbani.
6 Et saltáre fáciet, tamquam vítulum, Líbanum, *
      et Sárion, quemádmodum fílium unicórnium. –

7 Vox Dómini intercidéntis flammam ignis, †
8    vox Dómini concutiéntis desértum, *
      et concútiet Dóminus desértum Cades.
9 Vox Dómini properántis partum cervárum, †
      et denudábit condénsa; *
      et in templo eius omnes dicent glóriam. –

10 Dóminus super dilúvium hábitat, *
       et sedébit Dóminus rex in ætérnum.
11 Dóminus virtútem pópulo suo dabit, *
       Dóminus benedícet pópulo suo in pace.

Glória Patri et Fílio *
    et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
    et in sǽcula sæculórum. Amen.

Ant. 3 Adoráte Dóminum in aula sancta eius.

LECTIO BREVIS

Cant 8, 7
Aquæ multæ non potuérunt exstínguere caritátem, nec flúmina óbruent illam; si déderit homo omnem substántiam domus suæ pro dilectióne, quasi nihil despícient eum.

RESPONSORIUM BREVE
V. Tibi dixit cor meum: * Quæsívi vultum tuum.
R. Tibi dixit cor meum: * Quæsívi vultum tuum.
V. Vultum tuum, Dómine, requíram.
R. Quæsívi vultum tuum.
V. Glória Patri et Fílio * et Spirítui Sancto.
R. Tibi dixit cor meum: * Quæsívi vultum tuum.

BENEDICTUS

Ad Benedictus, ant. Mi porción es el Señor; bueno es el Señor para el alma que lo busca.

Vel: Revístete de la belleza de una gloria eterna pues el Señor ha manifestado en ti su gloria.

De Messia eiusque præcursore

Lc 1, 68-79

68 Benedíctus Dóminus Deus Israel, *
      quia visitávit et fecit redemptiónem plebi suæ

69 et eréxit cornu salútis nobis *
      in domo David púeri sui,

70 sicut locútus est per os sanctórum, *
      qui a sǽculo sunt, prophetárum eius,

71 salútem ex inimícis nostris *
      et de manu ómnium, qui odérunt nos;

72 ad faciéndam misericórdiam cum pátribus nostris *
      et memorári testaménti sui sancti,

73 iusiurándum, quod iurávit ad Abraham patrem nostrum, *
      datúrum se nobis,

74 ut sine timóre, de manu inimicórum liberáti, *
      serviámus illi

75 in sanctitáte et iustítia coram ipso *
      ómnibus diébus nostris.

76 Et tu, puer, prophéta Altíssimi vocáberis: *
      præíbis enim ante fáciem Dómini paráre vias eius,

77 ad dandam sciéntiam salútis plebi eius *
      in remissiónem peccatórum eórum,

78 per víscera misericórdiæ Dei nostri, *
      in quibus visitábit nos óriens ex alto,

79 illumináre his, qui in ténebris et in umbra mortis sedent *
      ad dirigéndos pedes nostros in viam pacis.

Glória Patri et Fílio *
    et Spirítui Sancto,
sicut erat in princípio et nunc et semper *
    et in sǽcula sæculórum. Amen.

Ad Benedictus, ant. Mi porción es el Señor; bueno es el Señor para el alma que lo busca.

Vel: Revístete de la belleza de una gloria eterna pues el Señor ha manifestado en ti su gloria.

PRECES
Christo, vírginum sponso et corónæ, lætis vócibus iubilémus et devóte eum exorémus, dicéntes:
     Iesu, coróna vírginum, audi nos.

Christe, quem sanctæ vírgines ut únicum sponsum dilexérunt,
concéde ut nihil a tua caritáte nos séparet.
Qui Maríam, matrem tuam, regínam vírginum coronásti,
da nos, eius intercessióne, cordis puritáte tibi iúgiter famulári.
Per intercessiónem ancillárum tuárum, quæ íntegro et indivíso corde semper de te sollícitæ fuérunt, ut essent sanctæ córpore et spíritu,
præsta ut figúra huius mundi, quæ prǽterit, nos a te numquam ábstrahat.
Dómine Iesu, sponse, quem vírgines sapiéntes adventúrum exspectábant,
concéde nobis, ut in spe vigilántes te præstolémur.
Per intercessiónem sanctæ N., quæ virgo fuit sápiens et de número prudéntum,
præsta nobis innocéntiam vitæ et sapiéntiam.

Pater noster, qui es in cælis,
sanctificétur nomen tuum;
advéniat regnum tuum;
fiat volúntas tua, sicut in cælo et in terra.
Panem nostrum cotidiánum da nobis hódie;
et dimítte nobis débita nostra,
sicut et nos dimíttimus debitóribus nostris;
et ne nos indúcas in tentatiónem;
sed líbera nos a malo.

Pater noster.....


ORATIO
Deus, qui beátæ Annæ vírgini contemplatiónis, pæniténtiæ et caritátis erga próximum de tua bonitáte largítus es dona, eius nobis intercessióne et exémplo concéde ut, maiestátem tuam sacrifício laudis adorántes, quæ tibi sunt plácita per témporum signa alácriter dinóscere valeámus. Per Dóminum nostrum Iesum Christum, Fílium tuum, qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti, Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.

    Deinde, si præest sacerdos vel diaconus, populum dimittit, dicens:

Dóminus vobíscum.
R. Et cum spíritu tuo.
Benedícat vos omnípotens Deus,
Pater, et Fílius, et Spíritus Sanctus.
R. Amen.

    Vel alia formula benedictionis, sicut in Missa.
    Et, si fit dimissio, sequitur invitatio:

Ite in pace. 
R. Deo grátias. 

    Absente sacerdote vel diacono, et in recitatione a solo, sic concluditur:

Dóminus nos benedícat,
et ab omni malo deféndat,
et ad vitam perdúcat ætérnam.
R. Amen.

Breviarium Romanum

textus in versione electronica © 2000-2023 Ing. Karel Mracek Dr.h.c. (fr. Pavel, diaconus, CZ)